Του Αντώνη Παπαγιαννίδη
Ήταν από τις πιο πυκνές στιγμές των, ούτως ή άλλως, βαριών στιγμών αυτής της εβδομάδας: στη σύναξη στο Σύνταγμα, για το “ΝΑΙ” στο κακόζηλο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, χαιρετισμό απηύθυναν και εκπρόσωποι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, που άλλωστε μόλις είχαν επισκεφθεί τον ΠτΔ Προκόπη Παυλόπουλο. (Ο οποίος – άσχετο αλλά σχετικό – έπαιξε ιδιαίτερα δραστήριο ρόλο τις ημέρες ετούτες. Κάποτε θα γραφτούν και θάχει ενδιαφέρον).
Πρώτο σημείο: οι χαιρετισμοί ήταν βραχύλογοι, λακωνικοί. Σπάνιο. Ύστερα, ο Γιάννης Μπουτάρης – ο έτερος Καππαδόκης, ο Γιώργος Καμίνης που αναφερόταν διαδρομικά ως υποψήφιος επικεφαλής μιας Οικουμενικής μετά το δημοψήφισμα.
Ύστερα, πήγαν αλλιώς τα πράγματα με την μελοδραματική συνθηκολόγηση άνευ όρων της Κυβέρνησης Τσίπρα – σε σύναξη κόσμου με έντονο χαρακτήρα (‘Μένουμε Ευρώπη” κλπ.) πήρε την πρωτοβουλία να τονίσει ότι εκείνο που προέχει είναι να αποφευχθεί ο διχασμός. “Κοινότοπο” θα σκεφτεί κανείς. Αλλά, με δεδομένη την ανερχόμενη εχθροπάθεια των στιγμών, πολύτιμο!
Όμως, επειδή αναφερθήκαμε στους δημάρχους, να συγκρατήσουμε ότι άλλο επεισόδιο που δεν καταγράφηκε όσο και όπως θάξιζε. Συνεντευξιαζόμενος έξω από το Προεδρικό Μέγαρο, ο Μαραθώνος Ηλίας Ψινάκης – πιεζόμενος να πάρει θέση στο δίλημμα “ΝΑΙ’ ή “ΟΧΙ” – είπε κάτι υπέροχα έντιμο: “Ότι “οι δικοί του άνθρωποι” , ο κύκλος του να πούμε, “είναι φορτόγκοι”, οπότε το τι πιστεύει (και τι θα ψηφίσει) δεν έχει ιδιαίτερη σημασία.
Ψάξαμε το “φορτόγκοι” και αποτελεί ακόμη πιο προωθημένη εκδοχή του “ματσωμένοι” ή “καβατζωμένοι” ή απλώς “πλούσιοι” (“προνομιούχοι”, κατά τον Αντρέα).
Η βαθιά πολιτική εντιμότητα αυτής της πολιτικής κατάθεσης Ψινάκη είναι ποια; Ότι όταν λες στον κόσμο “θα ψηφίσω/πρέπει να ψηφίσουμε “ΟΧΙ” ή “τάσσομαι με το “Ναι””, καλόν είναι να εξηγείς (ή να προκύπτει) ποιος και τι είσαι.
Άλλο να ανήκεις στους λησμονημένους της ζωής, άλλο στους φορτόγκους της Ελλάδας του Ιουλίου 2015. Η επιχειρηματολόγηση του “ευρώ με κάθε θυσία” ή του “και τι θα αλλάξει με την δραχμή!” έχει άλλο περιεχόμενο ανάλογα με το αν είσαι αναπληρωτής καθηγητής στο Πέραμα ή ειδήμων στην Θεωρία των Παιγνίων στο Τέξας (με το καλό και στο Χάρβαρντ).
Λέμε τώρα.
