Του Θανάση Θεοχαρόπουλου *
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ήρθε στην εξουσία υποσχόμενη «όλα σε όλους». Όμως ακόμη και τώρα που έχουν περάσει δώδεκα μήνες διακυβέρνησης και οι αυταπάτες τελειώνουν, οι κυβερνώντες λένε ότι όλα είναι καλώς καμωμένα και μοιράζουν ευθύνες σε όλους τους άλλους πλην των ιδίων. Δυστυχώς όμως διαψεύδονται καθημερινά από την ίδια την πολιτική τους. Οι διχαστικές ομιλίες του πρωθυπουργού χωρίς στάλα αυτοκριτικής αποδεικνύουν ότι δεν έχει κατανοήσει ότι η χώρα δεν θα βγει από την κρίση με παλαιοκομματικές μεθόδους συσπείρωσης κομματικών ακροατηρίων, αλλά μόνο με αλήθειες, αποτελεσματική πολιτική και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις.
Oι διαπιστώσεις που καταγράφονται στην έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής είναι άκρως αποκαλυπτικές: “Η διαδικασία της πολιτικής προσαρμογής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ το πρώτο εξάμηνο του 2015 κόστισε και περιέπλεξε τα προβλήματα της οικονομίας … ο λογαριασμός του ασφαλιστικού μεταθέτει το τίμημα στο μέλλον, χωρίς να λύνει ουσιαστικά το πρόβλημα, επιβαρύνοντας δραματικά τους συνεπείς φορολογούμενους και τις νέες γενιές δημιουργώντας έτσι ισχυρά κίνητρα φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής”. Ποιο άλλο μήνυμα χρειάζεται επιτέλους ο πρωθυπουργός για να καταλάβει ότι δεν είναι «στραβός ο γιαλός αλλά στραβά αρμενίζει η κυβέρνηση» την ώρα που πολώνει και διχάζει με κομματικές αυταπάτες σε φιέστες δίχως νόημα;
Αν ο Τσαρλ Ντίκενς ζούσε στην Ελλάδα του κ. Τσίπρα δεν θα έγραφε τις Μεγάλες Προσδοκίες αλλά τις Μεγάλες Αυταπάτες, μάλλον θα έγραφε τις Μεγάλες Αυταπάτες που πουλήθηκαν ως Μεγάλες Προσδοκίες και παρέσυραν στο διάβα τους κάθε ελπίδα που θα έρχονταν πίσω τους.
Στον χώρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης είχαμε την εκλογή νέου αρχηγού που βεβαίως αυτή δεν θα μπορούσε να αφήσει αδιάφορο το πολιτικό σύστημα της χώρας. Ο κ. Μητσοτάκης όμως καλείται να υπηρετήσει τις θέσεις ενός βαθιά συντηρητικού κόμματος και για την εκλογή του στηρίχθηκε σε δυνάμεις της σκληρής και λαϊκής δεξιάς και αυτά είναι αντικειμενικά δεδομένα.
Στην πρώτη παρέμβασή του στη Βουλή ο κ. Μητσοτάκης δεν έπεισε για τις εναλλακτικές του προτάσεις σχετικά με το ασφαλιστικό. Πέτυχε όμως κάτι άλλο. Έδωσε σαφές στίγμα για το ποιο μοντέλο κοινωνίας θέλει. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος από τις επιλογές Μητσοτάκη είναι να εμφανιστεί στο ρόλο του εκδικητή Ζορό για λογαριασμό των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα και να στρέψει έτσι τη μισή κοινωνία εναντίον της άλλης μισής, θέτοντας έτσι σε λειτουργία μηχανισμούς κοινωνικού αυτοματισμού.
Ο αρχηγός της ΝΔ είναι φορέας μας αντίληψης που θέλει όχι απλά το μικρό κράτος, ενώ το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι δεν έχουμε αποτελεσματικό κράτος, αλλά τα ελάχιστα δημόσια αγαθά. Μια αντίληψη που θέλει τα μόνα αγαθά που αξίζουν να είναι αυτά που προσφέρει η αγορά. Μιας αντίληψης που βλέπει τα δημόσια αγαθά ως βάρος για την κοινωνία. Εμείς δεν συμφωνούμε με αυτή την αντίληψη γιατί για εμάς τα δημόσια αγαθά σε τομείς όπως υγείας, παιδείας, προσωπικής ασφάλειας όχι μόνο προστατεύουν τους αδύναμους, αλλά δημιουργούν τις προϋποθέσεις για την ανάπτυξη που έχει ο τόπος. Ένας ορθολογικός δημόσιος τομέας αποτελεί συνιστώσα ανάπτυξης. Και βεβαίως συμφωνούμε πως το δημόσιο δεν πρέπει να ταυτίζεται με το κράτος πελάτη και προμηθευτή κρατικοδίαιτων βιομηχάνων. Το δημόσιο δεν μπορεί να λειτουργεί ως προμηθευτής και πωλητής αγαθών, αλλά ως πάροχος κοινωνικών υπηρεσιών.
Όσον αφορά το ερώτημα αν απειλεί η ΝΔ την ύπαρξη της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, αυτό θα μπορούσε να γίνει μόνο αν αυτή λειτουργούσε ως ο αναπληρωματικός παίκτης που μπαίνει για να ξεκουράσει τον κ. Μητσοτάκη η τον κ. Τσίπρα. Η Δημοκρατική Συμπαράταξη όμως φιλοδοξεί να λειτουργεί ως ο νέος πόλος της σοσιαλδημοκρατίας στην χώρα μας. Σε όλη την Ευρώπη υπάρχει η παράταξη των Δημοκρατών και Σοσιαλιστών και από την άλλη το Λαϊκό Κόμμα. Στην χώρα μας υπάρχει ένα παροδικό φαινόμενο. Από τη μια η ξαφνική ισχυροποίηση του κόμματος της ριζοσπαστικής αριστεράς, με αυταπάτες και ιδεολογικές αγκυλώσεις που οδήγησαν στα αδιέξοδα του καλοκαιριού και σύντομα δυστυχώς θα οδηγήσουν και σε νέα και από την άλλη φωνές που κηρύττουν τον κοινωνικό αυτοματισμό.
Για τον λόγο αυτό το δικό μας μέτωπό είναι η ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς. Έφθασε η ώρα για την ισχυροποίηση του ευρύτερου χώρου της σοσιαλδημοκρατίας, της μεταρρυθμιστικής αριστεράς και του προοδευτικού κέντρου. Πρέπει άμεσα να ισχυροποιηθεί για να μην στραφεί για πάντα η κοινωνία σε λαϊκίστικες λύσεις. Για να γίνει αυτό είναι απαραίτητη η ανανέωση προσώπων, ιδεών και πολιτικών πρακτικών και όχι η συντήρηση των ίδιων πρακτικών που μας έφεραν στην κρίση. Αυτό το στοίχημα δεν πρέπει να χαθεί. Η ισχυρή σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία είναι εθνική ανάγκη για να καλυφθεί το πολιτικό κενό στη χώρα.
*Πρόεδρος Δημοκρατικής Αριστεράς, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος Δημοκρατικής Συμπαράταξης
