Του Γ. Λακόπουλου
Από όσα απίστευτα και εξοντωτικά – πλην όμως επαναλαμβανόμενα-είπε η Ζωή Κωνσταντόπουλου στο φλύαρο απολογισμό του εξαμήνου της ( γιατί όχι κάθε μήνα;) στην προεδρία της Βουλής, όλα τα λεφτά είναι στην απάντηση που έδωσε σε μια ερώτηση που αφορούσε την ενδεχόμενη πτώση της κυβέρνησης, λόγω της καταψήφισης από βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ.
Κατά τη γνώμη της την κυβέρνηση δεν τη ρίχνουν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ όταν την καταψηφίζουν – όμως λέει ο Πρωθυπουργός- γιατί εν προκειμένω δεν θέλουν να την ανατρέψουν, αλλά απλώς της ζητούν να υλοποιήσει το πρόγραμμα με το οποίο εξέλέγη. Την καταψηφίζουν για να την σωφρονίσουν και να την επαναφέρουν στο δρόμο της συνέπειας. Άρα δεν πέφτει !
Αλίμονο στον κοινοβουλευτισμό αν η κυρία τα εννοεί αυτά που λέει. Γιατί με αυτόν τον τρόπο εισέρχεται στον πυρήνα της κοινοβουλευτικής διαδικασίας και την αλλοιώνει, καθιερώνοντας ταυτόχρονα και νέους κανόνες αριθμητικής. Παράλογο, αλλά περί αυτού πρόκειται.
Σύμφωνα με τον Κανονισμό της Βουλής, το Σύνταγμα και την κοινή λογική η κυβέρνηση πέφτει όταν καταψηφίζεται.
Αιτιολόγηση στην καταμέτρηση ψήφου δεν προβλέπεται, όπως δεν προβλέπεται ποτέ στη Δημοκρατία.
Συνεπώς, αυτό που συμβαίνει μετά από κάθε ψηφοφορία είναι να αθροίζονται οι ψήφοι. Αν είναι κάτω από το όριο η κυβέρνηση πέφτει. Χωρίς διευκρινίσεις.
Η ψήφος δεν μπορεί να έχει την έννοια: καταψηφίζω αλλά στηρίζω. Για τη Βουλή πρόκειται όχι για το Δρομοκαϊτειο.
Συνεπώς,επειδή η Κωνσταντόπουλου είναι η αρμόδια για την εφαρμογή του Κανονισμού της Βουλής, τίθεται ένα ζήτημα για τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται την εφαρμογή του.
Η ερμηνεία ότι ένας βουλευτής που καταψηφίζει μια κυβέρνηση, μπορεί και να τη στηρίζει ταυτόχρονα, άρα η κυβέρνηση δεν πέφτει είναι επικίνδυνη.
Οι λόγοι για τους οποίους αρνείται κάποιος να ψηφίσει ένα νομοσχέδιο είναι δική του υπόθεση και μπορεί μετά την ψήφο του ή πριν από αυτή να την εξηγήσει, όπου νομίζει.
Αλλά από την κάλπη βγαίνει γυμνή μόνο η ψήφος του. Και αυτή δεν υπάγεται στα πεδία της φιλοσοφίας, της ψυχιατρικής, της πολιτικής ανάλυσης και τη ιδεολογικής ενόρασης.
Υπάγεται μόνο στον κανόνα της αριθμητικής και στα αριθμητικά όρια που θέτει το Σύνταγμα.
Η θεωρία της ψήφου διπλής ανάγνωσης αλλοιώνει τον κοινοβουλευτισμό. Δεν υπάρχει φιλική καταψήφιση.
Η δουλειά της προέδρου της Βουλής είναι να επιβλέπει την ψηφοφορία και να φροντίζει για την έντιμη καταμέτρηση και ανακοίνωση των ψήφων. Όχι να τις ερμηνεύει.
Όταν αρχίζει τις περικοκλάδες γιατί κάτι το απλό και τόσο σαφές μάλλον πρέπει να αρχίσουν να μας ζώνουν τα φίδια.
