Της Μένης Μαλλιώρη
Είναι επιστημονικά σωστό, ότι η στέρηση ύπνου έχει αντικαταθλιπτική δράση. Με αυτή την έννοια θα μπορούσε να τύχει και ευνοϊκού σχολιασμού η απόφαση της Προέδρου της Βουλής των Ελλήνων να μας κρατήσει όλους άγρυπνους. Δυστυχώς όμως, φάνηκε καθαρά ότι, άλλοι ήταν οι λόγοι που οδήγησαν την Ζωή να παρέμβει απρόσκλητη σε μία απο τις ζωτικές λειτουργίες της ζωής μας.
Δεν ήθελε να διευκολύνει την διαδικασία λήψης, μιας τόσο σημαντικής για την χώρα μας απόφασης, με την οποία ούτως ή άλλως φάνηκε αργότερα ότι διαφωνούσε.
Δεν ήθελε να προεδρεύει μιας ολομέλειας που θα αποφάσιζε διαφορετικά από ότι η ίδια επιθυμούσε.
Δεν ήθελε να σταθεί στο «ύψος των περιστάσεων», όπως χαρακτηριστικά ζήτησε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός -ιδιαίτερα από όλους τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Πιθανόν γιατί η φύση την προίκισε με ένα άλλο, έστω δυσανάλογο για το φύλο της, ύψος.
Δεν ήθελε να μείνει στο «εδώ και τώρα» αλλά να φαντάζεται το «εκεί και πότε;» πιστεύοντας ότι θα γράψει την δική της ιστορία.
Δεν ήθελε, δεν ήθελε, δεν ήθελε…. όπως τόσες φορές δεν ήθελε, παρά μόνο το δικό της.
Εμείς όμως τι φταίμε, Ζωή μου, και μπαίνεις τόσο βάναυσα «στις ζωές των άλλων»;
* Η Μένη Μαλλιώρη είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια Ψυχιατρικής.
