Του Ανδρέα Δεληγιάννη
Με το άρθρο του στη γαλλική Μοντ, ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας δίχασε τους αναλυτές.
Κάποιοι είπαν ότι ήταν ένα ακόμη λάθος του στην πιο κρίσιμη στιγμή καθώς προκάλεσε νέα ένταση στις σχέσεις του με τους Ευρωπαίους σε μια στιγμή που θα ήταν καλύτερα να επιδιώκει την εξομάλυνση.
Άλλοι είδαν απλώς ένα προεκλογικό μανιφέστο, που υποδηλώνει ότι έχει αποφασίσει να προσφύγει στις κάλπες και μένει να κριθεί αν θα το κάνει για να επικυρώσει μια συμφωνία που θα έχει ήδη δεχθεί και για να απαλλαγεί από τους <προβληματικούς> της Κοινοβουλευτικής Ομάδας. Ορισμένοι όμως εστίασαν την τελευταία φράση του: <για ποιον χτυπάει η καμπάνα>- αναφερόμενος στο γνωστό έργο του Ερνεστ Χεμινγουάιη. Για ποιόν άραγε;
Στο άρθρο του ο Πρωθυπουργός αναφέρει ότι τον περασμένο Ιανουάριο <ο ελληνικός λαός αποφάσισε να αμφισβητήσει το μονόδρομο της σκληρής λιτότητας του μνημονίου και να επιδιώξει μια νέα συμφωνία>.
-Και λοιπόν; Με ποια έννοια αυτό υποχρεώνει τους άλλους λαούς να διαθέσουν και άλλα χρήματα από τους φόρους τους υπέρ της Ελλάδας;
Αναφερόμενος στα δυο Μνημόνια μιλάει για < τα λάθη, που πλήρωσε ακριβά ο ελληνικός λαός, αφού μέσα σε πέντε χρόνια η ανεργία σκαρφάλωσε στο 28% (60% για τους νέους), το μέσο εισόδημα μειώθηκε κατά 40%, ενώ η Ελλάδα, σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, έγινε η χώρα της Ε.Ε. με τον υψηλότερο δείκτη κοινωνικής ανισότητας, ενώ το πρόγραμμα αυτό, παρά τα βαρύτατα πλήγματα στον κοινωνικό ιστό, δεν κατάφερε την ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Το δημόσιο χρέος εκτινάχθηκε από το 124% στο 180% του ΑΕΠ>
-Είναι ακριβώς έτσι. Αλλά ποιος έφερε την οικονομία στην κατάσταση που όντως δεν κατάφεραν να αντιμετωπίσουν τα Μνημόνια; Και γιατί οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι πρέπει να αισθάνονται ένοχοι , όταν μάλιστα άλλες ευρωπαϊκές χώρες που βρέθηκαν κοντά στη χρεοκοπία κατάφεραν να ανακάμψουν και κανείς να μη συζητάει σήμερα για αυτές;. Θα δεχόταν ο ελληνικός λαός να χρηματοδοτήσει πχ το ασφαλιστικό σύστημα μιας άλλης χώρας;
Ο Πρωθυπουργός λέει ότι <σήμερα η Ευρώπη έχει τη δυνατότητα να πάρει αποφάσεις που θα πυροδοτήσουν μια ραγδαία ανάκαμψη της ελληνικής και της ευρωπαϊκής οικονομίας, δίνοντας τέλος στα σενάρια περί Grexit, που εμποδίζουν μια μακροπρόθεσμη σταθεροποίηση της ευρωπαϊκής οικονομίας και μπορούν ανά πάσα στιγμή να κλονίσουν την εμπιστοσύνη, τόσο των πολιτών όσο και των επενδυτών στο κοινό μας νόμισμα> .
-Δηλαδή; Τι είδους αποφάσεις μπορεί να πάρει η Ευρώπη που δεν θα έχουν όρους, προϋποθέσεις, επιτήρηση και στόχους, δηλαδή δεν θα αποτελούν νέο Μνημόνιο;.
Πόσο αποτελεσματική , για να μην πούμε πόσο σοβαρή, μπορεί να είναι η < η δέσμευση για αύξηση των δημοσίων εσόδων, μέσω, , αναδιανομής των βαρών > και γιατί να εκληφθούν οπό τους άλλους ως μεγάλες αποφάσεις τα αυτονόητα για μια ευρωπαϊκή χώρα όπως < καταλογίσαμε τα οφειλόμενα χρέη των ιδιοκτητών των μέσων ενημέρωσης προς το ελληνικό δημόσιο> , ή <τα δικαστήρια επιταχύνουν το έργο τους για την απονομή δικαιοσύνης σε υποθέσεις μεγάλης φοροδιαφυγής>.
‘Πως ακριβώς μετράει τα πράγματα όταν λέει ότι <οι οι εξειδικευμένες προτάσεις που έχουμε καταθέσει στο πλαίσιο των συζητήσεων με τους θεσμούς που έχουν καλύψει ένα τεράστιο μέρος της απόστασης που μας χώριζε πριν από μερικούς μήνες> όταν μια συμφωνία πρέπει να καλύψει περισσότερα από όσα υπήρχαν οντά ανέλαβε;
Τι είδους μεταρρύθμιση είναι ότι < η ελληνική πλευρά έχει αποδεχθεί την υλοποίηση σειράς θεσμικών μεταρρυθμίσεων, όπως η ενίσχυση της ανεξαρτησίας της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων (ΓΓΔΕ) και της Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ), όταν αυτά έχουν ήδη γίνει από καιρό;
Ποσό πειστικός είναι όταν λέει ότι < παρά την κάθετη αντίθεσή μας στο μοντέλο ιδιωτικοποιήσεων που προωθείται από τους θεσμούς, γιατί δεν δημιουργεί αναπτυξιακή προοπτική και δεν μεταφέρει πόρους στην πραγματική οικονομία, αλλά στο, ούτως ή άλλως, μη βιώσιμο χρέος, αποδεχθήκαμε να ολοκληρώσουμε, με κάποιες μικρές τροποποιήσεις, το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων…:>
Συμπέρασμα. Η απάντηση στο ερώτημα του Πρωθυπουργού < για ποιον κτυπάει η καμπάνα> βρίσκεται στο αυτό το απόσπασμα από έργο του Άγγλου ποιητή και ιερωμένου Τζον Νταν, που έβαλε ο Χέμινγουεϊ, στην αρχή του ομότιτλου βιβλίου του :
-<Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί, ακέριος μοναχός του. Κάθε άνθρωπος είναι ένα κομμάτι ηπείρου, ένα μέρος στεριάς. Αν η θάλασσα ξεπλύνει ένα σβόλο χώμα, η Ευρώπη γίνεται μικρότερη. Όπως κι αν ξεπλύνει ένα ακρωτήρι ή ένα σπίτι φίλων σου ή δικό σου. Κάθε ανθρώπου ο θάνατος λιγοστεύει εμένα τον ίδιο, γιατί είμαι ένα με την Ανθρωπότητα. Κι έτσι ποτέ σου μη στέλνεις να ρωτήσεις για ποιον χτυπά η καμπάνα. Χτυπάει για σένα>.
