Του Μελέτη Ρεντούμη
Είναι γεγονός ότι ένας από τους πιο πολυδιασπασμένους και κατακερματισμένους χώρους στο πολιτικό τοπίο, είναι αυτός της κεντροαριστεράς.
Ο λόγος δεν είναι άλλος από την πολυετή διακυβέρνηση του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ και η αδυναμία διαχείρισης της μεγάλης οικονομικής κρίσης από το 2009 και μετά, που είχαμε και την τελευταία μεγάλη νίκη της κεντροαριστεράς με πρωθυπουργό τον Γιώργο Παπανδρέου.
Ακολούθησε το 1ο Μνημόνιο, κυβέρνηση εθνικής ενότητας, εκλογές, συγκυβέρνηση ΝΔ Πασόκ με κυβέρνηση Σαμαρά και 2ο Μνημόνιο, μέχρι που φτάσαμε σε εκλογές και νίκη του Σύριζα, όπου αντί ν’αποφύγει η χώρα ένα νέο Μνημόνιο, υπέγραψε πανηγυρικά και τρίτο χωρίς σοβαρή προοπτική ανάσχεσης της κρίσης τουλάχιστον για την δημοσιονομική πραγματικότητα της Ελλάδας.
Η κεντροαριστερά λοιπόν, ως σύνθεση πολλών τάσεων και προσωπικοτήτων, από τον δημοκρατικό σοσιαλισμό μέχρι τον κοινωνικό φιλελευθερισμό, δεν έχει βρει ακόμα τον βηματισμό της, καθώς συνθλίβεται τα τελευταία χρόνια, ανάμεσα στον Σύριζα και τη ΝΔ.
Είναι γεγονός ότι παρά την λαϊκίστικη ρητορική του Σύριζα, που δεν είπε βασικές αλήθειες στο εκλογικό σώμα για τα δημοσιονομικά και τις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις, πολλά πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ βρήκαν χώρο στα ψηφοδέλτια του Σύριζα και αρκετοί εξ’αυτών σήμερα μάλιστα είναι βουλευτές και υπουργοί.
Άρα ο Σύριζα έχει σε μεγάλο βαθμό αλώσει το πρώην βαθύ ΠΑΣΟΚ, καθώς και ένα σημαντικό μέρος της μεγάλης του εκλογικής βάσης, που αποτέλεσε δεξαμενή νίκης στο παρελθόν.
Παρ’όλα αυτά, έχει κυλήσει αρκετός πολιτικός χρόνος και για την κεντροαριστερά, με το εγχείρημα της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και την σύμπλευση ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και διαφόρων κινήσεων πολιτών,να κινείται σε ρυθμούς ρήξης με το τοξικό παρελθόν.
Φάνηκε όμως και από τις τελευταίες εκλογές που κέρδισε ο Σύριζα με καθαρή διαφορά από τη ΝΔ, ότι η μεγάλη ανατροπή ή το μεγάλο comeback της Κεντροαριστεράς δεν έχει γίνει ακόμα, όσο και αν αλλάξουν τα ονόματα ή επιχειρηθεί να παρουσιαστεί μια ένωση κομμάτων αντί για ένα κόμμα.
Στα πλαίσια αυτά, επιχειρήθηκε η προσέγγιση με το Ποτάμι, που ήταν και ο μεγάλος χαμένος των τελευταίων εκλογών, με πενιχρά ποσοστά, που δεν θύμιζαν σε τίποτα την αρχική δυναμική του να τ’αλλάξουμε όλα και να έρθουν οι καλύτεροι στην εξουσία, χωρίς κανένα όμως ιδεολογικό στίγμα.
Μετά από αρκετή λοιπόν εντατική προσπάθεια, κυρίως μεταξύ των αρχηγών Φ.Γεννηματά και Σ.Θεοδωράκη, δημιουργήθηκε μια επιτροπή διαλόγου έτσι ώστε ν’αποτελέσει μία προγραμματική συμφωνία σε βασικούς τομείς της πολιτικής ζωής. Μάλιστα το πόρισμα της Επιτροπής καλύπτει 10 τομείς, γεγονός αρκετά ελπιδοφόρο συγκρινόμενο με τις αντιφάσεις και τις παλινωδίες του παρελθόντος.
Το γεγονός ότι έχει τεθεί ήδη ένας οδικός χάρτης που θέλει την Δημοκρατική Συμπαράταξη και το Ποτάμι από κοινού πλέον, να συνδιαμορφώνουν ένα νέο ευρύτερο φορέα της κεντροαριστεράς είναι σίγουρα θετικό, καθώς όπως ήδη λέγεται, έχουν συμφωνηθεί ανοιχτές διαδικασίες εκλογής από τη βάση από το Σεπτέμβριο, με στόχο έναν ενιαίο αρχηγό και ένα νέο συνέδριο που θα ορίσει πλέον επίσημα και το καταστατικό του νέου κόμματος που θα προκύψει.
Τα ερωτήματα βέβαια ξεκινούν από δω και πέρα, για τον πολύπαθο χώρο της κεντροαριστεράς, καθώς είναι αβέβαιο και αμφίβολο πώς τελικά θα περάσει το μήνυμα στου ψηφοφόρους όσον αφορά το νέο φορέα που θα έχει ως βασικές συνιστώσες το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι.
Το εκλογικό σώμα δείχνει να συμπεριφέρεται ως κινούμενη άμμος, που σημαίνει ότι δύσκολα αθροίζονται ποσοστά κομμάτων ιδίως αν υπάρχει αμφιβολία για το ιδεολογικό τους στίγμα και τις βασικές του θέσεις για την κοινωνία.
Υπάρχουν ήδη αρκετές σημαντικές προσωπικότητες που κινούνται στις παρυφές της κεντροαριστεράς που δεν δείχνουν κάποια διάθεση ένταξης, ούτε φαίνεται να στηρίζουν το εγχείρημα ενός νέου φορέα προερχόμενου από παλαιά κόμματα.
Σε κάθε περίπτωση, τον τελικό λόγο τον έχει η κοινωνία, οι πολίτες και τελικά το εκλογικό σώμα που θα κληθεί ν’αποφασίσει για εκπροσώπους στη Βουλή και φυσικά για πρωθυπουργό.
Αυτή η τελευταία λέξη είναι που θα κρίνει τελικά το αποτέλεσμα για την κεντροαριστερά και το μέλλον του προοδευτικού χώρου στην Ελλάδα. Ο υποψήφιος πρωθυπουργός. Αυτή τη στιγμή αφενός ο Α.Τσίπρας είναι κυρίαρχος στον Σύριζα, αφενός ο Κ.Μητσοτάκης, ένα πρόσωπο πολλά υποσχόμενο με νεανικό και φρέσκο προφίλ στην συντηρητική παράταξη.
Αν λοιπόν η όποια ανοιχτή διαδικασία, που ελπίζουμε να συμφωνηθεί έγκαιρα, βγάλει έναν αρχηγό ως αντικείμενο συμβιβασμών και ισορροπιών κομμάτων, θα έχει την τύχη όλων των προηγούμενων εγχειρημάτων ίσως και χειρότερη, που σημαίνει ότι απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή στις υποψηφιότητες και τις προσωπικότητες που θα επιλεγούν.
Συμπερασματικά, θα λέγαμε ότι η δυναμική ενός υποψήφιου πρωθυπουργού, έρχεται πιο εύκολα και καθιερώνεται, μέσα από νέα κινήματα στην κοινωνία, με ελευθερία κινήσεων και πράξεων, χωρίς εσωκομματικές αντιπαραθέσεις και συμβιβασμούς στ’όνομα ξεπερασμένω ν πολιτικών.
Ο Μελέτης Ρεντούμης είναι οικονομολόγος τραπεζικός