Toυ Γ. Λακόπουλου
Κάθε μέρα που περνάει, δεν ξαναπερνάει για τις αρχαιρεσίες στη ΝΔ. Όπως όλα δείχνουν το τέλος της μακράς προεκλογικής περιόδου θα είναι η αρχή του τέλους της ως κόμμα. Με όσα έχουν μεσολαβήσει είναι αδύνατον να υπάρχει στο εξής ως συγκροτημένος πολιτικός φορέας. Γιατί είναι αδύνατο να έχει κοινά αποδεκτή ηγεσία, ενιαία ηγετική ομάδα και ομοιογενή πολιτική.
Ενδεχομένως γιατί και η διάσπασή της από τον Αντώνη Σαμαρά και τους φίλους του είναι ήδη δρομολογημένη. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.
Το κουαρτέτο των υποψηφίων συνιστά από μόνο του λόγο μετεκλογικής διάλυσης. Πρόκειται για πρόσωπα απολύτως αταίριαστα που είναι αδύνατο να συνυπάρξουν κάτω από την ίδια κομματική στέγη. Κανείς από τους τέσσερις δεν έχει την ισχυρή προσωπικότητα που απαιτείται για να επιβληθεί στους υπολοίπους.
Προφανώς από την τετράδα το πιο αξιόλογο προφίλ έχει Κυριάκος Μητσοτάκης. Καλές σπουδές και αίσθηση της διεθνούς πραγματικότητας, κουλτούρα διαλλακτικότητας και διαλόγου, εμπροσθοβαρή αντίληψη των πραγμάτων και προσωπική ικανότητα να κινηθεί μέσα και έξω από τη χώρα – ιδίως έξω- με ευκολία και άνεση. Αλλά την ίδια στιγμή ο ίδιος υποψήφιος έχει ένα οικογενειακό όνομα –βαρίδι. Η μισή οικογένειά του, άλλωστε, τον αντιμάχεται. Και δεν έχει το εσωκομματικό κύρος που απαιτούν οι περίπλοκοι εσωτερικοί συσχετισμοί για να επιβληθεί. Το ενδεχόμενο να το αποκτήσει με ισχυρή επικράτηση από τον πρώτο γύρο αποκλείεται.
Από εκεί και πέρα η ενδεχόμενη επικράτησή του θα προκαλέσει αποσχιστικές τάσεις. Άλλωστε οι άλλοι τρεις υποψήφιοι που δεν έχουν τα προσόντα του, ακριβώς επειδή δεν τα έχουν, λόγω ιδιοσυγκρασίας, θα αποχωρήσουν.
Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, αν δεν είναι αυτός νικητής, έτσι κι αλλιώς δεν έχει λόγο να μείνει. Το ενδεχόμενο της δικής του επικράτησης αποκλείει την πιθανότητα να επιστρέψει η ΝΔ στην εξουσία, καθόσον έχει ήδη αποδειχθεί ανίσχυρος απέναντι στον Αλέξη Τσίπρα. Και ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι πρωθυπουργήσιμος. Η μόνη χρησιμότητα της νίκης του θα είναι ότι μπορεί να συγκρατήσει προσωρινά τον κομματικό κορμό μέχρι να βρεθεί κάποια αξιόπιστη λύση .
Προφανώς αυτός είναι ο λόγος που τον υποστηρίζει ο Καραμανλής. Για να κερδίσει χρόνο η παράταξή του, μέχρι να δει τι θα κάνει. Και η παράταξη και ο ίδιος.
Η υποψηφιότητα του Τζιτζικώστα από μόνη της τον ακυρώνει. Όχι μόνο γιατί δεν είναι βουλευτής και δεν έχει εμπειρία, αλλά γιατί η εμφάνισή του στο προσκήνιο έδειξε ότι η παρουσία του δεν έχει πολιτικό περιεχόμενο. Δεν έδειξε ηγετικές αρετές που θα μπορούσαν να υπερβούν τα τεχνικά προβλήματα και επιπλέον έκανε απίστευτα λάθη. Όπως η σημαία κατά των ‘οικογενειών’, ενώ και ο ίδιος γόνος είναι. Ή ο προσεταιρισμός παραγόντων σαν τον Βορίδη που τον επιχρωματίζουν ακραία και τον ωθούν προς τα δεξιά.
Τέλος, για τον θορυβώδη Άδωνι Γεωργιάδη δεν χρειάζονται ιδιαίτερα σχόλια, καθόσον από μόνη της η υποψηφιότητα του αποτελεί μειονέκτημα για τη ΝΔ- της οποίας θέλει να γίνει ‘αρχηγός’ -για να την κάνει ‘δεξιά’ και τίποτε άλλο. Και να την προσαρμόσει το ύφος του προφανώς.
Από αυτή την άποψη, όποιος τον προσεταιριστεί στο δεύτερο γύρο θα βλάψει τον εαυτό του. Και αυτό αφορά κυρίως τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που θα έπρεπε ήδη να τον έχει αποκηρύξει για να στηρίξει το γενικό προφίλ του.
Έχουμε, λοιπόν, έναν υποψήφιο που δοκίμασε ήδη την τύχη του απέναντι στον Αλέξη Τσίπρα και δεν τα κατάφερε. Δύο άλλους που τείνουν προς τα άκρα, δεν έχουν προσόντα και η ενδεχόμενη εκλογή τους μάλλον δώρο προς τον πρωθυπουργό και το κόμμα του θα ήταν. Και έναν υποψήφιο που έχει κατάλληλο βιογραφικό, αλλά πάσχει στα λοιπά προαπαιτούμενα ενός ηγέτη.
Όλοι μαζί διαμορφώνουν μια εικόνα αυτοκαταστροφής και διάλυσης. Οι εκλογές με αυτούς τους υποψηφίους συνθέτουν σκηνικό τέλους.
Εκτός αν η ΝΔ , αντιλαμβάνομενη συλλογικά ότι έφτασε το τέλος του κύκλου της, ή πιεζόμενη από ισχυρούς κομματικούς παράγοντες που δεν μετέχουν στην κούρσα, επιλέξει την σοφή οδό της αυτοδιάλυσης, ώστε να συγκροτηθεί στη θέση της νέος πολιτικός φορέας.
Σ’ αυτό τον πρώτο λόγο έχει έτσι κι αλλιώς ο Κ. Καραμανλής, ως φυσικός ηγέτης του χώρου. Οπότε οι ενδιαφερόμενοι πρέπει να περιμένουν.