Η κρίση στο ραδιόφωνο. Πολυφωνία; ΄Η μήπως οχλαγωγία και κακοφωνία;

Του Γ. Μαρκάκη*


markakis-grΗ κρίση που βιώνουμε ή τεράστια ΚΡΙΣΗ , λέτε να μην άγγιξε την Ελληνική δημοσιογραφία και σύσσωμο το ελληνικό ραδιοτηλεοπτικό υπόγειο ορίζοντα μας ;
Το ελληνικό ραδιόφωνο συνεχίζει να είναι κρατικό μέχρι την χρονιά που ‘απελευθερώνεται’ και ξεκινά η ιδιωτική ραδιοφωνία Ένα είδος ραδιοφωνικής άσκησης που μας δημιουργεί εξάρτηση – και που κορυφώνεται μέχρι τις μέρες μας- από την πρόχειρη ετοιματζίδικη επιδερμική εργασία και που μας κάνει να πιπιλάμε μια καραμέλα που έχει 90% ζάχαρη και 10% ουσία και περιεχόμενο.
Η παράθεση ελληνικών στατιστικών μελετών μπορεί να βρίσκει θύμα και εμένα τον ίδιο Καμία διαφωνία ! Τα ποσοστά αυτά μπορεί να είναι ακόμα πιο ακραία.
Το επάγγελμα του ραδιοφωνικού παραγωγού σε όλη την επικράτεια είναι στην πράξη κατοχυρωμένο στα ερτζιανά από την μέρα που το «ραδιόφωνο ελευθερώθηκε» αλλά ποιος θα μας εξηγήσει τι παράγει στην πραγματικότητα η πλειονότης αυτών των παραγωγών;
Έχει ιδέα ο μέσος ελληνας ραδιο- παραγωγός τι παράγει ο αντίστοιχος του συνάδελφος στα ξένα και γιατί δεν πρέπει όλοι που μιλούν συχνά –πυκνά στο ραδιόφωνο να αποκαλούνται παραγωγοί;
Μήπως από την μέρα που ‘ελευθερώθηκε’ το ελληνικό ραδιόφωνο στα τέλη της δεκαετίας του ’80 –που όντως έγινε ελεύθερο καμία αντίρρηση σε αυτό- ξεκίνησε να κυριαρχεί και να εδραιώνεται ένα είδος ραδιοφΟνικής άσκησης που εξαιρετικά λίγα κοινά στοιχεία έχει με τα ραδιόφωνα και τις παραγωγές που γίνονται στα αντίστοιχα δημόσια ραδιόφωνα του εξωτερικού εκπαιδεύοντας το ελληνικό κοινό ανάλογα ;
Μήπως εκτός από στιγμιαία εγκλήματα έχουμε και στιγμιαίες ή προσωρινές απελευθερώσεις;
Η ραδιοφωνική πρακτική του να βγάζουμε στον αέρα όποιους εμπλεκόμενους και να τους δίνουμε ελεύθερό τάχα μου το βήμα πάντα είχε καλή μαρτυρία και άλλοθι και υπηρετούσε την Δημοκρατία στα τέλη της δεκαετίας του ‘80.
Αλλά πόσες θυσίες στην δημοσιογραφική ποιότητα μπορεί να καταπίνουμε από τότε υμνώντας την ελευθερία έκφρασης που γίνεται κατάχρηση από κάποια στιγμή και μετά;
Μην ξεχνάμε όμως πως τέτοιες εκπομπές που κυριαρχούν στον Ηλεκτρονικό μας Τύπο γίνονται ταυτόχρονα δείκτες και μαρτυρίες για την προχειρότητα που χαρακτηρίζει την ετοιματζίδικη και απαίδευτη προσέγγιση διάφορων εν τη γενέσει ρεπόρτερ που χρησιμοποιούσαν μόνιμα την ελευθερία και δημοκρατία σαν άλλοθι για να φοδράρουν προχειρότητα και δημοσιολογική ταχυφαγία στο ίδιο ρούχο που φοράμε.
Όταν μάλιστα το ραδιοφΟνικό προιόν στα ιδιωτικά κανάλια άρχισε να διαφημίζεται και να μοσχοπουλά οι ιδιοκτήτες αρκέστηκαν στο αποτέλεσμα.
Και ποιο είναι αυτό;
Τα φράγκα δηλαδή τα έσοδα που έμπαιναν στα ταμεία και ουχί η ποιότητα των παραγωγών Δεν υπήρχε δρόμος άλλος…
Γιατί να κάτσω να κάνω δημοσιογραφική έρευνα που απαιτεί τις περισσότερες φορές ομαδική εργασία όταν τα ποσοστά ακροαματικότητας μου ανεβαίνουν καλλίτερα και πιο γρήγορα με την ραδιο-κοπρολαγνεία σκέφτηκε (;)προφανώς ο κάθε ιδιοκτήτης.
Έτσι μήπως δεν εξελίχθηκε στην πατρίδα μας και το δημοσιογραφικό επάγγελμα;
Γιατί να έρθει να κάνει ρεπορτάζ ένας ιατρός που θα ξέρει τι σημαίνει καθετήρας;
Γιατί να μην προσλαμβάνουμε νέα παιδιά σαν αθλητικογράφους που με 3,4 φορές που βγήκαν στο μικρόφωνο και στο γυαλί είναι ικανοί αλλά επί πλέον και δυνατοί να διδάξουν «ότι οι παίκτες έχουν κακή Ψυχολογία» .
Την δεκαετία του ‘60 όλα τα παιδιά ήθελαν να γίνουν Βουγιουκλάκη και Παπαμιχαήλ Εδώ και πολύ καιρό οι προτιμήσεις των νηπίων άλλαξαν αφού θέλουν να γίνουν τηλεπαρουσιαστές ή ραδιοσχολιαστές σε magazino !
Σε μια εποχή που η επικοινωνία είναι δεδομένη αστραπιαία και έχει γιγαντώσει ο χαρακτήρας το περιεχόμενο και η ουσία του μηνύματος έχουν καλυφθεί ή εξασθενήσει.
Μπορεί να υπάρχουν βαθιά νοήματα αλλά είτε είναι αόρατα είτε ‘υποδεέστερα’ ¨Έχουμε ασθενήσει και αδυνατίσει τόσο την ουσία των πραγμάτων που ψάχνουμε με μεγεθυντικό φακό να βρούμε τον κοπανιστό αέρα και την τρύπα στο νερό αγνοώντας πόσο οξυγόνο έχει αυτός ο αέρας και πόσο βρώμα και δυσοσμία αναδύονται αλλά η μύτη μας δεν πιάνει.
Φυσικά μετά το ‘ελεύθερο ραδιόφωνο’ είχε έρθει η σειρά να ‘ελευθερωθεί΄ ανάλογα και η τηλεόραση με την δημιουργία παράλληλων παραθύρων. Τόσα πολλά παράθυρα που σε λίγο ο τηλεθεατής ενδεχομένως να έχει υποβοήθηση από την διαδραστική τηλεόραση ώστε να κάνει κλικ με το χέρι του για να δει ποιο πρόσωπο αντιστοιχεί στην κάθε ανθρώπινη κουκκίδα στην οθόνη.
Είναι η πολυφωνία που λατρεύεται στα μέρη μας μετά από δεκαετίες ελευθερίας στο ραδιόφωνο ή οχλαγωγία και κακοφωνία;
ότι δηλώσουμε δεν θα χρησιμοποιηθεί εναντίον μας
Ελευθερα παρακαλώ !

γιώργος μαρκάκης

(Ο Γιώργος Μαρκάκης  είναι δημοσιογράφος και παραγωγός Ραδιόφωνου Έχει συνεργαστεί με τις Δημόσιες Ραδιοφωνίες της Σουηδίας SR / Γερμανίας RBB και του BBC Radio3 .Σήμερα εργάζεται στο Ράδιο Κόσμος / ΕΡΤ)