Του Γιώργου Λακόπουλου
Ο Βαρουφάκης έφυγε. Ο Βαρουφακισμός μένει. Η δημιουργική ασάφεια που κατέστρεφε την διαπραγμάτευση με τους εταίρους ως τώρα, επιστρέφει με άλλη μορφή: με την αντιφατική ερμηνεία του δημοψηφίσματος της περασμένης Κυριακής από την κυβέρνηση και την αμφισημία της ελληνικής παρουσίας στα κοινοτικά όργανα.
Ο Αλέξης Τσίπρας από τη μία δηλώνει ότι το μήνυμα του δημοψηφίσματος ήταν να μείνει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη και από την άλλη το αξιοποιεί για να δημιουργήσει συνθήκες αδιεξόδου στη διαπραγμάτευση που θα εξασφαλίσει την παραμονή. Μιλάει για «λύση εντός ευρώ», ενώ την ίδια ώρα οδηγεί τους άλλους να μιλούν επισήμως πια για έξοδο.
Σε μια τέτοια συζήτηση υπάρχουν δυο πλευρές, οπότε μετράει τι λέει και τι ζητάει η μια, αλλά και τι απαντάει η άλλη.
Είναι επιπέδου του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ η θεωρία ότι διαπραγματευόμαστε μόνο με βάση το 61%. Και ζητάμε δάνεια, μείωση του χρέους και αναπτυξιακό πακέτο, με όρους που τελούν υπό την κρίση μας, ενώ εντελώς το αντίθετο συμβαίνει. Όπως τα κατάφερε η κυβέρνηση οι άλλοι βάζουν τους όρους. Το 61% δεν τρώγεται, δεν ανοίγει τράπεζες, δεν δίνει συντάξεις και δεν δημιουργεί δουλειές..
Υπέρτατο αγαθό η παρουσία της χώρας στην Ευρωζώνη
Ο Πρωθυπουργός φάνηκε να μιλάει μόνος του στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής. Πωςεξηγείται το χαμόγελο …ικανοποίησης μετά την απόφαση της Συνόδου που ανοίγει την πόρτα της εξόδου από την Ευρωζώνη, αν η κυβέρνηση δεν προσαρμοστεί στα κοινοτικά δεδομένα;
Πως μπορεί να λέει ότι κατέθεσε «τις ελληνικές προτάσεις έτσι όπως διαμορφώθηκαν ως εθνική στρατηγική από τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών» όταν καμιά τέτοια απόφαση δεν έχει ληφθεί από τους πολιτικούς αρχηγούς; Πολύ περισσότερο δεν έχει υιοθετηθεί καμιά «στρατηγική» που οδηγεί στην καταστροφή της εξόδου.
Ο Αλέξης Τσίπρας ερμηνεύει το αποτέλεσμα ως εντολή παραμονής στην Ευρωζώνη, αλλά κινδυνεύει να γίνει ο Πρωθυπουργός που θα υπογράψει την έξοδο. Ότι μια τέτοια εξέλιξη θα αποδοθεί στους εταίρους από την κυβερνητική προπαγάνδα, δεν αλλάζει την ουσία.
-Η Ελλάδα θα βρεθεί έξω από το κοινό νόμισμα και εν τέλει έξω από την κοινοτική Ευρώπη, δηλαδή χωρίς την οικονομική ασφάλεια και τη γεωπολιτική προστασία που προσφέρει. Χωρίς λεφτά, χωρίς συμμάχους, χωρίς διπλωματική υποστήριξη, χωρίς εταίρους. Πώς συμβιβάζεται ακόμη και η θεωρητική ύπαρξη αυτού του ενδεχομένου με την κυβερνητική διαβεβαίωση για ανάγνωση του μηνύματος του δημοψηφίσματος υπέρ της Ευρωζώνης;
Αν σ’ αυτή την υπόθεση υπάρχουν κάποιοι που δεν κατάλαβαν όλη την αλήθεια και κάποιοι που δεν τη λένε, μήπως να διοργανωθεί ένα νέο δημοψήφισμα με το απλό και σαφές ερώτημα «παραμονή στο ευρώ ή όχι;» .
Παραμονή σημαίνει πρόγραμμα λιτότητας με επιδίωξη την έξοδο από την κρίση με τη συνδρομή των εταίρων. Έξοδος δεν σημαίνει αποτροπή της λιτότητας. Σημαίνει διαρκής και πιο βαριά λιτότητα, χωρίς καμιά προστασία και καμιά βοήθεια. Πρέπει να είναι πολύ φευγάτος κάποιος για να λέει ότι «υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις» εκτός Ευρώπης.
Ας ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα, ώστε αν πάμε στο γκρεμό τουλάχιστον να ξέρουμε γιατί πήγαμε και ποιος μας πήγε. Για να ξέρουμε από ποιον θα ζητήσουμε και τις ευθύνες. Γιατί φυσική έξοδος από την ευρωζώνη δεν θα είναι περίπατος σε πάρκο με λουλούδια. Και επιπλέον η παραμονή της χώρας στην Ευρώπη είναι αγαθό υπέρτερο από τη συνοχή ενός κόμματος. Η παραμονή του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία δεν υπερβαίνει τα συμφέροντα της χώρας- τουλάχιστον προτού ρωτηθεί ο ελληνικός λαός γι αυτό.
Πρώτο. Η Ελλάδα μετέχει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη εθελουσίως και με αποφάσεις της Βουλής και του λαού της. Πρόκειται για ιστορικό δεδομένο. Με τη συμμετοχή της εξασφαλίζει τα συμφέροντά της στα οικονομικά και εθνικά μέτωπα. Αν αυτό δεν ισχύει κάποιος πρέπει να το πει καθαρά και να προσφύγει σε εκλογές με αυτό το διακύβευμα- όχι σε αλαλούμ δημοψηφίσματα. Η ευρωπαϊκή παρουσία της χώρας είναι εθνική κατάκτηση. Δεν μπορεί κανείς να την αμφισβητεί για ….ιδεολογικούς λόγους, αφού πήρε την εξουσία με άλλα επιχειρήματα.
Αλλοίωση της λαϊκής εντολής
Δεύτερο. Η συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση συνεπάγεται υποχρεώσεις και δικαιώματα. Συνεπάγεται επίσης και μεταφορά ενός κύκλου αποφάσεων στο κοινοτικό κέντρο. Η ελληνική Δημοκρατία εκχώρησε αρμοδιότητες στα κοινοτικά όργανα, όπως έκαναν και οι άλλες χώρες. Αυτή είναι η πεμπτουσία της κοινοτικής Ευρώπης. Συνεπώς οι κοινοτικοί δεν είναι εισβολείς. Τα κοινοτικά όργανα δεν είναι εχθροί. Έχουν λόγο στη χώρα γιατί εμείς τον εκχωρήσαμε, ώστε να μετέχουμε στο κλαμπ. Αν αυτό δεν πρέπει να ισχύει κάποιος να το πει καθαρά. Να χρηματοδοτούν τη χώρα πάντως και να μην έχουν λόγο δεν γίνεται. Υπάρχουν και άλλοι λαοί και άλλες κυβερνήσεις με λαϊκές εντολές.
Τρίτο. Η ελληνική οικονομία έφτασε στην χρεοκοπία με ευθύνη των ελληνικών κυβερνήσεων και μόνο και, πάντως, χωρίς καμιά ευθύνη της κοινοτικής Ευρώπης -από τα κονδύλια της οποίας δημιουργήθηκε η ευημερία των τελευταίων 35 ετών. Χωρίς αυτά η Ελλάδα θα ήταν μια ανατολίτικη περιφέρεια, σαν τις άλλες γύρω της.
Από αυτή τη χρεοκοπία που επισημοποιήθηκε το 2010 η Ελλάδα διασώθηκε χάρη στα δάνεια από τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης. Οι εταίροι έγιναν δανειστές επειδή είναι εταίροι. Διέθεσαν χρήματα από τους φόρους των πολιτών τους για να μην καταρρεύσει η ελληνική οικονομία. Και ως εταίροι είναι οι μόνοι που μπορούν να μας ξαναδανείσουν. Δεν είναι υποχρεωμένοι. Το κάνουν ως εταίροι προς εταίρο. Αν δεν θέλουμε να είμαστε στην Ευρωζώνη με τους όρους της, δεν μπορούσε να ζητάμε και τίποτε από τα μέλη της. Πάντως τα δάνεια δεν εξανεμίζονται αν η Ελλάδα μείνει εκτός ευρωζώνης. Θα αποπληρωθούν και μάλιστα σε συνάλλαγμα, και αυτό σημαίνει βαρεία φορολογία για πολλά χρόνια.
Τέταρτο. Η Ελλάδα βιώνει μια βαθειά κρίση, που δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά η υπέρβαση της από την οικονομία θα αρχίσει. Δηλαδή θα αρχίσει αν η Ελλάδα αρχίσει να παράγει. Αλλά για να γίνει αυτό απαιτούνται αλλαγές, μεταρρυθμίσεις και δημοσιονομική εξυγίανση ,για την οποία προϋποτίθεται λιτότητα, αυτοπειθαρχία και πολύ δουλειά για πολλά χρόνια. Αν κάποιος πιστεύει ότι θα ξεχρεωθεί η χώρα, θα μπει σε τροχιά ανάπτυξης η οικονομία και θα παρακολουθήσει τις διεθνείς εξελίξεις η κοινωνία με άλλο τρόπο δεν έχει παρά να το πει. Και όποιος νομίζει ότι υπάρχει ελπίδα σωτηρίας έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση, να το βάλει στο πρόγραμμά του και να καλέσει τον ελληνικό λαό στην κάλπη για να αποφανθεί επ’ αυτού.
Αυτά τα τέσσερα σημεία οδηγούν σε ένα απλό συμπέρασμα. Η κυβέρνηση εξελέγη για να λύσει τα πρόβλημα που δεν μπορούσαν να λύσουν οι προηγούμενες κυβερνήσεις σε μια συγκεκριμένη χώρα με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και συγκεκριμένη ένταξη στο διεθνές σύστημα.
Αν δεν μπορεί , θα το αναλάβει η επόμενη. Αν όμως πιστεύει -εξ αρχής ή της προέκυψε στη πορεία- ότι μπορεί να λύσει αυτά τα προβλήματα έξω από αυτό το πλαίσιο οφείλει να προσφύγει σε εκλογές με καθαρές προγραμματικές θέσεις. Και αν πάρει την έγκριση των πολιτών να προχωρήσει. Αν επιχειρήσει να εφαρμόσει πολιτική έξω από τη λαϊκή ετυμηγορία που την ανέδειξε, θα πρόκειται για υποκλοπή της ψήφου και αλλοίωση της λαϊκής εντολής. Με ότι σημαίνει αυτό για όποιον το διαπράττει.
ΥΓ. Ο πρωθυπουργός οφείλει να καταδικάσει τη συμπεριφορά στελεχών του κόμματός του που θεωρούν « προδότη» «Γερμανοτσολιά», «πουλημένο», «άνθρωπο των δανειστών» -και άλλες τέτοιες αθλιότητες- όποιον παίρνει θέση υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των θεσμών της. Ή όποιον διαφωνεί με την κυβερνητική πολιτική. Δεν υπάρχει πόλεμος με τους τους κοινοτικούς παράγοντες και δεν είναι εχθροί του ελληνικού λαού. Η Ευρώπη είναι το κοινό σπίτι και η δεύτερη πατρίδα των Ελλήνων .
