Του Γ. Λακόπουλου
Η υπόθεση της δίκης του πρώην Πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου μετά από αγωγή που έχει καταθέσει εναντίον του απόστρατος -ο οποίος ζητά να του καταβάλει 260.000 ευρώ συν τους νόμιμους τόκους ως χρηματική ικανοποίηση για την ηθική βλάβη που του προκάλεσε λόγω των προεκλογικών εξαγγελιών του οι οποίες δεν τηρήθηκαν – καταγράφεται στα στοιχεία που κατατάσσουν την Ελλάδα σε τριτοκοσμική χώρα.
Όχι γιατί κάποιος προσέφυγε τη Δικαιοσύνη με το υλικό που το έκανε ο συγκεκριμένος- που έκανε και μήνυση στον πρώην Πρωθυπουργό. Αυτό είναι ασήμαντο. Αλλά για δυο άλλους μάλλον πιο σημαντικούς λόγους.
Ο ένας είναι ότι βρέθηκαν όργανα της Δικαιοσύνης που έκριναν ότι μια τέτοια προσφυγή μπορεί να πάει σε δίκη. Και ο άλλος ότι βρέθηκαν πολιτικά πρόσωπα και ΜΜΕ που έδειξαν ικανοποίηση γι’ αυτή την εξέλιξη. Τι στο διάολο χώρα είμαστε τέλος πάντων;
Ο Γ. Παπανδρέου υπήρξε νόμιμος Πρωθυπουργός της χώρας- με αυτοδύναμη κυβέρνηση και την εμπιστοσύνη της Βουλής. Εξελέγη με ένα πρόγραμμα που δεν τήρησε. Και έκανε επιλογές που αποδείχθηκαν λανθασμένες και καταστροφικές. Έτσι νόμιζε, έτσι έκανε. Ή έστω τόσο ήξερε. Αλλά δεν έδωσε ο ίδιος στον εαυτό του το δικαίωμα να αποφασίζει. Οι πολίτες που τον εξέλεξαν και η Βουλή που ενέκρινε τις επιλογές του το έδωσαν.
Ο μόνος που έχει την αρμοδιότητα να τον τιμωρήσει είναι αυτός που του έδωσε την εντολή να κυβερνήσει: δηλαδή το εκλογικό σώμα. Ήδη επέβαλε τιμωρία με πολλούς τρόπους και γι’ αυτόν και για το κόμμα που που τον ακολουθούσε τυφλά. Με άλλα λόγια ο Παπανδρέου έκανε πολιτικές επιλογές για τις οποίες κρίθηκε. Εκεί το θέμα έληξε.
Από πολιτική άποψη είναι ήδη αποσυνάγωγος και στην πολιτική αυτή είναι η τιμωρία. Όπως έλεγε και μακαρίτης ο Καραμανλής: έναν πρωθυπουργό τον στέλνεις στο σπίτι του, δεν τον στέλνεις στη φυλακή.
Αυτό ήδη συνέβη με τον Παπανδρέου. Όσοι ανακινούν θέματα ποινικής ευθύνης του για το Μνημόνιο, ή για την ασυνέπεια και για επιλογές για τις οποίες δεν είχε λαϊκή εντολή, είτε είναι ανόητοι είτε υπονομεύουν τη δημοκρατική και κοινοβουλευτική τάξη.
Οι πολιτικές επιλογές κρίνονται πολιτικά. Στις Δημοκρατίες οι πολιτικοί κρίνονται στην κάλπη γι’ αυτό που κάνουν και για αυτό που δεν κάνουν. Αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να μένουν στο ατιμώρητοι. Αλλά για να πάνε στο δικαστήριο πρέπει να κατηγορηθούν για συγκεκριμένη πράξη με συγκεκριμένο κατηγορητήριο.
Η αθέτηση προεκλογικών υποσχέσεων δεν είναι ποινικό αδίκημα. Διαφορετικά δεν θα υπήρχε στον πλανήτη πολιτικός εκτός φυλακής και στην ουσία δεν θα υπήρχε καν πολιτική. Για αυτό το λόγο όσοι επιχαίρουν γι’ αυτή την παρωδία και όσοι μιλούν για άλλες δίκες και Εξεταστικές επιτροπές -για τα μνημόνια και τις επιλογές κυβερνήσεων και πρωθυπουργών- προσφέρουν κακή υπηρεσία.
Όσο για τα όργανα της Δικαιοσύνης που δεν αντιλαμβάνονται τι ακριβώς κάνουν -επιτρέποντας να ποινικοποιηθούν πολιτικές συμπεριφορές- δεν πρέπει να απολογηθούν στις αρμόδιες αρχές της ίδιας της Δικαιοσύνης; Δεν μας έφτανε η ανοχή ορισμένων δικαστικών στον Σώρρα…
