Του Νίκου Λακόπουλου
Η πολιτική δαμασμού του ναζισμού -που εξέφρασε ο πρώην υπουργός Νίκος Παρασκευόπουλος- δεν είναι καινούργια. Ούτε είναι άγνωστο, αν και δεν έχει μελετηθεί επαρκώς, πως ένα μνημόνιο -το Σχέδιο Γιουνγκ- έφερε τον Χίτλερ από το 2,5% στην εξουσία.
Οι ηλίθιες «αναλύσεις» ότι ο φασισμός γεννάται από τον καπιταλισμό ανήκουν σε αυτούς που όπως και τότε έτσι και τώρα αντιμετωπίζουν το ναζισμό σαν πεπρωμένο- όπως άλλωστε και ο σοσιαλισμός- πράγμα που τους απαλλάσσει από τις δικές τους ιστορικές ευθύνες.
Η ρήξη ανάμεσα σε κομμουνιστές και σοσιαλδημοκράτες -μαζί με το Μνημόνιο Γιουνγκ- ήταν το έδαφος για την εκλογή του Χίτλερ -μέσα από το αδιέξοδο του πολιτικού συστήματος που ακολούθησε την κατάρρευση των «μεσαίων» κομμάτων. Το μάθημα αυτό δεν το έχει πάρει ούτε η Αριστερά, ούτε η λεγόμενη Κεντροαριστερά -που εύκολα γίνεται Κεντροδεξιά, αφού στον κόσμο της πολιτικής ιδεολογίας «Κέντρο»- μια ελληνική μετεμφυλιακή πατέντα- δεν υπάρχει.
Στην πολιτική πράξη αυτό σημαίνει πως αν το «δημοκρατικό μέτωπο» δεν είχε διαρραγεί η Ευρώπη θα είχε αποφύγει όχι μόνο τον Χίτλερ, αλλά και τον πόλεμο – με όλα όσα σήμαινε αυτός. Στην Ελλάδα, αν η Κεντροαριστερά υποστήριζε τον Καραμανλή στη σύγκρουσή του με το παλάτι και την Ακροδεξιά, η χούντα- αν και αναμενόμενη- θα είχε αποφευχθεί. Η Αριστερά έγραφε άρθρα -στην «Αυγή»- γιατί δεν πρόκειται να γίνει χούντα, τη μέρα που έγινε.
Στη πρόσφατη ελληνική ιστορία η ρήξη στο «Δημοκρατικό Μέτωπο» -που εκφράστηκε με το ΕΑΜ- εμφανίστηκε το Βρώμικο ΄89 -αν και οι δυο ηγέτες της Αριστεράς μίλησαν μετά για «λάθος»- ως συμμαχία με την Δεξιά αφού ο εχθρός τους ήταν το …ΠΑΣΟΚ. Αυτό οδήγησε στην διάσπαση της Αριστεράς, αλλά μακροπρόθεσμα η «Αριστερά» του Αλέξη Τσίπρα κατάφερε να εξοντώσει τους «ενδιάμεσους γύφτους» και να πάρει την κυβέρνηση -με ένα μικρό ποσοστό- σε συμμαχία με την Δεξιά -κατά πολλούς με την Ακροδεξιά – του Καμμένου.
Αυτό που προκαλεί δέος είναι πως υπάρχει στην Γερμανία η ίδια κατάσταση- χρέος που δεν μπορεί να πληρώσει- μνημόνιο- μείωση μισθών και δαπανών- πολιτική κρίση. Τα προγράμματα των Μουσολίνι και Χίτλερ δεν διαφέρουν και πολύ από αυτά του …ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε Ταξικοί Πυρήνες ήταν το πρώτο κόμμα του ενός, Γερμανικό Εργατικό του άλλου.
Η πιο σημαντική λεπτομέρεια είναι βέβαια πως τα φασιστικά κόμματα της εποχής- που εξυμνεί ακόμα κι ο Καζαντζάκης- είναι, όπως και τα κομμουνιστικά, εργατικά, αντικαπιταλιστικά, αντισυστημικά. Έχουν την ίδια δομή του κόμματος στρατού που πιστεύει στη βίαιη κατάληψη της εξουσίας. Την άποψη πως η κοινωνία θα αλλάξει μέσω του κράτους -σε σοσιαλιστική ή εθνικοσοσιαλιστική- με κρατικοποιήσεις ή -όπως ο Χίτλερ- εθνικοποιήσεις.
Όταν, το 1919, υπογράφηκε η Συμφωνία των Βερσαλλιών, ο Χίντεμπουργκ, στρατηγός, “ήρωας”, παραιτήθηκε -λέγοντας ότι ο στρατός δεν ηττήθηκε. Την ανακωχή υπέγραψαν οι επαναστάτες του Νοεμβρίου- προδότες. Όταν αναγκάστηκε να υπογράψει το Young Plan έχασε την δημοτικότητά του και κατέφυγε σε μια προσωπική “προεδρική δημοκρατία”. Ο Χίτλερ τον κατηγορεί για …εκτροπή από το Σύνταγμα και οι σοσιαλδημοκράτες τον ψηφίζουν. Δηλαδή από απέχθεια για τον Χίτλερ ψήφισαν αυτόν που θα τον έφερνε!
Στις προεδρικές εκλογές οι Γερμανοί θα δώσουν 49,6% στον Χίντεμπουργκ και 30,1% στον Φύρερ. Στον επόμενο γύρο ο Χίτλερ θα πάρει 36,8%, έναντι 53% του μπλοκ συντηρητικών-σοσιαλδημοκρατών και 10,2% του κομμουνιστή Τέλμαν. Οι ουρές στις τράπεζες, η ανεργία και η εξαθλίωση έφεραν τον Χίτλερ με την υποστήριξη μεγάλου τμήματος του λαού.
Τα Τάγματα Εφόδου κυκλοφορούν στους δρόμους και τραγουδούν: Όπου νάναι η σκλαβιά τελειώνει /Ψηλά η σημαία! Πυκνώστε τις γραμμές! Στις εκλογές του Ιουλίου ο Χίτλερ παίρνει 37,4%, αλλά δεν μπορεί να κυβερνήσει. Οι σοσιαλδημοκράτες έχουν πέσει στο 21,6%. Οι κομμουνιστές παίρνουν 14,5%. Το Κέντρο 12,5%. Το Γερμανικό Εθνικιστικό Λαϊκό Κόμμα 5,9%.
Τον Αύγουστο, ενώ ο Χίτλερ, διαπραγματεύεται την συμμετοχή του στην κυβέρνηση. Ο Φον Πάπεν, από το Καθολικό Κόμμα, διορίζεται καγκελάριος και νομιμοποιεί τα Τάγματα Εφόδου. Ο Μπρίνιγκ που έφερνε αντιρρήσεις παραιτείται.
Τελικά ο Πάπεν συζητά με τον Χίτλερ ποιος θα είναι καγκελάριος και ποιος αναπληρωτής. Σε μια κρίσιμη ψηφοφορία οι κομμουνιστές και οι σοσιαλιστές καταψηφίζουν την κυβέρνηση Πάπεν -με πρόταση μομφής. Το αποτέλεσμα -512 έναντι 42- δείχνει πως μαζί τους ήταν και ο Χίτλερ που δεν …ψηφίζει Πάπεν!
Στις 17 Ιανουαρίου 1933 σε ένα σπίτι στο Βερολίνο, ο γιος του Προέδρου Χίντενμπουργκ, ο Πάπεν και ο Χίτλερ αποφασίζουν πραξικόπημα, με την δέσμευση να σεβαστούν τον πρόεδρο και αρχιστράτηγο. Ο Χίντενμπουργκ κάλεσε τον Χίτλερ και του ανέθεσε την καγκελαρία. 30 Ιανουαρίου 1933. Ένα μήνα καίγεται το κοινοβούλιο. Οι ναζί ήταν εκεί για να συλλάβουν τον ένοχο, ένα Ολλανδό -με συνεργούς κομμουνιστές, όπως ο Βούλγαρος Δημητρόφ.
Μαζί με τον Λούμπε συλλαμβάνονται τέσσερις χιλιάδες κομμουνιστές και άλλοι ύποπτοι που μεταφέρονται νύχτα στο Νταχάου. Ο Λούμπε καρατομήθηκε στις φυλακές της Λειψίας. Την εξουσία του τρόμου έχουν αναλάβει τα SS, μέλη των οργανώσεων «Ατσάλινα Κράνη “και «Θυελλώδεις Μαχητές”, των SA. Τα μέλη της νέας αστυνομίας της “Γκεστάπο” με πιστόλια και γκλομπς διαλύουν τις συγκεντρώσεις αριστερών.
Στις 5 Μαρτίου οι εκλογές με ημιπαράνομο το Κομμουνιστικό Κόμμα, που θα πάρει, παρόλα αυτά, 12,3%. Οι σοσιαλδημοκράτες θα πάρουν 18,3%. Το Καθολικό Κόμμα 11,2%. Το συντηρητικό-εθνικιστικό DNVP 8%. Το Ναζιστικό Κόμμα θα σαρώσει με 43,9%, αλλά δεν έχει πλειοψηφία στην βουλή.
Η λύση είναι απλή. Με ένα προεδρικό διάταγμα του αφαιρούνται οι έδρες και η νομοθετική εξουσία περνάει στην κυβέρνηση. Με 535 βουλευτές έναντι 94 των σοσιαλδημοκρατών ο Χίτλερ καταργεί εντελώς τη Βουλή. Τα συνδικάτα απαγορεύονται.
Στις εκλογές του Νοεμβρίου θα κατέβει μόνο ένα κόμμα το Ναζιστικό. Όλα τα άλλα είναι εκτός νόμου. Ένα δημοψήφισμα λέει Ναι κατά 95,3%. Ο Χίτλερ αναλαμβάνει και την Προεδρία.
Ο Τέλμαν – και πολλοί άλλοι- θα πάρει το δρόμο για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου θα εκτελεστεί, το 1944. Ο Σλάιχερ πίστευε στην πολιτική του δαμασμού του Χίτλερ. Ήταν προτελευταίος καγκελάριος της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Φίλος του Χίντεμπουργκ, στρατηγός. Δεν ήθελε πραξικόπημα, αν και φιλοναζιστής. Παραιτήθηκε. Βρέθηκε, το 1934, τη Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών, δολοφονημένος -μαζί με τη γυναίκα του- σε ένα προάστιο του Βερολίνου.
Ο Νίκος Λακόπουλος έχει γράψει το Μυθιστόρημα του Ναζισμού (Εκδόσεις Καστανιώτη- 2014).
