Του Ανδρέα Δεληγιάννη
Όπως ο δολοφόνος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, έτσι και ο πρώην πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου. Έξι χρόνια μετά το ολέθριο διάγγελμα του Καστελόριζου επανεμφανίστηκε συνεντευξιαζόμενος για να προβάλει τον ισχυρισμό ότι δεν φέρει ευθύνη για τον διεθνή οικονομικό έλεγχο στον οποίο οδήγησε τη χώρα. Ότι πολιτεύτηκε σωστά -και πατριωτικά- κάθε περίοδο και ότι ο μόνος υπεύθυνος είναι ο Καραμανλής, ενώ ο ίδιος …δικαιώνεται!
Θα μπορούσε να τα αντιπαρέλθει κανείς με κάποιες φράσεις του Μανόλη Αναγνωστάκη. Πχ. “δεν έφταιγε ο ίδιος, τόσος ήταν” ή ακόμη και “Ά ρε Λαυρέντη, μόνο εγώ ήξερα τι κάθαρμα ήσουν”. Ή θα μπορούσε να παραθέσει μόνο μια τελευταία δήλωση της Άννας Διαμαντοπούλου , που υπήρξε υπουργός του και τώρα τον δίνει κανονικά. Όταν ρωτήθηκε αν θα μπορούσε να αποτραπεί η επιβολή του πρώτου μνημονίου εφόσον η κυβέρνηση Παπανδρέου είχε λάβει αμέσως μέτρα, είπε..
«Δεν μπορώ να το πω με ακρίβεια, είναι όμως σίγουρο ότι θα μπορούσε να είχαμε διαφορετικές εξελίξεις, αν τον πρώτο μήνα, με την αντίληψη του τι παραδόθηκε, και που πήγαινε το θέμα με τα ελλείμματα και τη σχέση μας με τις Βρυξέλλες, παίρναμε αμέσως εκείνη τη στιγμή αποφάσεις…..Είναι λάθος βέβαια να πούμε ότι το 2010 αρχίζουν οι ευθύνες των πολιτικών, καθώς είναι σωστό να δει κανείς πως κινείται η οικονομία και το πολιτικό σύστημα μετά τη μεταπολίτευση. Οι ευθύνες, όμως, για την διαχείριση της κρίσης, δηλαδή όταν μπαίνουμε πια στην κρίση ξεκινούν από την καθυστερημένη αντίδραση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ…”
Όσα συνέβησαν όμως αφορούν τις ζωές μας και δεν είναι υπόθεση για να παίζουν οι γόνοι των δυναστειών. Από αυτή την άποψη η τελευταία συνέντευξη Παπανδρέου, χωρίς να προσθέτει τίποτε που δεν έχει ξαναπεί, καταλήγει να είναι προκλητική. Ήταν ένα άθροισμα από ψευδολογίες, παραπλανητικές αναφορές, επίδειξη άγνοιας και μηδενικής συναίσθησης ευθύνης γι’ αυτά που υπέγραψε.
Πάλι καλά που δεν ξαναπήγε στο Καστελόριζο. Γι’ αυτόν -ή τους απίθανους τύπους που τον περιβάλλουν -όλα είναι θέμα περιτυλίγματος και μάρκετινγκ. Υπάρχουν όμως κάποιες συγκεκριμένες διαπιστώσεις γι’ αυτή την υπόθεση που δεν ξεχνάει κανείς.
Πρώτον. Η ευθύνη του Γ. Παπανδρέου αρχίζει από την περίοδο που βρίσκεται στην αντιπολίτευση κατά την οποία πλειοδοτεί σε όλα. Υπόσχεται τα πάντα με την περίφημη και ανόητη διατύπωση “δεσμεύομαι προσωπικά”. Δεν έχει καμιά απολύτως προετοιμασία για την ανάληψη της εξουσίας την οποία αντιλαμβάνεται ως κληρονομικό δικαίωμα.
Ούτε καν στην πρόσκληση Καραμανλή να δείξει ανοχή στην επίλυση του ασφαλιστικού δεν ανταποκρίθηκε. Ούτε τον Γ. Προβόπουλο -που τον ενημέρωσε για τη δημοσιονομική εκτροπή για να μην τάζει- έλαβε υπόψη. Και εκ των υστέρων τον.. κατηγορεί κιόλας. Αντίθετα υπερθεμάτιζε σε κάθε διεκδίκηση, έμπαινε ο ίδιος επικεφαλής παράλογων διαδηλώσεων, ταυτίζονταν με τις συνδικαλιστικές ηγεσίες του δημοσίου και γενικώς δεν έδειχνε να αντιλαμβάνεται την ευθύνη που αναλάμβανε διεκδικώντας την πρωθυπουργία.
Δεύτερον. Όταν πήρε τελικά την εξουσία με άνεση και κατέστη πανίσχυρος αντί να αξιοποιήσει την ‘πάσα’ που του έκανε ο Καραμανλής -αναγγέλλοντας από τη ΔΕΘ πρόγραμμα λιτότητας και να πάρει αμέσως μέτρα για να διατηρήσει την πρόσβαση της χώρας στις αγορές που υπήρχε εκείνη τη στιγμή, έκανε – για λόγους που δεν είναι ακριβώς εξακριβωμένοι- τα αντίθετα. Σχημάτισε μια κυβέρνηση κολλητών – με …οκτώ εξωκοινοβουλευτικούς υπουργούς- αντί να αξιοποιήσει και τα έμπειρα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και πρόσωπα με γνώση και ικανότητες.
Πήρε το γραφείο του και τους φίλους τους και τους ονόμασε .. κυβέρνηση στις πρώτες συνεδριάσεις της οποίας προέβαλε.. βίντεο για επιμόρφωση, ενώ η χώρα καιγόταν! Και οι υπουργοί του τον .. χειροκροτούσαν. Στη συνέχεια έσπευσε να …διακηρύξει άκριτα, πόσο θα ήταν …στο τέλος του χρόνου, το έλλειμμα. Δηλαδή διατυμπάνισε την αρνητική πρόβλεψη, όχι για να πάρει μέτρα και να το περιορίσει, αλλά για να το κατηγορήσει τους αντιπάλους του- που είχαν μόλις ηττηθεί και δεν του προέβαλαν καμία αντίσταση. Ταυτόχρονα κατέθετε προϋπολογισμό με παροχές και διακήρυσσε ότι …το προεκλογικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ είναι αδιαπραγμάτευτο.
Η στροφή που αναγκαστικά έκανε μετά το Νταβός –όπου χωρίς να καταλαβαίνει τι λέει ακόμη και σήμερα που δηλώνει ότι … συνειδητοποίησε το πρόβλημα -συνοδεύτηκε από ερασιτεχνισμούς, αντιφάσεις, περίεργες κινήσεις. Όπως ΄το πιστόλι που έβαλε στο τραπέζι και τελικά κατέληξε στο Μνημόνιο. Χωρίς κανείς να καταλάβει ποιος το αποφάσισε και ποιος το διαπραγματεύθηκε. Οι βουλευτές του αλλά και οι υπουργοί του ψήφιζαν χωρίς να ξέρουν τι ψηφίζουν.
Στο τέλος αποδείχθηκε ανίκανος να το εφαρμόσει για να καταλήξει στον εξευτελισμό των Καννών και να γράψει ιστορία φεύγοντας από την πρωθυπουργία χωρίς το κόμμα του να χάσει την πλειοψηφία στη Βουλή -και να καταστεί τελικά αποσυνάγωγος
Τρίτον. Υπάρχουν πάντα ανανταπάντητα ερωτήματα για τη σχέση του με το ΔΝΤ και τη μεθόδευση με την οποία βρέθηκε στην Ελλάδα. Ο ίδιος λέει με αδίστακτο τρόπο ότι υπήρχε από το… 2005 -και το ΔΝΤ ο Καραμανλής το έφερε δηλαδή- αλλά όλοι ξέρουν πλέον ορισμένα πράγματα που δείχνουν ότι εξ αρχής εκεί το πήγαινε. Π.χ. ο ίδιος στο ΕΓ του ΠΑΣΟΚ επαινούσε τον Στρος Καν και σε κυβερνητικές συσκέψεις, όταν του ζητήθηκε να αποκλεισθεί το ΔΝΤ, αρνήθηκε προετοιμάζοντας το έδαφος.
Με τον ίδιο τρόπο αποκάλυψε ο ίδιος στη Βουλή ότι είχε φέρει από τον Δεκέμβριο του 2009 στην Αθήνα τεχνικά κλιμάκια του ΔΝΤ για να συνδράμουν στην αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής. Την ίδια περίοδο σε δηλώσεις σχεδόν έλεγε ότι το ΔΝΤ θα προσφέρει τεχνογνωσία και το θεωρούσε … προσωπικό του επίτευγμα.
Σε κάθε περίπτωση η σχέση του με το ΔΝΤ χρήζει διερεύνησης καθώς από πολλές μαρτυρίες -από τον Ρουμελιώτη και τον Παπακωνσταντίνου μέχρι τον Στρος Καν και άλλους διεθνείς παράγοντες -προκύπτει ότι υπήρχε από νωρίς προσωπική επαφή του ίδιου του ΓΑΠ, ερήμην των πάντων, με τον Γάλλο που τέλειωσε άδοξα τη σταδιοδρομία του σε μια σουίτα του Σοφιτέλ.
Συμπέρασμα. Από όλα αυτά προκύπτει ότι ο Γ. Παπανδρέου προκαλεί τη μνήμη και τη νοημοσύνη των πολιτών όταν λέει ότι για τη χρεοκοπία φταίει αποκλειστικά και μόνο η δημοσιονομική εκτροπή του 2009 επί Καραμανλή. Σαν να μην είχε κριθεί ήδη γι’ αυτό η κυβέρνηση Καραμανλή και ήταν πλέον η σειρά του. Σα να ήταν μόνο η κυβέρνηση της ΝΔ η πρώτη που δανειζόταν, που παρήγαγε ελλείμματα που έκανε προσλήψεις, ενώ οι προγενέστερες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, στις οποίες μετείχε, ήταν κυβερνήσεις αγγέλων.
Προκαλεί όταν μιλεί σαν να μη θυμάται κανείς, τι έλεγε πριν γίνει πρωθυπουργός, τι έκανε όταν έγινε και γιατί απέτυχε και απέδρασε- ενώ κατηγορεί για απόδραση τον Καραμανλή που έφυγε όπως φεύγουν οι πρωθυπουργοί: με εκλογές. Όταν μιλάει σα να μην ξέρει ότι οι άλλοι …τον ξέρουν. Και το κάνει μάλλον αστόχαστα χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι όσο μιλάει τόσο επιβαρύνει τη θέση του.
