Του Γιώργου Λακόπουλου
Τα τέσσερα πόδια του τραπεζιού. Δηλαδή ένα περίεργο κυβερνητικό κουαρτέτο. Πρόσωπα που μέχρι τώρα έδειχναν ασύνδετα μεταξύ τους. Αλλά τελευταία αναλαμβάνουν όλο και περισσότερες πρωτοβουλίες επιχρωματισμού της κυβερνητικής πολιτικής.
Ήδη έχουν επιβάλει την ατζέντα τους στην κυβέρνηση και τη ρυμουλκούν σε αντιευρωπαϊκή ρητορική με συνθήματα βγαλμένα από κάποιο συρτάρι. Σε αντίθεση με τις επίσημες κυβερνητικές διακηρύξεις για την αμετακίνητη θέση της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη, η απομάκρυνση από το κοινοτικό κέντρο καλλιεργείται συστηματικά, σαν απαλλαγή από περιορισμούς και δεσμεύσεις.
Δεν ανησυχούν για την απομόνωση της χώρας στην Ευρώπη- την επιδιώκουν. Κάθε φορά που εμφανίζεται στον ορίζοντας λογική συμφωνία με τους εταίρους , σπεύσουν να τηνορθώσουν εσωκομματικη εμποδια..
– Ο Γιάνης Βαρουφάκης, αφού υπονόμευσε τις συνομιλίες στο Γιούρογκρουπ με τη «δημιουργική ασάφεια», τώρα προβοκάρει καθημερινά τις ελληνοκοινοτικές επαφές. Βάλλει συστηματικά κατά της πολιτικής ηγεσίας της Ενωσης. Μιλάει προσβλητικά για τον Γιούνκερ και πρακτικά επιχειρεί να απομακρύνει το ενδεχόμενο μιας συμφωνίας.
– Η Ζωή Κωνσταντοπούλου στην αρχή μετέτρεψε το ρόλο του προέδρου σε αστυνόμο του Κοινοβουλίου, τώρα μετατρέπει το Κοινοβούλιο σε… Αστυνομία της Δημοκρατίας και τον εαυτό της σε πόλο Εκτελεστικής Εξουσίας. Με επιδεικτικές ενέργειες, όπως οι Επιτροπές που σύστησε και διευθύνει κατά βούληση, ο χειρισμός της έκθεσης του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, οι προσωπικές βολές κατά του Γιούνκερ, η εναλλαγή της ειρωνείας με το στόμφο στη δημόσια παρουσία της.
– Ο Παν. Λαφαζάνης με την «πλατφόρμα» του προτιμάει τη χώρα έξω από την Ευρωζώνη, αλλά παραμένει υπουργός ενός πρωθυπουργού που διακηρύσσει ότι είναι υπέρ του ευρώ. Και σε κάθε ευκαιρία διατείνεται ότι ο λαός θα πάρει την κατάσταση στα χέρια του, υπονοώντας ένα είδος οικονομικής και κοινωνικής οργάνωσης που δεν συμβαδίζουν με τον ευρωπαϊκό χαρακτήρα της χώρας.
-Ο Παν. Καμμένος, με παραδοσιακή αντιευρωπαϊκή νοοτροπία, λειτουργεί σαν το πιστόλι της κυβέρνησης στρεφόμενος, με το δικό του ύφος, εναντίον όσων αμφισβητούν το δικαίωμα κυβέρνησης, να αμφισβητεί τη διεθνή ένταξη της χώρας. Δεν είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς τις διαθέσεις επιβολής διά του εκφοβισμού.
Πίσω τους στοιχίζονται, χωριστά ,αλλά και μαζί ταυτοχρόνως κομματικά στελέχη, βουλευτές, συνδρικαλιστές και… δημοσιογράφοι. Τα τελευταία 24ωρα, όσο καταρρέουν οι συνομιλίες με τους εταίρους, το κουαρτέτο συντονίζει τα πυρά του κατά των αξιωματούχων της Ευρωπαϊκής Ένωσης ,με αφορμή της σκληρές προτάσεις τους για να συνεχίσουν το δανεισμό. Αλλά η κυβέρνηση κάθε άλλο παρά δυσαρεστημένη δείχνει.
Τι είναι αυτό που δημιουργεί σε κάποιους στους κόλπους της σχεδόν …ικανοποίηση με την προσδοκία της αποτυχίας; Γιατί δείχνουν να θέλουν περισσότερο τη ρήξη- άρα και την αποκοπή από το δημοκρατικό ευρωπαϊκό πλαίσιο- παρά τη συμφωνία; Γιατί κατασκευάζουν εχθρούς και προβάλλουν ως αντίπαλους τους εταίρους; Γιατί έχουν ένα πρόβλημα για κάθε λύση;
Οι τέσσερις και όσοι τους ακολουθούν κόβουν διαρκώς γέφυρες με την Ευρώπη. Συντηρούν την προοπτική της σύγκρουσης -ως κυβερνητική θέση- ακόμη και αν οδηγεί σε οριστικό διαζύγιο με την Ευρώπη και τους θεσμούς της.
Η στρατηγική της έντασης προβάλλει ως κεντρική επιλογή και όσοι την τροφοδοτούν είναι καλοδεχούμενοι, ακόμη και αν είναι οι «άλλοι». Πώς αλλιώς άλλωστε θα έβγαινε στο δρόμο ο κομματικός μηχανισμός για να «αναλάβει τη διαπραγμάτευση»;
Συμβαίνει κάτι που δεν «πιάνουμε»;
Όλα αυτά είναι ασύνδετα μεταξύ τους, και απλώς αποκαλύπτουν τις πεποιθήσεις και τις ιδιομορφίες των προσώπων που κατέχουν τα αντίστοιχα θεσμικά αξιώματα, ή εντάσσονται σε κάποιον κεντρικό σχεδιασμό; Είναι συμπεριφορές ανθρώπων με οπισθοβαρή αντίληψη της πολιτικής ή λειτουργούν συμπληρωματικά και είναι αλληλένδετα;
Στο βαθμό που όλα μαζί θα έχουν καταστροφικές συνέπειές , πρόκειται για άφρονες δραστηριότητες που οδηγούν σε ερείπια, ή μήπως τα ερείπια είναι προϋπόθεση για να υλοποιηθεί ένα σχέδιο επικράτησης σε μια περίκλειστη χώρα;
Ενδεχόμενη έξοδος από το Ευρώ θα είναι το αποτέλεσμα αποτυχίας της κυβερνητικής πολιτικής ή φυσική συνέπεια μιας ιδεολογίας; Το αδιέξοδο στην Ευρώπη είναι κακός υπολογισμός ή σχεδιασμένη εξέλιξη;
Στη Δημοκρατία η επιδίωξη ενός κόμματος να επικρατήσει, να αναλάβει και να διατηρήσει την εξουσία, είναι φυσιολογική κατάσταση. Αυτό που δεν είναι φυσιολογικό είναι μετά την επικράτηση με δημοκρατικά μέσα να εξυπηρετηθουν επιδιώξεις που δεν έχουν δημοκρατική νομιμοποίηση, εφόσον δεν δηλώθηκαν προεκλογικά. Όπως π.χ. να αλλάξει ο διεθνής προσανατολισμός της χώρας. Η επίκληση της λαϊκής ετυμηγορίας δεν θεμελιώνει δικαίωμα στο παράλογο, ή στο αυταρχικό.
Η λαϊκή εντολή του Ιανουαρίου δεν περιλαμβάνει τη διεύθυνση της Βουλής σαν διοικητήριο από την Κωνσταντοπούλου, το «Κούγκι» του Καμμένου, τις «εναλλακτικές επιλογές» του Λαφαζάνη και την παραδοξολογία του Βαρουφάκη. Ήταν επένδυση στην Αριστερά για έξοδο από την κρίση , με την υποστήριξη της Ευρώπης. Δεν ήταν υποστηριξη δημιουργίας κρίσης με την Ευρώπη χωρίς έξοδο.
Η παρέμβαση Πανούση
Σ’ αυτό το περιβάλλον μάλλον πρέπει να δοθεί περισσότερη προσοχή στην παρέμβαση του υπουργού Προστασίας του Πολίτη, καθηγητή Γιάννη Πανούση. Διακεκριμένος πανεπιστημιακός και σώφρων πολιτικός, προφανώς ξέρει περισσότερα από όσα λέει και κυρίως ξέρει γιατί τα λέει.
Το λιγότερο που μπορεί να πει κανείς είναι ότι δείχνει ανήσυχος και προσπαθεί να αποτρέψει κάποιες κακές εξελίξεις . Ποια είναι τα «φίδια που απειλούν την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία»; Τι εννοεί όταν λέει ότι «δεν μπορεί ο καπετάνιος να μην έχει τη δύναμη να διατάζει το πλήρωμα»;
Πώς εξηγείται η διατύπωσή του «πρέπει να απαλλαγούμε ως χώρα από τους ασκόπως αριστερούς που κάνουν οτιδήποτε για να αποτύχει η κυβερνώσα Αριστερά, ώστε να μπορούν και πάλι να παίζουν τα διπλά – τριπλά σκοτεινά (και συχνά ‘‘βρώμικα’’) παιχνίδια τους»;
Τι θέλει να πει όταν αναφέρεται στους «όρους δημοκρατικής νομιμοποίησης και κοινωνικής συναίνεσης την πορεία προς το χάος»; Γιατί επαναλαμβάνει, ως φωνή βοώντος εν τη ερήμω, ότι δεν νοείται ρήξη με την Ευρώπη και γιατί δείχνει κάποιους που «νομίζουν ότι ζουν στη Βόρειο Κορέα»;
Συμπέρασμα. Στην πιο κρίσιμη στιγμή της χώρας αρκετοί στην κυβέρνηση Τσίπρα, επειδή δεν ξέρουν τις απαντήσεις, δείχνουν διατιθέμενοι να αλλάξουν τις ερωτήσεις. Kαι αδιαφορούν για το κόστος.
Μόνο που κανείς δεν ανέθεσε τη διακυβέρνηση στη Ζωή, τον Λαφαζάνη, τον Βαρουφάκη και τον Καμμένο. Αυτοί κυβερνούν επειδή τους επέλεξε ο πρωθυπουργός και μόνο.
Ο φορέας της λαϊκής εντολής είναι ο Αλέξης Τσίπρας και από αυτόν θα ζητήσουν λογαριασμό οι πολίτες. Του έδωσαν εντολή για το «μεγάλο ναι» , αλλά όχι και για το «μεγάλο όχι». Και συνεπώς δεν μπορεί να το πει αν δεν τους ρωτήσει.
