Toυ Γ. Λακόπουλου
Ακούγεται ρετρό, αλλά το φάντασμα της “Συμμαχίας” του 1977 επιστρέφει. Κάποιοι ξεχασμένοι “παράγοντες” – και ανάμεσά τους και ενα -δυο πρόσωπα με αξιόλογη πολιτική παρουσία στο παρελθόν-ζυμώνονται” μεταξύ τους, με σκοπό να δημιουργήσουν “κόμμα προσωπικοτήτων”. Χωρίς να έχουν όμως και το διαμέτρημα των ανθρώπων που συγκρότησαν το -αποτυχημένο- εγχείρημα εκείνης της περιόδου- που δημιουργήθηκε ως αντίπαλος του ΠΑΣΟΚ και του Ανδρέα Παπανδρέου.
Τώρα μιλάμε για κάποιους πρώην του ΠΑΣΟΚ, κάτι από “Ποτάμι” κάποιους επικεφαλής μονομελών “κινήσεων”, ορισμένους αποτυχημένους της πολιτικής, και γνωστές φιγούρες που κόβουν βόλτες από χρόνια και κανείς δεν τους δίνει σημασία, πλην της εποχής Σημίτη που τους έδιναν και αξιώματα το κράτος.
Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν. Όπως τότε έτσι και τώρα. Αφού δεν κατάφερε το “Ποτάμι” να αναχαιτίσει τον Τσίπρα και αφού δεν κατάφερε η ιδέα για το “νέο κεντροαριστερό κόμμα” να διαλύσει το ΠΑΣΟΚ, αναλαμβάνει –με τους ίδιους σπόνσορες- ένας κύκλος πρώην υπουργών του να κάνει και τα δύο: και να πάρουν τη θέση του Σταύρου, ως φορέας αντί-ΣΥΡΙΖΑ, και να εξαλείψουν από το χάρτη το κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου. Τον οποίο άλλωστε σπανίως επικαλούνται. Προτιμούν τον Κ. Σημίτη!
Πρόσωπα που απόλαυσαν την εξουσία, κατ’ απονομήν, στους κήπους τριών διαφορετικών ηγεσιών του ΠΑΣΟΚ ενώνουν τις δυνάμεις τους για να σχηματίσουν νέο κόμμα… εναντίον του. Δικαίωμά τους. Ο καθένας μπορεί να εκθέσει τον εαυτό του στη λαϊκή κρίση και ο ξενοδόχος θα κάνει το λογαριασμό στο τέλος. Και άλλοι το έκαναν στο παρελθόν. Αλλά είχαν πολιτικές διαφωνίες. Και δεν ζήτησαν να … διαλυθεί το ΠΑΣΟΚ. Γι αυτό υπάρχουν κάποιες απορίες.
Κατ’ αρχήν ποιες δυνάμεις; Όσοι υπάρχουν μόνο στις – διόλου αναμάρτητες- σχέσεις τους με το παλιό μιντιακό σύστημα; Όσοι περιφέρονται ως πολιτικά άεργοι και σουλατσαδόροι δεύτερης γενιάς; Όσοι λαθροβιούν σε σχήματα “μπίζνες και πολιτική” τα τελευταία χρόνια; Ή όσοι στήνουν προσωπικούς μηχανισμούς άδηλης υποστήριξης και παράδοξης δημοσιότητας;
Δεν κατάφεραν να βγουν βουλευτές, αλλά αυτοπροσδιορίζονται ως πολιτικά πρόσωπα της εποχής. Αλλά ποιός τους ακολουθεί; Ποιος περιμένει κάτι απο αυτούς; Ποια είναι η ιδεολογία τους; Τι αντιπροσωπεύουν; Δεν υπάρχουν απαντήσεις. Μόνο αυτάρεσκες μεγαλοστομίες και παρασκήνιο.
Συνταγή αποτυχίας
Κάνει μπαμ από μακριά ότι αυτό το ιδιότυπο σύνολο που πάει να δημιουργηθεί , είναι καταδικασμένο σε αποτυχία.-παρότι ορισμένοι έχουν την προσωπική αξία τους. Πώς θα κολλήσει ένα στέλεχος με ευρωπαϊκή ταυτότητα που υπηρέτησε όμως με την ίδια προθυμία τρεις διαφορετικούς Πρωθυπουργούς του ΠΑΣΟΚ, με τον μόνο επιτυχημένο υπουργό του Γ. Παπανδρέου και με έναν γνωστό κενολόγο, που είναι πρώτος όπου γάμος και χαρά τα τελευταία χρόνια; Πύργοι με τραπουλόχαρτα δεν στέκονται…
Συνεπώς θα μπορούσε να κλείσει εδώ αυτή η συζήτηση με το ερώτημα: και να το στήσουν αυτό το κόμμα πόσο θα αντέξει προτού φαγωθούν μεταξύ τους; Είναι γνωστό ότι τα τελευταία χρόνια ο ένας δεν μπορεί να μυρίσει τον άλλο. Δεν γίνεται να αγαπηθούν ξαφνικά. Ως χαρακτήρες είναι αδύνατο να συνυπάρξουν σε συλλογικές ηγεσίες. Ο ένας θα προσπαθήσει να ρίξει τον άλλο, καθώς ο καθένας δεν έχει τη φιλοδοξία, ή την κενοδοξία του.
Ήδη το εγχείρημα προτού καν προχωρήσει αρχίζει τους αποκλεισμούς. Οι μισοί δεν θέλουν τον …Βενιζέλο μαζί τους. Ο οποίος βεβαίως αναζητά τον δικό του βηματισμό και δεν προτίθεται πάει κάτω από αυτούς -που ο ίδιος έβαζε σε ψηφοδέλτια, ως πρόεδρος. Αλλά και η αυτοδιάλυση να μην προκύψει, το έργο θα τελειώσει στην κάλπη. Από πουθενά δεν προκύπτει ότι η κοινωνία χρειάζεται το συγκεκριμένο κόμμα, με τα συγκεκριμένα πρόσωπα. Το αντίθετο, τα έχει ήδη αποδοκιμάσει…
Από εδώ και κάτω αρχίζουν τα ερωτήματα, όχι για την προοπτική, που είναι εμφανής, αλλά για τα κίνητρα και τις επιδιώξεις. Υποτίθεται ότι τους υποκινεί το ενδιαφέρον για την Κεντροαριστερά και η θεωρία τους για την ανάγκη να υπάρξει ισχυρός “τρίτος πόλος”, ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Τότε γιατί δεν επιστρέφουν στο ΠΑΣΟΚ; Τώρα δεν είναι πρόεδρος ο Βενιζέλος εξ αιτίας του οποίου έφυγαν.
Ποιος εκπροσωπεί την Κεντροαριστερά και την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία στην Ελλάδα, αν όχι το ΠΑΣΟΚ; Ένα κόμμα που υπάρχει, ή κάτι που …θα υπάρξει; Με ποιον μιλάνε οι Ευρωπαίοι σοσιαλιστές;
Ποιος απαξιώνει ποιον
Οι πρωταγωνιστές της νέας “Συμμαχίας” θεωρούν ότι “το ΠΑΣΟΚ είναι απαξιωμένο”. Από πού προκύπτει αυτό; Επειδή το λέει ο Πάγκαλος, τώρα που ψηφίζει ΝΔ; Ή επειδή λείπουν οι Μεγαλειότητες τους; Αυτοί δημιούργησαν το ΠΑΣΟΚ ή το ΠΑΣΟΚ αυτούς; Το μοναστήρι να είναι καλά…
Ποιες πολιτικές διαφορές έχουν με το ΠΑΣΟΚ; Τι άλλο απο προσωπικού χαρακτήρα και παιχνίδια ιδιοτέλειας είναι οι επιλογές τους; Τι ακριβώς θα κομίσει η “Κεντροαριστερά” που πρεσβεύουν -που δεν υπάρχει το ιδεολογικό πλαίσιο, τις ιστορικές αναφορές και τις διεθνείς σχέσεις του ΠΑΣΟΚ;
Αν χρειάζεται ανανέωση ο Κεντροαριστερός χώρος γιατί δεν προωθούν νέους, όπως λέει ο Αλέκος Παπαδόπουλος, αλλά προβάλλουν τους εαυτούς τους; Από πότε είναι το νέο στην πολιτική όσοι έχουν πέντε-εξι υπουργεία στο βιογραφικό τους;
Κάποιοι διατείνονται ότι “απαξίωση” είναι ότι έχει πρόεδρο της Φώφη Γεννηματά. Μόνη της έγινε πρόεδρος; Όταν ψήφιζε η κομματική βάση πού ήταν να βάλουν υποψηφιότητα, όπως έκαναν ο Λοβέρδος και ο Κωνσταντικόπουλος; Και αν “δεν κάνει” γιατί δεν επιστρέφουν και στο επόμενο συνέδριο να διεκδικήσουν αυτοί την ηγεσία;
Αλλωστε αν η Φώφη “απαξιώνει” το κόμμα, με τη προσχώρησή τους δεν θα αποκτήσει πάλι αξία; Δεν θα γίνει πάλι ένα καλό “brand name”- όπως λένε, σαν να είναι τα κόμματα φίρμες ρούχων; Αν πάλι δεν γίνεται τίποτε ούτε με την παρουσία τους, τότε γιατί η παρουσία τους επαρκεί για νέο κόμμα ευρύτερης ακτινοβολίας από το ΠΑΣΟΚ;
Να λέμε την αλήθεια. Είναι δεν είναι καλή πρόεδρος και πολιτικός η Γεννηματά, δεν την κοπάνησε όταν ήλθαν τα δύσκολα για το ΠΑΣΟΚ. Έμεινε, εκτέθηκε στη βάση του και όταν κέρδισε έκανε ό,τι μπορούσε. Τι θα άλλο θα μπορούσε να κάνει δηλαδή; Να το διαλύσει, όπως της έλεγαν; Ας έμεναν κι αυτοί στις γραμμές του κόμματος, όπως κάνουν οι πολιτικοί με αρχές .
Το ΠΑΣΟΚ έχει την ιστορία και τη διαδρομή του. Πέρασε από διάφορα στάδια δόξας και ήττας. Κρίθηκε και ξανακρίθηκε, μεγάλωσε και μίκρυνε, αλλά υπάρχει. Είναι υπαρκτή κοινοβουλευτική δύναμη. Και όλα δείχνουν ότι θα συνεχίσει να είναι.
Ως τώρα δεν το ζημίωσαν ούτε οι ιδέες του, ούτε το όνομά του. Ούτε φυσικά ένα –δυο πρόσωπα με ηθικές παρεκτροπές. Το ζημίωσαν όλοι μαζί. Κυρίως αυτοί που έφυγαν στη συνέχεια – και πριν και οταν έφυγαν.
Εκτός από αυτούς που βρέθηκαν σε γραφεία ανακριτών, υπάρχουν και αυτοί που για την κοινή γνώμη έπρεπε να βρεθούν- και αυτό μετράει στην πολιτική. Υπάρχουν και αυτοί που έβαζαν τις υπογραφές στην πολιτική που το χαντάκωσε. Αυτοί που χειροκροτούσαν στο …υπουργικό συμβούλιο τον Γ. Παπανδρέου και τώρα κάνουν ότι δεν τον ξέρουν. Αυτοί που το διαπραγματευόταν στα γραφεια μιντιαρχών και παραγόντων εκτός πολιτικής.
Σε κάθε περίπτωση πολιτικά το ΠΑΣΟΚ ζημίωσαν διαδοχικά ο Γ. Παπανδρέου και ο Βενιζέλος. Ο ένας το διέσπασε ήδη. Ο δεύτερος το έκανε παράμετρο της πρωθυπουργίας Σαμαρά και αντίπαλο της δημοκρατικής παράταξης , την οποία παραχώρησε στον Τσίπρα. Γι’ αυτό και οι πολίτες αυτής της παράταξης τον εγκατέλειψαν.
Το ζημίωσε η διαχείριση πολιτικών επιλογών, προσώπων, πράξεων και καταστάσεων επί των ημερών του Σημίτη -που επίσης το βρίσκει “απαξιωμένο” σήμερα. Το εβλαψαν αυτοί που το εγκατέλειψαν το 2012 αφού προηγουμένως το ακύρωσαν με τον τρόπο που πολιτεύτηκαν ως υπουργοί του, τα προηγούμενα χρόνια. Ενα κόμμα το ζημιώνουν οι απόντες, όχι οι παρόντες.
Η αχαριστία των ευεργετηθέντων
Γιατί κάποιοι πιστεύουν ότι είναι καλύτεροι από τα σημερινά στελέχη του; Και αν είναι, γιατί δεν επιστρέψουν να το ενισχύσουν; Σε τελευταία ανάλυση χρωστάνε στο ΠΑΣΟΚ, δεν τους χρωστάει. Μερικοί υπήρξαν “κυβερνάνθρωποι”. Διορισμένοι απο το ΠΑΣΟΚ διοικούσαν άλλους ανθρώπους απο τη νεότητά τους. Ποια προσόντα είχαν πέραν της εύνοιας των ηγετών του που τους έβαζε στο κράτος με αξιώματα που εκμεταλλευόταν για να μπουν στη Βουλή;
Συνιστά ζήτημα ηθικής τάξης δυο πρώην πρωθυπουργοί, και πλήθος πρώην υπουργώ ,αποκηρύσσοντας το ΠΑΣΟΚ να φτύνουν τους οπαδούς του . Τα απλά μέλη του που έμεινα με ανιδιοτέλεια στα χαρακώματα και αγωνίσθηκαν να το κρατήσουν στα πέτρινα χρόνια -στα οποία το οδήγησαν συγκεκριμένα πρόσωπα.
Πώς είναι δυνατόν αυτοί που ευεργετήθηκαν, αλλά το εγκατέλειψαν -όταν έχασαν με τη βούληση των πολιτών το αξίωμά τους- να αξιώνουν σήμερα τη διάλυσή του; Με ποιο πρόσωπο και ποια πολιτική ηθική επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος τους; Ποια κεντροαριστερά τους κόφτει όταν τη διέλυσαν γιατί δεν τους συμπεριελάμβαναν τα ηγετικά σχήματα;
Ποιος θα τους ακολουθήσει από όσους έδιναν τη μάχη της επιβίωσης του ΠΑΣΟΚ, όταν αυτοί το έβαλαν στα πόδια και απολάμβαναν τους καρπούς της θητείας τους στα υπουργεία , ή έκοβαν βόλτες από τους προθαλάμους της διαπλοκής μέχρι την αυλή του Μητσοτάκη;
Γιατί να τους αναγνωρίσει καλές προθέσεις ο απλός οπαδός του ΠΑΣΟΚ που λοιδορήθηκε, όταν αυτοί έκαναν της δουλειές τους και τώρα που νομίζουν ότι πέρασε η μπόρα επιστρέφουν για να του ζητήσουν ρόλους και αξιώματα ;
Από ποιον θα τα πάρουν; Τους αναζήτησε κανείς τόσα χρόνια και θεωρούν ότι είναι “απαραίτητοι”; Ελλειψαν σε κανέναν; Τι περισσότερο από δημοσιοσχεσίτες υπήρξαν εν τη βασιλεία τους;
Ο πολιτικός που έχει εύσημα από τη θητεία του στο δημόσιο βίο- και ένας δυο από τους εραστές της νέας “Συμμαχίας” έχουν –όταν κρίνει ότι ο πολιτικός φορέας με τον οποίο εμφανίσθηκε στα κοινά πνέει τα λοίσθια, μένει στην άκρη με αξιοπρέπεια, οπως κάνουν πολλά πρωην στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Κάθεται στο σπίτι του –όπου το έστειλαν ήδη οι πολίτες άλλωστε- ή επιστρέφει για να στηρίξει το κόμμα του. Δεν προσπαθεί να το αποτελειώσει.
Αυτό είναι τυπικός αμοραλισμός. Γιατί ηταν ανήθικο αυτό που έκανε ο Γ. Παπανδρέου με τη διάσπαση του ΠΑΣΟΚ και δεν είναι το να στραφούν κάποιοι πρώην υπουργοί του εναντίον του; Μέλη του ηταν , οχι συνεργαζόμενοι. Στα κέντρα αποφάσεων μετείχαν, δεν ηταν περαστικοί. Αν πήγε άσχημα ευθύνονται. Ο πολιτικός δεν μπορεί να βάζει πάνω από όλα τον εαυτό τους και το συμφέρον του.
Όσοι πρώην του ΠΑΣΟΚ το κάνουν , αποδεικνύουν ότι απλώς έκαναν καριέρα στην πολιτική, από τις γραμμές του.Όπως θα μπορούσαν να κάνουν από τις γραμμές άλλου κόμματος. Και με το ΠΑΣΟΚ παλιά και με τους αντιπάλους του σήμερα. Σαν τους παλιούς πολιτευτές που άλλαζαν κόμμα σε κάθε εκλογή …
Όποιος μετέχει στην πολιτική, εκτός από πολιτικό στέλεχος, είναι και άνθρωπος. Και το πραγματικό ερώτημα είναι: τί άνθρωποι είναι αυτοί;
