Του Γ. Λακόπουλου.
Θα κλείσει τελικά η συμφωνία της κυβέρνησης με τους δανειστές εταίρους; Έτσι φαίνεται. Έτσι φαινόταν μάλλον από τη στιγμή που η Καγκελάριος συναντήθηκε για δεύτερη φορά με τον Έλληνα Πρωθυπουργό. Τα υπόλοιπα ήταν διαδικαστικά.
Προφανώς αυτή συμφωνία είναι επωφελής και για την κυβέρνηση και για τη χώρα. Και προφανέστερα θα περιέχει – εισπρακτικά -μέτρα που θα επιβαρύνουν τους πολίτες και αλλαγές έξω από τη φιλοσοφία του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό ήταν αναπόφευκτο από τη στιγμή που δεν υπάρχουν άλλες επιλογές χρηματοδότησης , έχει μείνει στη μέση η διαδικασία των μεταρρυθμίσεων, ενώ η χώρα παραμένει ασταθής δημοσιονομικά, χωρίς ισχυρή αναπτυξιακή προοπτική.
Εν πάση περιπτώσει αυτά θα τα δούμε αναλυτικά τις επόμενες ημέρες. Αυτό που προέχει τώρα είναι πως θα κλείσει η συμφωνία, ποιο θα είναι το τελικό περιεχόμενο της και κυρίως πως θα την χειριστεί η κυβέρνηση. Θα έλεγε κανείς και πως θα την υποδεχθεί και η μείζων αντιπολίτευση, αλλά εκεί τα πράγματα είναι σε κατάσταση αλλού ο παπάς αλλού τα ράσα. Η Ντόρα τη θέλει , ο Σαμαράς όχι. Ας τα δούμε αναλυτικότερα.
Το πρώτο εμπόδιο που ενδεχόμενο να προκύψει είναι η εσωτερική αντίδραση. Η άρνηση δηλαδή κάποιων βουλευτών της πλειοψηφίας να αποδεχθούν και να ψηφίσουν στη Βουλή όσα θα συμφωνηθούν. Σ αυτή την περίπτωση ο Πρωθυπουργός οφείλει να παραμείνει σταθερός στην πολιτική του και ο καθένας να αναλάβει τις ευθύνες του . Αν κάποιοι νομίζουν ότι πρέπει να ρίξουν την κυβέρνηση δεν έχουν παρά να το επιχειρήσουν.
Το δεύτερο στοιχείο είναι ο τρόπος με τον οποιο θα εμφανίσει η κυβέρνηση τη συμφωνία στην ελληνική κοινή γνώμη. Εδώ δεν υπάρχουν περιθώρια για παραπλάνηση. Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να μιλήσει καθαρά και με ειλικρίνεια. Αν αρχίσει η ψιμυθίωση και η προσπάθεια να συντηρηθεί η εντύπωση ότι η κυβέρνηση <δεν υποχώρησε>, το αποτέλεσμα θα είναι αρνητικό γιατί θα προκληθεί σύγχυση στις γραμμές της.
Το τρίτο είναι πως θα εκλάβει στο εσωτερικό της η ιδία η κυβέρνηση αυτή τη συμφωνία. Αν θεωρήσει ότι αυτό ήταν και τελείωσε, ότι βγήκε από την περιοχή των προβλημάτων και τη φάση της δυσκολίας , πολύ σύντομα θα διαψεύσει.
Το βασικό πρόβλημα της χώρας δεν είναι η έλλειψη χρηματοδότησης για να καλυφθούν τρέχουσες ανάγκες. Είναι η υπερχρέωση, η παραγωγική ερημοποίηση, η θεσμική υστέρηση , η έλλειψη μεσοπρόθεσμου σχεδιασμού εξόδου από την κρίση – που είναι πάντα εδώ και την απειλεί-και η έλλειψη βούλησης της κοινωνίας – αλλά και η εξάντληση των αντοχών της- να στηρίξει ένα δύσκολο πρόγραμμα για τα επόμενα χρόνια.
Συνεπώς με τη συμφωνία δεν τελειώνει ι τίποτε-αντίθετα τώρα αρχίζουν όλα. Δεν λύνει το πραγματικό πρόβλημα, απλώς δημιουργεί καλύτερες συνθήκες για να επιχειρήσει και αυτή η κυβέρνηση την αντιμετώπιση του . Να αποδείξει αν όντως η αριστερή θεώρηση των πραγμάτων οδηγεί σε διέξοδο.
Τέταρτο η συμφωνία απελευθερώνει πολιτική ενέργεια από το μέτωπο των διαπραγματεύσεων , οπότε η κυβέρνηση μπορεί απερίσπαστη πλέον να ασχοληθεί με τα εσωτερικά θέματα στα οποία ως τώρα βλέπουμε όλο λάδι και από τηγανίτα τίποτε η βλέπουμε αβασάνιστες και πρόχειρες πρωτοβουλίες οπισθοδρόμησης.
Δεν πρέπει να κρυβόμαστε: συμφωνία είναι και μια ευκαιρία για βελτίωση του κυβερνητικού σχήματος. Ένας πρώτος ανασχηματισμός είναι πλέον αναγκαίος για να πάρει μπροστά με συντονισμένο και αναποτελεσματικό τρόπο η κυβερνητική μηχανή. Άλλωστε πως θα υπηρετήσουν τη συμφωνία κάποιοι υπουργοί όταν έκαναν ότι μπορούσαν για να μην υπάρξει;