Του Χρήστου Μαχαίρα
Το παιχνίδι κρατάει πάντοτε ενενήντα λεπτά. Ποτέ λιγότερο. Η Λαϊκή Ενότητα, αϕού έδρεψε τις πρόσκαιρες δάϕνες της υπερπροβολής, προσγειώνεται πλέον στην επικοινωνιακή «κανονικότητα». Ο Παναγιώτης Λαϕαζάνης και οι θορυβώδεις σύντροϕοί του μοιάζουν πια, όλο και περισσότερο, με ομάδα που σπατάλησε την ορμή της στο πρώτο ημίχρονο και αγκομαχά χωρίς δυνάμεις να ολοκληρώσει το παιχνίδι.
Υπάρχουν πολλοί που προεξοϕλούσαν την εξέλιξη, χωρίς να περιμένουν το πόρισμα των δημοσκοπήσεων. Όσοι παρακολουθούν συστηματικά τη διαδρομή του ΣΥΡΙΖΑ ήξεραν ότι οι εσωκομματικοί συσχετισμοί δεν αντιστοιχούσαν στη «μεγάλη εικόνα». Μπορεί η «Αριστερή Πλατϕόρμα» να απολάμβανε την ισχύ του 30% στα όργανα του κόμματος, να επέβαλε λύσεις ή να μπλόκαρε εξελίξεις που δεν ήταν της αρεσκείας της, η σχέση της ωστόσο με τον «έξω κόσμο», την εκλογική βάση του ΣΥΡΙΖΑ, δεν ήταν – και ούτε θα μπορούσε να είναι για μια σειρά παραγόντων – προνομιακή.
Παρ΄όλα αυτά, η «Λαϊκή Ενότητα», από τη δημιουργία της κιόλας, επιχείρησε να καλλιεργήσει την αίσθηση ότι εκπροσωπεί τις διαθέσεις του όλου και αυθεντικού ΣΥΡΙΖΑ. Λογικό και αναμενόμενο… Το λάθος ήταν ότι, αντί να επενδύσει στη δικαιολογημένη απογοήτευση της αριστερής κοινής γνώμης για τη στροϕή του κόμματος, επέλεξε να εμϕανισθεί ως το κόμμα της δραχμής, με αποτέλεσμα να αποκοπεί από ευρύτατες μερίδες πολιτών, που αντιλαμβάνονται ότι η επιστροϕή στο εθνικό νόμισμα σηματοδοτεί τη βαλκανοποίηση και την καταστροϕή της χώρας.
Θεωρητικά, ο Λαϕαζάνης και οι συν αυτώ θα μπορούσαν να διατηρούν ανοιχτούς τους διαύλους της επικοινωνίας με τους αριστερούς που δυσκολεύονται να αϕομοιώσουν την πολιτική στροϕή του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά που εξακολουθούν να τον στηρίζουν, έστω και απρόθυμα. Υιοθετώντας, ωστόσο, μια πολιτική ρήξης σε όλα τα επίπεδα – μόλις προχθές η «Ίσκρα» έγραϕε ότι «ο εναπομείνας ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ έχουν ήδη συναινέσει στο σχηματισμό οπερετικών κυβερνήσεων, υποχειρίων των Βρυξελλών» – ανατινάζουν κάθε γέϕυρα, λειτουργώντας περισσότερο ως πόλος συσπείρωσης του στερεώματος της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς – αν και όχι όλης – και λιγότερο ως κόμμα που διεκδικεί σοβαρό μερίδιο της αριστερής κοινής γνώμης. Η διολίσθηση αυτή, σε συνδυασμό με τα συνεχή πυρά του ΚΚΕ, εξηγεί σε μεγάλο βαθμό και τις χαμηλές μέχρι στιγμής δημοσκοπικές επιδόσεις του κόμματος Λαφαζάνη, αν και αυτό που θα προσδιορίσει τελεσίδικα την πολιτική του μοίρα είναι μόνο η κάλπη.
Υ.Γ.: Το αξιοπερίεργο του πράγματος είναι ότι, παρά τη διαπιστωμένη αδυναμία της “Λαϊκής Ενότητας” να προσεγγίσει ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις, ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να παραμένει εγκλωβισμένος στη λογική της “μικρής εικόνας”. Ασχολείται, έτσι, μέχρι στιγμής, περισσότερο με τη διαχείριση των εσωκομματικών του και λιγότερο με το άνοιγμα σε στρώματα που επικροτούν τη μετατόπισή του σε θέσεις πιο ρεαλιστικές, παρά το γεγονός ότι η προσέλκυση των στρωμάτων αυτών μοιάζει για τον ίδιο πιο αναγκαία παρά ποτέ.
