Του Γ. Λακόπουλου
Υπήρχε μια ελπίδα να πάνε κάπως καλύτερα τα πράγματα το 2017 και αυτή βασίζονταν στην ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης του τρίτου Μνημονίου. Ώστε να ανοίξει η συζήτηση για το χρέος, να δοθεί η ποσοτική χαλάρωση να βελτιωθεί το κλίμα, να ανακάμψουν οι αριθμοί τουλάχιστον και με τη άνοδο του ΑΕΠ τα συναφή κλάσματα να δίνουν καλύτερο δημοσιονομικό προφίλ. Από αυτή τη άποψη η αξιολόγηση είναι όρος επιβίωσης, άρα εθνικός στόχος.
Αλλά η αξιολόγηση δεν κλείνει. Γιατί; Επειδή οι δανειστές ζητούν νέα μέτρα και η κυβέρνηση δεν τα παίρνει. Γιατί; Επειδή θα τη στριμώξει η αντιπολίτευση -παρότι και η ΝΔ τα ίδια μέτρα θα έπαιρνε- και θα έχει πολιτικό κόστος. Και τι περιμένει η αντιπολίτευση; Να αποτύχει η κυβέρνηση και να καταστεί πιο δυσχερή η θέση της. Απίστευτα αλλά αληθινά.
Αυτή είναι η εικόνα σε όλα τα μέτωπα. Στην αξιολόγηση, στο Κυπριακό στα ελληνοτουρκικά, στο μεταναστευτικό στις διαδικασίες των μεταρρυθμίσεων. Όλα πάνε στραβά. Αλλά οι πλέον αρμόδιοι, ο Πρωθυπουργός και ο ενδεχόμενος διάδοχός του, βρίσκονται στα χαρακώματα.
Ο Αλέξης Τσίπρας και ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων -και για τη χώρα και για τις παρατάξεις τους. Επαληθεύουν τις χειρότερες πολιτικές παραδόσεις του νεοελληνικού κράτους. Αντί να συνεννοηθούν και να ενωθούν μπροστά στον κίνδυνο υπέρ της χώρας τρώγονται σε όλα υπέρ της εξουσίας. Αντί να δώσουν -μαζί, γιατί αλλιώς δεν γίνεται- την πατρίδα και μετά να τη μοιράσουν, την καταστρέφουν. Αντί να δείξουν σύμπνοια στους ξένους θάβουν ο ένας τον άλλον. Ωραίοι ηγέτες.
Η χώρα βαδίζει με αυξανόμενη ταχύτητα στη μοιραία πρόσκρουση που θα τη θέσει εκτός Ευρωζώνης και από εκεί και πέρα στην μετατροπή της σε ανατολίτικη περιφέρεια, στο έλεος των γειτόνων της. Η κοινωνία βρίσκεται σε αναβρασμό και ετοιμάζεται να επαναλάβει στο χειρότερο το εκλογικό αποτέλεσμα του Μάιου του 2012. Ο Παπανδρέου και ο Σαμαράς έφεραν τη Χρυσή Αυγή, τον Καμμένο και τον Λεβέντη, οι διάδοχοί τους θα φέρουν το Σώρρα και ποιος ξέρει ποιον άλλον. Αλλά τα δυο μεγάλα πολιτικά κόμματα πετροβολούν το ένα το άλλο, με τη συνδρομή των πιο τυχοδιωκτικών στοιχείων εκατέρωθεν.
Τυφλή σύγκρουση χωρίς αύριο
Ο Τσίπρας νομίζει ότι έχει περιθώρια να αλλάξει το κλίμα γιατί αυτό τον νοιάζει: να αλλάξει το κλίμα, όχι να κυβερνήσει υπέρ των συμφερόντων των χώρας. Κάνει συσκέψεις στο μέγαρο Μάξιμο μπας και προκύψει η συμμετοχή κανενός πρώην υπουργού σε κανένα σκάνδαλο -για να το τρίψει στη μούρη της ΝΔ. Λες αυτό είναι δουλειά του Πρωθυπουργού και όχι της Δικαιοσύνης αποκλειστικά.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης -μεθυσμένος από το επικοινωνιακό κρασί που παράγουν οι επιτελείς και καταναλώνει ο ίδιος ακόμη και όταν δεν το αντέχει οργανισμός του – μετέχει κάθε μέσα χαρούμενα σε στημένα χάπενινγκ, βάζει μπροστά και την οικογένειά του και νομίζει ότι όσοι θα φύγουν από τον Τσίπρα θα πάνε σ’ αυτόν, ώστε να κυβερνήσει – χωρίς καν να αντιλαμβάνεται ότι και αν το πετύχει, δεν θα υπάρχει τίποτε να κυβερνήσει.
Είναι δημόσιες εμφανίσεις Πρωθυπουργού και Αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε στιγμή κρίσης όσα βλέπουμε εκατέρωθεν αυτές τις μέρες;- ιδίως από την πλευρά της ΝΔ; Είναι πολιτική να δείχνει ο Κυριάκος πότε ψωνίζει με την κόρη του, ή να προσφέρει άκριτα υποστήριξη σε όποιους απλώς είναι αντικυβερνητικοί; Είναι πολιτική η συμπεριφορά του Καμένου, ως εκπροσώπου και του Τσίπρα;
Ο καθένας στον κόσμο του, στις τυφλές εξουσιαστικές επιδιώξεις του, στους μικροσχεδιασμούς του, στην αδυναμία του να καταλάβει τι γίνεται. Νομίζουν ότι πολιτική είναι να αμολάει ο ένας τον Πολάκη και ο άλλος τον Άδωνι να ξεκατινιάζονται. Ότι η δουλειά τους είναι να συντηρούν διατεταγμένες φωνές στα ΜΜΕ για να αλληλοβρίζονται, να προσφεύγουν στον υπόκοσμο για πολιτική και επικοινωνιακή στήριξη. Ότι οι πολίτες περιμένουν από αυτούς ποιος θα …νικήσει τον άλλον. Νομίζουν μάλιστα ότι τους …πιστεύουν.
Είναι αδιανόητο ότι με τόσα προβλήματα ο Τσίπρας με τον Μητσοτάκη δεν βρίσκονται σε διαρκή επικοινωνία, όπως έκαναν οι βασικοί πολιτικοί πρωταγωνιστές σε όλες τις χώρες που πέρασαν κρίση. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν σηκώνει το τηλέφωνο να ρωτήσει τον Πρωθυπουργό ότι τον απασχολεί από την κυβερνητική πολιτική. Έχει καταπιεί ατόφια την τυχοδιωκτική θεωρία που περιφέρουν κάποιοι φλούφληδες ότι η δουλειά του είναι να κάνει σε όλα αντιπολίτευση, μέχρι να διώξει Τσίπρα και να αναλάβει αυτός. Και ας πάει και το παλιάμπελο.
Ο Πρωθυπουργός δεν σηκώνει το τηλέφωνο να καλέσει τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο γραφείο του και να τον ενημερώσει για την πορεία των πραγμάτων υπεύθυνα, αλλά βαυκαλίζεται με τις θεωρίες των ανόητων του ΣΥΡΙΖΑ ότι θα επικρατήσει του Μητσοτάκη προβάλλοντας το δάνειο του Κήρυκα Χανίων και το τηλεφωνικό κέντρο στη Ζήμενς στην ατζέντα του. Και ας ανοίγει χάσματα με την αντιπολίτευση, αντί να την καλεί σε συμπόρευση.
Ο ένας βαυκαλίζεται με το “ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς”, το οποίο όμως κατάφερε να ευτελίσει χωρίς καν να τον βαρύνει κάποιο σκάνδαλο. Και ο άλλος με την ανατριχιαστική προβολή των …πτυχίων του, χωρίς καν να αντιλαμβάνεται ότι η κοινωνία θέλει πολιτικούς με αίσθημα ευθύνης, όχι με κομπασμό αγορασμένης ανωτερότητας.
Και οι δυο κοροϊδεύουν τον κόσμο. Έχουν εγκαταλείψει τη δουλειά που τους ανέθεσαν οι πολίτες -ο ένας να κυβερνήσει και ο άλλος να ετοιμάζεται να κυβερνήσει- και στήνουν συμπληρωματικά σκηνικό “τελικής αναμέτρησης”. Με αποκλειστικό σκοπό ποιος θα εξοντώσει τον άλλον, ενώ δίπλα τους η πραγματικότητα εξοντώνει τη χώρα.
Στρατιές κομματικών παρατρεχάμενων, ακριβών συμβούλων, ασύδοτων και διατεταγμένων στα ΜΜΕ, διαπλεκομένων επιχειρηματιών, ψυχοραγούντων μιντιακών, συντηρούν για λογαριασμό της κάθε πλευράς ένα αρρωστημένο κλίμα στο οποίο χάνεται η ουσία, κρύβεται η αλήθεια και μετατρέπεται σε άλλοθι η μεταφορά την ευθύνης για την καταστροφή στον άλλο. Την καταστροφή που ήδη έχει συντελεστεί και την ολοκλήρωσή της που έρχεται.
Κάποιος να τους εξηγήσει, ίσως ο Πρόεδρος τη Δημοκρατίας ως αρχηγός του κράτους, ότι η κλεψύδρα αδειάζει. Τα πράγματα είναι καθαρά και μόνο οι φανατικοί και οι άσχετοι δεν τα βλέπουν.
Σύμφωνο συνύπαρξης Τσίπρα-Μητσοτάκη
Η χώρα πρέπει ως τα μέσα του 2018 που λήγει το Μνημόνιο να ολοκληρώσει αυτά που ξεκίνησε το 2010 και έχει ακόμη στη μέση: δημοσιονομική εξυγίανση, μεταρρυθμίσεις, αλλαγές στη διοίκηση, στο πολιτικό σύστημα και στη.. νοοτροπία, στις προϋποθέσεις για επενδύσεις και ανάπτυξη.
Πρωτίστως πρέπει να μάθει να ζει με τα λεφτά της-με ό,τι παράγει και αν θέλει να ζήσει καλύτερα να παράγει περισσότερο, όπως όλες οι κοινωνίες. Άλλα δάνεια δεν θα υπάρξουν και τα περί νέου Μνημονίου είναι ανοησίες. Με άλλα λόγια η χώρα χρειάζεται -όσο τραγικό και αν ακούγεται- περισσότερη φτωχοποίηση.
Τώρα την επιβάλουν οι ξένοι συλλήβδην και με επιδίωξη τους αριθμούς, ενώ θα μπορούσε να οργανωθεί μεθοδικά από τις πολιτικές δυνάμεις με κοινωνική δικαιοσύνη. Ενταγμένη σε εθνικό σχέδιο ανάπτυξης, που θα την ξεπερνάει σταδιακά με πρόγραμμα, στόχους και συλλογική συνειδητοποίηση.
Για να ανακάμψει η χώρα πρέπει όλοι να καταλάβουν ότι σ’ αυτή τη φάση το δίλημμα είναι: λίγα ή τίποτε. Όσο δύσκολο είναι να το δεχθεί μια κοινωνία στην οποία οι κυβερνήσεις μοίραζαν συντάξεις με …υπουργικές αποφάσεις και διέθεταν τους πόρους για ψηφοθηρία, αδέσποτη κατανάλωση και εύκολο πλουτισμό, δια των μηχανισμών της διαφθοράς από την κορυφή ως τη βάση.
Είναι οδυνηρό, αλλά άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Ή μάλλον υπάρχει. Η χώρα να μην μπορέσει να υπερασπιστεί τη θέση της στη Ευρωζώνη- δηλαδή θα υπογράψει μόνη της το τέλος, όπως την ξέρουμε ως τώρα.
Η παραμονή στον ευρωπαϊκό πυρήνα είναι υπέρτατη εθνική επιδίωξη, την οποία μόνο μικρονοϊκοί πολιτικοί δεν θέλουν να συνομολογήσουν. Εντός της Ευρωζώνης υπάρχει ελπίδα ανάκαμψης. Εκτός κάνει πολύ κρύο, ιδίως αν για την έξοδο υπάρχουν και εσωτερικές φωνές με αποδοχή, όπως ήδη φαίνεται.
Έτυχε σ’ αυτή τη φάση η χώρα να βρίσκεται στα χέρια δυο πολιτικών που δεν είχαν εξ αρχής της προδιαγραφές να παίξουν ρόλο στην πορεία της, αλλά τις απέκτησαν με τους τρόπους που ξέρουμε. Ο Τσίπρας και ο Μητσοτάκης είναι το πολιτικό κεφάλαιο της Ελλάδας αυτή τη στιγμή- οι Φώφες και οι Σταύροι είναι περιθωριακές καταστάσεις και οι τελειωμένοι που θέλουν να γυρίσουν είναι για τα πανηγύρια.
Οφείλουν λοιπόν, ως υπεύθυνη πολιτική ηγεσία και οι δυο να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Αν την άνοιξη του 2009 ο Γ. Παπανδρέου είχε συμφωνήσει με τον Κ. Καραμανλή στην ασφαλιστική μεταρρύθμιση τουλάχιστον, δεν θα επακολουθούσαν όσα ξέρουμε.
Σήμερα οι δυο πρωταγωνιστές οφείλουν να συνάψουν ένα “σύμφωνο συνύπαρξης” ως το 2018 με στόχο να ολοκληρωθεί ο κύκλος των προϋποθέσεων παραμονής της στο Ευρώ και δημιουργίας προϋποθέσεων ανάπτυξης. Μετά ας επιστρέψουν στα ΄χαρακώματα΄τους και ας σκοτωθούν για την εξουσία.
Αν δεν το κάνουν, απλώς δεν θα υπάρχει εξουσία.
