Του Γ. Λακόπουλου
Στις επαναληπτικές εκλογές του Ιουνίου του 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ κάλπαζε προς την εξουσία. Ο Σαμαράς αγκομαχούσε με το 19% του Μαΐου και ο Αλέξης Τσίπρας που είχε εκτοξευθεί από το 4% στο 17% πήγαινε στο άλογο καβάλα. Αλλά λίγα 24ωρα πριν ανοίξουν οι κάλπες οι παρατηρητικοί πρόσεξαν ότι ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ ανέκοψε το ρυθμό του. Απέφευγε να αξιοποιήσει ακόμη και τις ευκαιρίες που του έδιναν οι αντίπαλοί του, όπως π.χ. οι δηλώσεις ξένων παραγόντων εναντίον του. Τελικά, ήλθε δεύτερος.
Λίγο αργότερα πολύπειρος πολιτικός παράγων, από άλλο κόμμα, τον ρώτησε γιατί κατέβασε ταχύτητα στο παραπέντε των εκλογών. «Φοβήθηκα ότι θα κερδίσω» του απάντησε, υπαινισσόμενος ότι δεν ήταν έτοιμος να κυβερνήσει. Πόσο έτοιμος θα ήταν τρία χρόνια αργότερα, σήμερα, είναι μια ανοιχτή συζήτηση, αλλά για το 2012 προκύπτει ότι μάλλον δεν ήθελε να γίνει πρωθυπουργός.
Τις τελευταίες ημέρες κάποιοι παρατηρούν τον τρόπο με τον οποίο ο απερχόμενος πρωθυπουργός διαχειρίζεται την προεκλογική καμπάνια και δεν είναι καθόλου σίγουροι ότι αυτό που έχει στο μυαλό του είναι να επιστρέψει στο Μέγαρο Μάξιμου στις 21 Σεπτεμβρίου.
Έχουν γίνει τόσο παιδαριώδη λάθη από την πλευρά του ώστε δημιουργούνται υπόνοιες για μεθόδευση που θα του επιτρέψει να παραδώσει σε άλλον την καυτή πατάτα, την εφαρμογή του τρίτου Μνημονίου, με μια κοινωνία που έχει εξουθενωθεί ήδη από τα δύο προηγούμενα.
Για παράδειγμα ο στόχος της αυτοδυναμίας με τον οποίο ξεκίνησε όχι μόνο δείχνει εξωπραγματικός -μετά και την διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν είναι και καθόλου επιθυμητός από την πλειοψηφία των ψηφοφόρων. Δείχνει σαν στόχος που μπήκε για να μην επιτευχθεί.
Άλλο παράδειγμα: ενώ η στροφή στην Κεντροαριστερά χρειάζεται ορισμένους συμβολισμούς, ο Τσίπρας επιμένει να διατυμπανίζει την προοπτική επανάληψης της συνεργασίας του με τον Καμμένο. Τον Ιανουάριο εξεπλάγησαν από αυτή την ετερόκλητη σχέση, αλλά ήταν πλέον αργά. Είχαν ψηφίσει. Αλλά τώρα δεν θέλουν ούτε να το σκέφτονται ότι θα ψηφίσουν αριστερά για να γίνει υπουργός ο συγκεκριμένος πολιτικός με τις ακραίες θέσεις.
Σε κάποιες δημόσιες εμφανίσεις του ο Αλέξης Τσίπρας μοιάζει σα να κάνει αγγαρεία, ακυρώνοντας ο ίδιος το ιμπέριουμ της δημόσιας παρουσίας του έναντι των αντίπαλων του. Εξ ίσου προϊόν αγγαρείας δείχνουν και τα προεκλογικά συνθήματα του ΣΥΡΙΖΑ από τα οποία προκύπτει ότι σ’ αυτές τις εκλογές δεν έχει σταθερή γραμμή και δεν μπορεί να αναδείξει ένα κεντρικό μήνυμα.
Επίσης ο χειρισμός των προσώπων είναι απίστευτα ανεπαρκής εκ μέρους του. Όχι μόνο ταλαντεύεται στην αντιμετώπιση΄εσωκομματικών καταστάσεων που θολώνουν ακόμη και το ηθικό πλεονέκτημά του, αλλά έχει αποφύγει ανοίγματα σε προσωπικότητες που θα μπορούσαν να στελεχώσουν μια αξιόπιστη κυβέρνηση στη θέση των αποτυχημένων του παρελθόντος εξαμήνου – ορισμένοι εκ των οποίων τοποθετούνται ακόμη και σε τιμητικές θέσεις.
Είναι όλα αυτά τυχαία; Συμβαίνουν επειδή ως εδώ ήταν ο Τσίπρας και δεν μπορεί να προχωρήσει περισσότερο; Ή αποτελούν μέρος ενός σχεδιασμού που αποβλέπει σε μια καλή επίδοση, αλλά όχι και στην πρωθυπουργία για τον εαυτό του; Ήδη αυτοεξαιρέθηκε στην περίπτωση που το εκλογικό αποτέλεσμα θα οδηγεί σε κυβέρνηση με κάποιο από τα κόμματα που τον αντιπολιτεύτηκαν, παρότι αυτό είναι και το πλέον πιθανό σενάριο. Το κάνει ως εκλογικό τρυκ ή απλώς προστατεύει τον εαυτό του από το ενδεχόμενο να ηγηθεί μιας κυβέρνησης που θα μοιράσει αίμα και δάκρυα;
Οι υποψιασμένοι έχουν ήδη ένα σενάριο Ο Αλέξης, λένε, είναι μόλις 40 ετών και έχει ήδη μια εντυπωσιακή διαδρομή. Κινδυνεύει όμως να τη διακόψει άδοξα με το τρίτο Μνημόνιο -είτε το εφαρμόσει, είτε επιχειρήσει να το αμφισβητήσει. Μπροστά σ’ αυτό το ενδεχόμενο κρίνει ότι θα ήταν καλύτερα να αναλάβει άλλος τα ηνία της χώρας για το επόμενο διάστημα -με τη συμμετοχή του δικού του κόμματος ή όχι- και ο ίδιος να επιστρέψει άφθαρτος στο τέλος του Μνημονίου.
Δηλαδή το καλύτερο αποτέλεσμα για τον Τσίπρα είναι να έλθει πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ και να συγκυβερνήσει με τη ΝΔ και άλλους, αλλά να μην είναι ο ίδιος πρωθυπουργός. Αλλά και δεύτερος να είναι δεν τον ενοχλεί καθόσον. Έχει ήδη άλλοθι να μην μπει στην κυβέρνηση και να πετάει πέτρες από απέναντι. Μέχρι να ξανάλθει η σειρά του με καλύτερους όρους και αφού οι άλλοι θα έχουν λουστεί το Μνημόνιο που συνυπέγραψαν με τη δική του κυβέρνηση. Προφανώς και με τον ΣΥΡΙΖΑ ενιαίο και ‘δικό’ του κόμμα, όμως δεν κατάφερε ως τώρα, βασισμένο σε δικούς του ανθρώπους και κυρίως στην ‘Ομάδα’ των 53 που δημιουργήθηκε με δική του επίνευση.
Ακούγεται λίγο σατανικό, αλλά ταυτόχρονα και πολύ έξυπνο. Για όσους ξέρουν πρόσωπα και πράγματα δεν είναι απίθανο. Για παράδειγμα οικονομικός παράγων -με τον οποίο ο Αλέξης είχε μια έντονη προσωπική συζήτηση λίγο πριν γίνει πρωθυπουργός- θυμάται να του λέει:«Κοίτα να δεις, εγώ είμαι σαράντα χρονών και να χάσω τις εκλογές έχω περιθώριο- σε δέκα χρόνια θα είμαι μόλις 50». Κι όταν θα λήξει και το τρίτο Μνημόνιο θα είναι 43…
