Θερινό  πολιτικό ψηφιδωτό

Του Γιάννη Πανούση

Ούτε οι σκέψεις δεν μπορούν

ν’ αντέξουν το, έξω

από το Χώρο και το Χρόνο,

Τίποτα

Στέφαν  Τσβάιχ,   Σκακιστική νουβέλα

 

1.Η  Αριστερά δεν πρέπει να φοβάται την κριτική [ακόμα και την κακοήθη] όχι μόνο γιατί η ελευθερία του λόγου είναι δημοκρατικό δικαίωμα αλλά και γιατί η ίδια χρόνια έχτιζε το πολιτικό της προφίλ καταγγέλοντας συλλήβδην όλους τους άλλους. Ήρθε η ώρα να ασκηθεί στην ήπια κυβερνητική διαχείριση και στην ανεκτική πολιτική αντίδραση [ως νέο πολιτικό παράδειγμα].

Δεν υπάρχουν παντού δόλιοι κοινωνικοί εχθροί αλλά σκληροί κομματικοί αντίπαλοι.

Μόνο πίσω από τις κλειστές πόρτες των κόκκινων λαμόγιων διακινούνται τέτοιες διχαστικές αντιλήψεις [ίσως για να συγ-καλύψουν τα δικά τους ανομήματα]

2.Το οργανωμένο Γκραμσιανό πολιτικό πάθος σε ποιά σχέση βρίσκεται με το αλλαλάζον πλήθος των [τάχα] αγανακτισμένων και των πάσης φύσης τραμπούκων; Μήπως πίσω από τις κραυγές καραδοκούν ακραία σενάρια εκτροπών;

3.Κάθε κόμμα έχει το δικό του ‘περιθώριο’ [με διαφόρου είδους πολιτικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά] αλλά στις δημοκρατίες δεν νοείται το ‘περιθώριο του κόμματος’ να εκπροσωπεί το όλον κόμμα ή να εκβιάζει τη θέληση του λαού και τη στρατηγική του Αρχηγού

4.Πολλοί είχαν φοβηθεί την ιδιωτικοποίηση του Μεγάλου Αδελφού, ξεχνώντας ότι το 1984 αφορούσε στην κομματικοποίηση του πανοπτισμού και στη μετατροπή των τρομοκρατημένων πολιτών σε καταδότες του καθεστώτος

5. Κατά το ποινικό δίκαιο της πρώην ΕΣΣΔ’ ’έγκλημα εθεωρείτο ό,τι έβλαπτε το κομμουνιστικό καθεστώς’’

Κατά την ισχύουσα αντιτρομοκρατική νομοθεσία ‘’τρομοκρατία είναι ό,τι βλάπτει τις δομές του καπιταλιστικού κράτους’’

Κατά πολλούς-άφρονες- αξιωματούχους της Αριστερής[;] διακυβέρνησης’’ έγκλημα αποτελεί ό,τι βλάπτει το δημόσιο συμφέρον’’ [το οποίο προφανώς ορίζουν και αξιολογούν οι ίδιοι οι κυβερνώντες].

Δεν αντιλαμβάνεται ο Πρωθυπουργός ότι τα κοινά χαρακτηριστικά των παραπάνω ορισμών ανοίγουν διάπλατα την πόρτα της αυθαιρεσίας και του ολοκληρωτισμού τόσο στη δική του κυβέρνηση όσο και σε οποιαδήποτε μελλοντική κι ότι πολύ απέχουν από τις αρχές του Κράτους δικαίου;

6.Το παραμύθι του παλιού/νέου, όπως κι αυτό του αντιμνημονιακού Μνημονίου /μνημονιακού Αντιμνημονίου, ολοκλήρωσε τον ιλαροτραγικό κύκλο του.

Το ερώτημα είναι πόσα παραμύθια μένουν ακόμα στα συρτάρια του πολιτικού συστήματος πριν αποφασίσει να δει το πρόσωπό του στον καθρέφτη της πραγματικότητας.

7.Πόσο [νομίζουν ότι] μπορούν να κοντύνουν όποιον εξέχει από τη μετριότητά τους [επιστήμονες,αθλητές,καλλιτέχνες] για να χωρέσουν στη μικροπρεπή σκέψη τους και στο στενό ορίζοντα των ανιστόρητων συμπλεγματικών στερεοτύπων τους;

8.Μήπως είναι πλέον ανάγκη να δημιουργηθεί ένα Υπουργείο Στέγασης με αρμοδιότητες σχετικές με την εξασφάλιση ανθρώπινων συνθηκών διαβίωσης για άστεγους και πρόσφυγες;

9.Να καταστήσουμε ορατούς τους πρόσφυγες και τους μετανάστες για να νοιώσουν κι αυτοί ως ισότιμοι άνθρωποι αλλά και για να φύγει κι από εμάς

ο φόβος που καρτεράει  πάντοτε στα σκοτάδια[κι αποφεύγει το φως των δικαιωμάτων και του κοινωνικού κράτους δικαίου].

10.Μνησικακία κατά παντός [με το πρόσχημα του ιστορικού ηθικού θυμού] ή απελευθέρωση από τις ορμές της εκδικητικότητας με το βλέμμα στο μέλλον; Αυτό είναι το Μέγα Στοίχημα της Αριστεράς σήμερα. Μακάρι να πετύχει για το καλό της χώρας και των χιλιοδιαψευσμένων αριστερών.

ΥΓ.Γιατί ορισμένοι πολιτικοί πιστεύουν ότι αξίζουν κάτι παραπάνω από αυτό που πράγματι είναι κι από αυτό που εκπέμπουν; Φαντασιακές αυτο-εικόνες προκαλούν σχάση.