Του Γιάννη Πανούση
Τη γέννηση βεβαιώνουν υπογραφές
τόμοι ασήμαντα ονόματα χωρίς ιστορία.
Σπ.Τζουβέλη, Ληξιαρχείο
Τα τρία Α της Μεταπολίτευσης (Ανομία-Ανευθυνότητα-Ατιμωρησία) συγκροτούν το πλαίσιο της ηθικοπολιτικής ήττας της Ελλάδας την οποία όμως αδυνατούν να ξεπεράσουν ακόμα και οι λαϊκοενωτικοί αριστεροί .
Αναρωτιέμαι:
• Πόσα λάθη μπορεί να αντέξει αυτή η χώρα για να καταλάβουμε ότι δεν φταίνε πάντα οι άλλοι αλλά το «ριζικό» του ανορθολογισμού;
• Πόσο πολιτικό ήθος πρέπει να θυσιαστεί ως άλλοθι στην αιώνια (;) διαμάχη με το Κακό Σύστημα;
• Πόση συντήρηση μπορεί να παράγει (και να καταναλώνει) ένας τακτικισμός για να πείσει το λαό ότι κάποιοι «πιστοί» δεν υποχωρούν ποτέ από στρατηγικές κατάληψης ενός προσωρινά «χαμένου παραδείσου»;
• Πόσους φόβους πρέπει να ξεπεράσει η Αριστερά για να νικήσει τα φαντάσματά της;
Αν η λαϊκοενωτική Αριστερά δεν αντέχει τον Κυβερνητισμό (και τις ευθύνες της διακυβέρνησης) δεν έχει παρά να το πει στους ψηφοφόρους της και στο λαό και να επιστρέψει «νικηφόρα» στα προηγούμενα ποσοστά της. Αυτό θα ήταν η έμπρακτη απόδειξη του ηθικού πλεονεκτήματος.
Αντ’ αυτού ορισμένοι προκειμένου να απεμπλακούν από τα μνημόνια, τις ενοχές τους αλλά και τις ιδεοληψίες έχουν μπλέξει τις γραμμές τους και άρχισαν έναν εμφύλιο ασχολούμενοι με την κατανομή/διανομή του 4% και όχι με τα πάθη της κοινωνίας.
Καλούν τον λαό να πρωταγωνιστήσει όταν όμως εισπράττουν μικρά ποσοστά δεν φταίει ο λαός που δεν τους εμπιστεύτηκε αλλά οι σκοιτεινές δυνάμεις της αντίδρασης. Καλούν σε ενότητα αλλά ο νους τους είναι στα «κουκιά» των συνεδρίων και στις συγκυριακές προσχωρήσεις.
Όλοι επικαλούνται ένα ασαφές όραμα αλλά κατά βάθος γνωρίζουν –τουλάχιστον οι πλέον συνετοί- ότι όλα αυτά συνιστούν ένα ζωτικό πολιτικό χώρο παραμόρφωσης παλαιών συνταγών, έναν ιδιότυπο κομφορμισμό σε τσιτάτα και όχι σε αλήθειες.
Οι υπερβάσεις εμπεριέχουν το στοιχείο της παραδοχής των λαθών, της συνειδητοποίησης των ορίων, της αποβολής των έωλων θεωριών, της θαρραλέας αυτοκριτικής.
Οι εμμονές οδηγούν σε αδιέξοδα (προσωπικά και συλλογικά).
Ο φανφαρόνικος δραχμόβιος αριστερισμός, οι ανάδελφες αντιευρωπαϊκές κορώνες, ένα είδος παβλοφικού αυτοματισμού στο άκουσμα της λέξης «Μνημόνιο» καταλήγουν και πάλι σε συνωμοσίες κύκλων, καχυποψία κινήτρων, μίσος και απειλές κατά του εσωτερικού εχθρού , θεωρίες περί προδοσίας και εθνικής ταπείνωσης.
Για άλλους αφελώς και για άλλους ατελώς, γι’ άλλους ανεπαρκώς και γι’ άλλους ιδιοτελώς η ημι- Κυβερνώσα Αριστερά των 7 μηνών ωθείται από ορισμένουςστην αυτοαναίρεση και τον πολιτικό αδελφοσκοτωμό.
Ο σύγχρονος αριστερός πολίτης εύλογα αναρωτιέται:
Τίποτα δεν έχει αλλάξει;
Όλα είναι όπως παλιά;
Πάλι φύσηξε νεωτερικός βοριάς και οι σελίδες του βιβλίου της ελληνικής αριστεράς γύρισαν πενήντα χρόνια πίσω στα κιτρινισμένα χαρτιά και στις ξεθωριασμένες φωτογραφίες;
Καθηγητής Γιάννης Πανούσης
Υ.Γ. Τελικά οι μη- ανήκοντες στις διάφορες πτέρυγες του ΣΥΡΙΖΑ πονούν περισσότερο για τη διάσπαση απ’ ότι οι πρωταγωνιστές.
