Γράφει ο Σχολαστικός.
Καμιά φορά ο χαμηλός βαθμός ενδιαφέροντος της κοινής γνώμης για το Κοινοβούλιο και τις καθημερινές λειτουργίες του, αποδεικνύεται ευλογία για τον… κοινοβουλευτισμό. Έχουν που έχουν αρνητική εικόνα για τους βουλευτές οι πολίτες, θα αποκτούσαν χειρότερη αν παρακολουθούσαν όσα συμβαίνουν αυτές τις ημέρες στο ναό της Δημοκρατίας – ο Θεός να τον κάνει.
Οι υψηλοί τόνοι – που είναι συνηθισμένο φαινόμενο στον πολιτικό διάλογο -διανθίζονται με ευτελή επιχειρήματα , προσωπικές επιθέσεις , ύβρεις, ακόμη και βωμολοχίες . Ο υποτιθέμενος κοινοβουλευτικός έλεγχο γίνεται σε επίπεδο καταγωγίου και οι ευθύνες βαρύνουν όλες τις πλευρές – πλην του ΚΚΕ η ευπρέπεια των βουλευτών του οποίου είναι υποδειγματική.
Η ελληνική Βουλή γνώρισε πολλές μελανές στιγμές αυτό-ταπείνωσης στη διαδρομής της. Αλλά μετά το 1974 , αν εξαιρεθεί το θλιβερό επεισόδιο με την αρπαγή της κάλπης του 1985 και ορισμένες στιγμές φραστικής οξύτητας , ή κοινοβουλευτικής αταξίας κατά περιόδους , κατάφερνε να παραμένει σε όρια που δεν μετέφεραν την ατμόσφαιρα των γηπέδων στην αίθουσα στην οποία παράγονται οι νόμοι.
Αυτό το φράγμα σπάει όλο και πιο συχνά το τελευταίο διάστημα. Οι ίδιοι οι βουλευτές που ως τώρα ευτέλιζαν την κοινοβουλευτική διαδικασία με παλαιοκομματισμούς και προκλητικές μεθοδεύσεις νομοθέτησης, τώρα διολισθαίνουν σε διαγωνισμούς απειλών και χυδαιότητας ενίοτε.
Δεν υπάρχει κάποιος στις ηγεσίες των κομμάτων να βάλει φρένο σ αυτόν τον κατήφορο ή είναι οι ηγεσίες που ωθούν τους βουλευτές τους στην δρόμο που ως τώρα ακολουθουσών μονό οι χρυσαυγίτες; Δεν αντιλαμβάνονται ότι οι ίδιοι ρίχνουν νερό στο μύλο του αντικοινοβουλευτισμού ;
