Του Γ. Λακόπουλου
Η ερώτηση ήταν από αυτές που υποβάλλονται περισσότερο για να υποβληθούν, παρά γιατί υπάρχει ιδιαίτερος λόγος: μπορεί να υπάρξει συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με το κόμμα του Λαφαζάνη;
Αλλά η απάντηση που έδωσε η Όλγα Γεροβασίλη αιφνιδίασε: ‘εμείς δεν κλείνουμε τις πόρτες’. Αρκεί ‘ η ελάχιστη προϋπόθεση είναι να υπάρχει κοινός στρατηγικός στόχος, και οραματικός και ρεαλιστικός, για το μέλλον της Ελλάδας’.
Για όσους δεν κατάλαβαν: προτού κατακαθίσει η σκόνη που σήκωσε η ανατροπή της κυβέρνησης από την ομάδα Λαφαζάνη, η πορτ παρόλ του Αλέξη Τσίπρα λέει ότι ο απερχόμενος πρωθυπουργός θα μπορούσε να συνεργαστεί μετεκλογικά με τον ανατροπέα του. Και το λέει τη στιγμή που οδηγούνται υποτίθεται στα μαρμαρένια αλώνια για μια αναμέτρηση του τύπου: ο θάνατός σου, η ζωή μου.
Πως μπορεί να προκύπτει εκ των προτέρων περιθώριο μετεκλογικής σύμπραξης όταν το ένα κόμμα πάει στις εκλογές για να εφαρμόσει το Μνημόνιο και το άλλο για να το καταργήσει; Σε ποιο θέμα θα συνεργαστούν και με ποιο στόχο; Και γιατί μένει ανοικτό αυτό το θέμα από την πλευρά Τσίπρα όταν έχει κάθε λόγο να το κλείσει; Πως θα συνεργαστεί με αυτούς που θα έχει αποβάλει από τους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ;
Πραγματικά πρόκειται για περίεργη απάντηση από τη μια πλευρά της διάσπασης κόμματος της Αριστεράς. Σαν να έλεγε στη δεκαετία του ’70 ο Χαρίλαος Φλωράκης ότι θα συνεργαστεί με το …ΚΚΕ εσωτερικού.
Κι όμως τη στιγμή που υποτίθεται ότι οι δυο πλευρές σφάζονται, γίνεται λόγος για ενδεχόμενη συγκυβέρνησή τους. Τυχαίο;
Μπορεί. Αλλά η απάντηση της Γεροβασίλη στο συγκεκριμένο ερώτημα ενισχύει μια υποψία που μπορεί να διατυπωθεί με ένα όχι και τόσο αφελές ερώτημα: και αν η διάσπαση στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πραγματική; Αν είναι στημένη; Σε οτι αφορά τον Λαφαζάνη εννοείται- η περίπτωση της Ζωής είναι άλλη υπόθεση.
Τσίπρας και Λαφαζάνης δεν είχαν ποτέ κακές προσωπικές σχέσεις- ούτε και τώρα έχουν ανταλλάξει προσωπικές κουβέντες.. Συμπληρωματικά λειτουργούσαν ανέκαθεν.
Αν δεν τα έσπασαν λόγω της συμφωνίας με τους εταίρους,- οπως φαίνεται- αλλά πρόκειται για σχέδιο που κατέστρωσαν από κοινού για να αποφύγουν τη συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ ακριβώς λόγω της συμφωνίας;
Είναι τρελό ακόμη και ως σκέψη; Ίσως. Αλλά περισσότερο από όλα θα ήταν σατανικό ως πολιτικό σχέδιο: κατεβαίνουμε στις εκλογές με δυο κόμματα , τα σαρώνουμε όλα και στη συνέχεια τα ξαναβρίσκουμε και κυβερνάμε με τον δικό μας τρόπο. Και, ειρήσθω εν παρόδω, ότι αυτό ο τρόπος δεν είναι καθόλου συμβατός με την Ευρωπαϊκή Ένωση, την Ευρωζώνη και τους κανόνες τους. Γι’ αυτό άλλωστε υπήρξε η μετεκλογική ένταση με την Ευρώπη.
Τα ερωτήματα
Δεν υπάρχει καμιά πληροφορία που να τεκμηριώνει αυτόν το συλλογισμό. Ποιος όμως μπορεί να αποκλείσει ότι μπορεί να προκύψει ακόμη και ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία, με δηλώσεις σαν της Γεροβασίλη; Δεν θα ήταν πιο λογικό να αποσαφηνίζει ότι είναι αδύνατη η σύμπλευσή τους, ακριβώς γιατί υπάρχει στρατηγική σύγκρουση στο θέμα της Ευρώπης; Γιατί η εκπρόσωπος δεν δίνει την πιο λογική και αναμενόμενη απάντηση, αλλά αφήνει να αιωρούνται σενάρια που κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχουν;
Από την αρχή της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ υπήρχαν ερωτήματα για την παρουσία του Παν. Λαφαζάνη στο υπουργικό συμβούλιο, καθώς δεν έκρυβε τις αντιευρωπαϊκές θέσεις του κόντρα στην κυβέρνηση που είχε ταχθεί υπέρ της Ευρωζώνης. Συνιστούσε παραβίαση βασικών κανόνων της πολιτικής ότι υπουργός -και όχι μόνο ένας- διαφωνούσε δημοσίως με τον πρωθυπουργό σε βασικά θέματα και παρέμεινε υπουργός. Κυβέρνηση με δυο γραμμές δεν νοείται.
Κι όμως αυτή η κυβέρνηση λειτούργησε για έξι μήνες περίπου, χωρίς να τίθεται σε καμία περίπτωση θέμα απομάκρυνσης του Λαφαζάνη παρ’ ότι ζητούσε τα αντίθετα από αυτά που έκανε η κυβέρνηση. Ακόμη και όταν – ως υπουργός ακόμη- καταψήφισε στη Βουλή την κυβέρνηση στην οποία μετείχε δεν απομακρύνθηκε αμέσως από τη θέση του, όπως ήταν αναμενόμενο. Έφυγε με ανασχηματισμό μερικές ημέρες αργότερα -στα πλαίσια ανασχηματισμού- ενώ από την Κοινοβουλευτική Ομάδα δεν απομακρύνθηκε ποτέ.
Αργότερα βέβαια έγινε γνωστό ότι η ίδια η κυβέρνηση μελετούσε και εναλλακτικό σχέδιο: την έξοδο από το ευρώ. Δηλαδή αυτό που ζητούσε ο Λαφαζάνης.
Τι κερδίζουν
Πέρα από τις γνωστές αποκαλύψεις για το « παράλληλο νόμισμα» και τις διατακτικές του Βαρουφάκη , εκτός από τις δραχμές που θα έκοβε ο Λαφαζάνης , με εγγύηση τα «μετρητά» της Τράπεζας της Ελλάδος, υπήρξαν και πληροφορίες για συσκέψεις στις οποίες συζητούσαν τις λεπτομέρειες της επιβίωσης εκτός ευρώ: από τη φύλαξη των κτηρίων και τον εφοδιασμό με τρόφιμα και καύσιμα που θα αναλάμβανε ο Καμμένος, μέχρι την κινητοποίηση του λαού για να προστατεύσει της κατακτήσεις του και ως την εθνικοποίηση των τραπεζών που θα έβρισκε κεφάλαια από άλλες πηγές, όχι και τόσο διαυγείς.
Όλα αυτά σταμάτησαν τα ξημερώματα της 13ης Ιουλίου στις Βρυξέλλες όταν ο Αλέξης Τσίπρας αποδέχθηκε το τρίτο Μνημόνιο. Αλλά στις κομματικές διαδικασίες που ακολούθησαν οι δυο πλευρές έδειξαν να έχουν μόνο τακτικές διαφωνίες. Μάλιστα σε κομματικά ακροατήρια ο Πρωθυπουργός διαβεβαίωνε ότι οι στρατηγικοί στόχοι παραμένουν ίδιοι- χωρίς να προσδιορίζονται. Απλώς λόγω της κυβερνητικής υπόστασης του κόμματος οι χειρισμοί πρέπει να είναι διαφορετικοί. Συμφώνησαν μάλιστα να τα συζητήσουν όλοι μαζί στο συνέδριο .
Από εδώ και πέρα τα πράγματα παίρνουν το δρόμο τους. Αυτό που φαίνεται είναι ότι το χάσμα μεγάλωσε και το διαζύγιο κατέστη αναπόφευκτο. Λογικό δείχνει. Αλλά αυτό που φαίνεται είναι η πραγματικότητα; Μήπως οι δυο πλευρές σκηνοθέτησαν τη ρήξη τους;
Τι κερδίζουν; Πολλά, σχεδόν τα πάντα. Ο Αλέξης Τσίπρας θα εισπράξει στις εκλογές την Κεντροαριστερά που θέλγεται με την ιδέα να τον στηρίξει εφόσον απαλλάσσεται από τους ακραίους. Και ο Παν. Λαφαζάνης θα κρατήσει τις αντιμνημονιακές δυνάμεις, ως συνεπής και αξιόπιστος.
Αν δεχτούμε ότι υπάρχει πράγματι ένα τέτοιο σενάριο και πετύχει, τότε η μετεκλογική συμπόρευση των δυο πλευρών- την οποία δεν αποκλείει η εκπρόσωπος του Τσίπρα- θα στηρίζεται σε τερατώδη πολιτική ισχύ. Θα ελέγχουν τα πάντα, θα έχουν τετραετή ορίζοντα χωρίς ενδιάμεσες εκλογές και προφανώς την ευκαιρία να επανεξετάσουν εκατέρωθεν τις θέσεις τους Μνημόνιο– που αναμένεται καταιγιστικό και ίσως ανεφάρμοστο.
Τι σημαίνει το ενδεχόμενο να έχει βάση αυτό το σενάριο; Που μπορεί να οδηγήσει τις ελληνοκοινοτικές σχέσεις ένα κόμμα που καλλιεργεί συστηματικά τον αντιευρωπαϊσμό στη χώρα με αποτέλεσμα το καθόλου φιλοευρωπαϊκό 62 % δημοψηφίσματος; Γιατί ακριβώς μας προετοιμάζουν οι απαντήσεις της εκπροσώπου του Αλέξη Τσίπρα;
