«Η σημερινή Ελλάδα αποτελεί ακριβώς περίπτωση φθίνοντος έθνους, το οποίο εκλαμβάνει τις έμμονες μυθολογικές του ιδέες για τον εαυτό του ως ρεαλιστική αυτεπίγνωση. Δεν είναι διόλου περίεργο ότι η ψυχολογική αυτή κατάσταση συχνότατα παρουσιάζει συμπτώματα παθολογικού αυτισμού».
Η άποψη αυτή του Παναγιώτη Κονδύλη -το 1992- εκφράστηκε για την τότε φυσιογνωμία της Ελλάδας και την ικανότητά της να ασκήσει εθνική πολιτική μέσα στις πλανητικές συνθήκες. ” Υπάρχει διάχυτη η εντύπωση ότι μόλις εμφανισθεί στο διεθνές προσκήνιο η Ελλάδα (ολόκληρη Ελλάδα!) και υψώσει τη φωνή για τα δίκαιά της, η κοινωνία των εθνών θα αφήσει τις δικές της έγνοιες και θα ενδιαφερθεί για τα ελληνικά αιτήματα, περίπου αποσβολωμένη από την ηθική λάμψη τους”.
Από τότε, την εποχή του «παρασιτικού καταλανωτισμού», όταν κυριαρχούσε ο «πτωχοδρομικός ελληνοκεντρισμός» και ο «κοσμοπολίτικος πιθηκισμός» έχουν περάσει εικοσιτέσσερα χρόνια. Τι συνέβη από την Ισχυρή Ελλάδα του Κώστα Σημίτη, την Ελλάδα του «εμάς η κρίση δεν μας αγγίζει» του Αλογοσκούφη» και την διετία του πρίγκηπα Παπανδρέου -που αντιλαμβανόταν την Ελλάδα ως αποικία;
Αναπόφευκτα ήρθε η συγκυβέρνηση, η κατάρρευση του πολιτικού συστήματος και οι Αγανακτισμένοι έφεραν – τάχα- την Αριστερά στην κυβέρνηση, αλλά αυτό ήταν όνειρο πολύ καλό για να είναι αληθινό. Στην πραγματικότητα μπροστά στο φάσμα της απόλυτης χρεοκοπίας οι Νεοέλληνες κατασκεύασαν ένα ακόμα παραμύθι χάρη στον «αριστερό» μεγαλο-ιδεατισμού- παραβλέποντας τον μικρομεγαλισμό του Αλέξη Τσίπρα.
Ήταν ένας βολικός μύθος -μια πτωχευμένη – αλλά υπερήφανη!- Ελλάδα που λέει Όχι- που σημαίνει Ναι- έτοιμη να φτάσει ως το Κούγκι. Αλλά ποιο Κούγκι; Ήταν το Κούγκι νίκη ή ήττα -το τέλος μια επανάστασης που χάθηκε; Η τελευταία διετία είναι το τέλος του κύκλου που η τελευταία φάση άρχισε με την δήλωση του νεαρού- και αυτοεξαπατώμενου- Αλέξη πως “εμείς δεν πάμε σε νέα Βάρκιζα”.
Αλλά αντ΄άλλων! Τουλάχιστο εξαντλήθηκε το δικαίωμα -λόγω της ήττας- και της Αριστεράς -ή κάποιας Αριστεράς ή Αριστερο-Δεξιάς- να καταστρέψει κι αυτή την Ελλάδα. Πατσίσαμε -μόνο που χάθηκε άλλη μια ευκαιρία, μια ακόμα Χαμένη Άνοιξη- έστω Χαμένο Φθινόπωρο. Τώρα πια μετά το ΠΑΣΟ και τη “Νέα Δημοκρατία” πάει κι ο ΣΥΡΙΖΑ. Tι μένει και τι μας περιμένει;
«Μονάχα ο εκσυγχρονισμός στη βάση μιας μακρόπνοης εθνικής πολιτικής και εθνικής ανανέωσης θα δημιουργήσει συνθήκες ψυχικής υγείας» έλεγε ο Κονδύλης «γιατί το απαραίτητο υπόβαθρο και πλαίσιο της υγιούς αυτεπίγνωσης είναι η γνώση του ευρύτερου περιβάλλοντος κόσμου”. ” Όπως οι κατώτεροι ζωικοί οργανισμοί, έτσι και οι σημερινοί Έλληνες αντιδρούν με έντονες αντανακλαστικές κινήσεις μονάχα σ’ ό,τι τους ερεθίζει άμεσα και ειδικά· οι δηλώσεις κάποιου «φιλέλληνα» στη Χαβάη ή κάποιου «μισέλληνα» στη Γροιλανδία (κι ας μη μιλήσουμε καθόλου για τα όσα παρεμφερή μαθαίνει κανείς από τις Βρυξέλλες ή την Ουάσιγκτον) ευφραίνουν ή εξάπτουν, αναλόγως, τα πνεύματα πολύ περισσότερο απ’ ό,τι τα απασχολούν τα ουσιώδη, αν και συχνά αφανή, μεγέθη της πολιτικής και της οικονομίας».
Μετά την χαμένη Επανάσταση του ’21 ιδρύθηκε ένα κράτος -με ένα συμβόλαιο που ονομάστηκε Πρωτόκολλο Ανεξαρτησίας στο οποίο δεν παρέστη καν η Ελλάς ή Greece -όπως αναφέρεται ακόμα- δηλαδή Γραικία. Η χαμένη Επανάσταση του 1862 όπου οι επαναστάτες διώχνουν τον Όθωνα και φέρνουν τον …Γεώργιο -με δημοψήφισμα!- κρατά την μικρή χώρα πίσω από τις ευρωπαϊκές εξελίξεις ως το 1909 -που θα πρέπει να θεωρηθεί η χρονολογία ίδρυσης ενός κράτους -με εθνική συνείδηση, αφού ο πρώτος εορτασμός της 25ης Μαρτίου έγινε επί Όθωνα με την μπάντα να παίζει βαυαρικά μινουέτα.
Η Αριστερά ως την εποχή του Βελουχιώτη δεν είχε καμιά συμβολή στα γεγονότα, αφού δεν είχε ούτε δημοκρατική ούτε εθνική συνείδηση. Κι όταν μια έρπουσα Επανάσταση ξέσπασε το 1936 στη Θεσσαλονίκη ήταν το Κόμμα που έσπευσε να την σβήσει, αφού δεν ήταν ώριμες- και ποτέ δεν θάναι!- οι συνθήκες. Η επανάσταση που στοιχειοθετείται στην Eθνική Aντίσταση ανεστάλη με τα δολάρια του Σχεδίου Μάρσαλ, όπως ακριβώς και ο ριζοσπαστισμός του ΠΑΣΟΚ -μαζί με τις θέσεις του για το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ- εξατμίστηκε όταν ήρθαν τα ευρώ των Πακέτων Ντελόρ. Κι όσο για τον αριστερό -και χαζοζαρούμενο- μεγαλοιδεατισμό του Αλέξη Τσίπρα αυτός έσβησε πριν προλάβει να αγγίξει τα λεφτά ή έστω να διαγράψει το χρέος.
«Οι πρωταρχικοί λόγοι, πού έθεσαν σε κίνηση τη διαδικασία της εθνικής εκποίησης και της συναφούς πολιτικής αποδυνάμωσης της Ελλάδας σε διεθνές επίπεδο, είναι ενδογενείς και ανάγονται στη λειτουργία του πολιτικού της συστήματος και στη συμπεριφορά όλων των υποκειμενικών του παραγόντων» έλεγε ο Π. Κονδύλης «Αυτό έγινε με τη μορφή ενός σιωπηρού, αλλά διαρκούς και κατά μέγα μέρος συνειδητού και επαίσχυντου κοινωνικού συμβολαίου, στο πλαίσιο του οποίου η εκάστοτε πολιτική ηγεσία — «δεξιά», «φιλελεύθερη» ή «σοσιαλιστική», κοινοβουλευτική ή δικτατορική: στο κρίσιμο τούτο σημείο οι αποκλίσεις υπήρξαν ελάχιστες — ανέλαβε τη λειτουργία να ενισχύει γρήγορα και παρασιτικά τις καταναλωτικές δυνατότητες του «λαού» με αντίτιμο την πολιτική του εύνοια ή ανοχή, ήτοι τη διαχείριση της πολιτικής εξουσίας και την κάρπωση των συναφών κοινωνικών και υλικών προνομίων».
Στην πραγματικότητα είμαστε μια χώρα- που δεν γνωρίζει τα σύνορά της, όχι μόνο τα θαλάσσια, ένα έθνος υπό υποχώρηση προτού καν συγκροτηθεί η εθνική του ανεξαρτησία. «Επειδή ο επαίτης κατάγεται, γεωγραφικά τουλάχιστον, από τον τόπο του Περικλή, πιστεύει ο ίδιος ότι δικαιούται να εμφανίζεται με χλαμύδα, τη λευκότητα της οποίας τίποτε, ούτε καν κατάφωρες παραχαράξεις και καταχρήσεις, δεν θα μπορούσε να σπιλώσει» έγραφε ο Κονδύλης. «Ως συνδετικός ιστός και ως κοινός παρονομαστής απομένει έτσι μία γαλανόλευκος πομφόλυξ». ” Πράγματι, για όποιον δεν είναι εξ επαγγέλματος και ιδιοτελώς υποχρεωμένος (λ.χ. ως πολιτικός) να τρέφει και να διαδίδει ψευδαισθήσεις, είναι προφανές ότι η χώρα βυθίζεται στον κοινωνικό λήθαργο και στη συλλογική απραξία, ήτοι η κοινωνική πράξη έχει υποκατασταθεί από αντανακλαστικές κινήσεις: το νευρόσπαστο κινείται κι αυτό, όμως δεν πράττει. Η αίσθηση της αποσύνθεσης είναι γενική και δεσπόζει σε όλες τις συζητήσεις, ενώ η εξ ίσου διάχυτη δυσφορία εκτονώνεται όλο και ευκολότερα, όλο και συχνότερα σε προκλητική επιθετικότητα και σε επιδεικτική χυδαιότητα».
Όλα αυτά, πριν η Ελλάς ή Greece γίνει παίγνιο, όπου η Τουρκία αμφισβητεί τα σύνορά της και θεμελιώνει διεκδικήσεις, ακόμα και για την πόλη που γεννήθηκε ο Κεμάλ Ατατούρκ κι ο Έλληνας πρωθυπουργός του στέλνει λουλούδια ή ο υπουργός Εξωτερικών χορεύει …Μάικλ Τζάκσον- χασκογελώντας- με τον υπουργό της Τουρκίας. “Η ελληνική εθνική πολιτική θυμίζει κάποιον ο οποίος δεν ανησυχεί γιατί δεν έχει πόδια, πιστεύοντας ότι στην κρίσιμη στιγμή θα του φυτρώσουν φτερά».
Παραδόξως, ή αυτονόητα, σε μια εποχή κατάρρευσης ο ηρωισμός επιστρέφει με την μορφή …διαβημάτων. Οι πολιτικοί μοιάζουν με κλόουν ή πλασιέ κι ο πρωθυπουργός περήφανος που γνώρισε προσωπικά τον Ομπάμα ή τον Πούτιν μέσα στην ίδια χρονιά. Για τυχόν λάθη αναζητείστε τους λογογράφους. Πάρτε τα νησιά, αλλά μη μας πάρετε τη γλώσσα! Αλλά υπάρχει γλώσσα χωρίς νησιά; Yπάρχει εθνική ανεξαρτησία -και γλώσσα ισχυρή- χωρίς οικονομία;
Toυλάχιστο θα μας μείνει η περηφάνια. Κι οι φωτό με τον Ομπάμα. Τόση επιτυχία, τόση χάρη, τόση ανεμελιά.
Καλή -και Χαζοχαρούμενη- Χρονιά!
