Κοινωνία προς Κυβέρνηση: “φωνή βοώντος εν τη ερήμω”

ΦΩΤΟ: ΑΠΕ-ΜΠΕ / ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΛΑΧΟΣ)

Tης Ισμήνης Μώρου

 ΙΣΜΗΝΗ ΜΩΡΟΥ

Οι εσωτερικές εμπλοκές της χώρας, οι οποίες παράλληλα μετατρέπονται και σε εξωτερικές, όπως απελευθέρωση πράξεων αναγκαστικής κατάσχεσης ή δεσμεύσεις μισθών-συντάξεων, πλειστηριασμοί, εξώσεις, αλαλούμ για την καταβολή των οικογενειακών επιδομάτων, ΕΝΦΙΑ, εφιαλτικά σενάρια για τα τέλη κυκλοφορίας, και άλλα «ων ουκ έστι αριθμός», επισκιάζουν τον τελευταίο καιρό την βελτίωση  της οικονομίας, της υγείας, της παιδείας, των επενδύσεων, του πρωτογενούς τομέα, του τουρισμού και όποιες άλλες διεργασίες στην καθημερινή μας ζωή.

Επιπροσθέτως, η διάταξη των δυνάμεων, και ιδιαίτερα μέσα στους κόλπους της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, δεν είναι άσχετη με τη διαμόρφωση της ελληνικής θέσης στα διεθνή προβλήματα, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τα αδιέξοδα που δημιουργήθηκαν πρόσφατα στην εξωτερική μας πολιτική, όπως π.χ. το αδιέξοδο στην υπόθεση των προσφύγων και των μεταναστών.

Η διαχείριση των κοινωνικών και των εθνικών θεμάτων συναρτάται με τις ανακατατάξεις στα ανώτατα κλιμάκια του κυβερνώντος κόμματος / κομμάτων. Η λεγόμενη «διεύρυνση» μετά τις εκλογές − σταθεροποίηση της συντηρητικής πολιτικής για πολλούς, φυσική μετατόπιση στοιχείων σε συγκοινωνούντες, ιδεολογικά και πολιτικά χώρους, για άλλους − ανέτρεψε την μέχρι τώρα ισχύουσα ιεράρχηση των στόχων, ιεράρχηση έστω και μόνο ή κυρίως σε επίπεδο ρητορικής, και έδωσε στην άσκηση της κυβερνητικής πολιτικής καινούργιες διαστάσεις, όχι  προοδευτικές και ουδόλως μεταρρυθμιστικές.

Αυτό βέβαια μπορεί να σημαίνει πολλά…

Η κυβέρνηση έχει ένα παρελθόν που πολλά υποσχόταν, είτε ως αντιπολίτευση είτε ως νέα κυβέρνηση. Ωστόσο, τα όποια δειλά καρκινοβατούντα ανοίγματα στους συγγενείς «κεντροαριστετούς» χώρους επιφυλάσσονται για τομείς που σήμερα είναι δευτερεύουσας σημασίας. Οι αντιφατικότητες που χαρακτηρίζουν τα σχέδια και την εφαρμογή του «ανοίγματος» από τη μια μεριά, αλλά και την εφαρμογή των «προαπαιτούμενων» από την άλλη, προκαλούν μια συνολική ενδεχομένως μη αναστρέψιμη κρίση και επιβάλλουν μια ριζική και σωστά προγραμματισμένη επανατοποθέτηση των δημοκρατικών δυνάμεων μπροστά στα δημιουργούμενα αδιέξοδα.

Θλιβερή η φοροδοτική ικανότητα των ανθρώπων,  ανύπαρκτη η φοροεισπρακτική ικανότητα του Κράτους, αδιέξοδη η πολιτική των ασφαλιστικών ταμείων, η καταβολή των συντάξεων.

Η κυβέρνηση φαίνεται γενικά να διστάζει στην άσκηση κοινωνικής και αναπτυξιακής πολιτικής. Γιατί, δεν εξηγείται διαφορετικά το γεγονός ότι ενώ γνωρίζει πολύ καλά π.χ. τα υψηλά χρέη φυσικών και νομικών προσώπων ή άλλες πηγές πλούτου, που κατά κανόνα τις βλέπουμε να βρίσκονται στο απυρόβλητο, βλέπε «ισοδύναμα», αποφεύγει μια έρευνα και ενέργειες σε βάθος, που θα έβαζαν τουλάχιστον μιαν άνω τελεία στη δυστυχία του μέσου και του φτωχού Έλληνα.

Έγινε πια σαφές ότι η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα αποτυγχάνει συνεχώς να δώσει έστω και μια υποφερτή λύση στα πολλά προβλήματα της χώρας. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα ώστε να αναγκάζεται να παίρνει μέτρα που να θέτουν σε κίνδυνο και αυτό τούτο το ποσοστό των ψηφοφόρων που την έφεραν στην εξουσία….. Και αυτό πρέπει να είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό τόσο για τον ίδιο τον πρωθυπουργό όσο και για τους επιτελείς του. Επιζητά διευρύνσεις εντός της Ευρώπης αλλά εκτός της Χώρας στα πλαίσια του φαίνεσθαι και της διατήρησης της εξουσίας. Το πράσινο φως θα δώσει, αν θέλει, ο Αλέξης Τσίπρας, ώστε μια μελλοντική διεύρυνση, που φαίνεται αυτή τη στιγμή όχι μόνο αναγκαία αλλά και επιθυμητή από τους εταίρους, να έχει την τάση να στρέψει επιτέλους τα φώτα προς μεταρρυθμίσεις, παραγωγικότητα,  ανάπτυξη  υπέρ των αδυνάτων.

Δεν νοιώθει όμως ασφαλής ει μη μόνον με τον Πάνο Καμμένο  διότι είναι ο μόνος που συναινεί στην μετατροπή της προεκλογικής ψηφοθηρικής  θεωρίας,  σε πράξη εις βάρος του  οικονομικά ανάπηρου πλέον μέσου Έλληνα. Φυσική εξέλιξη μιας υποσχεσιολογίας κενής περιεχομένου!

Η παραπάνω τοποθέτηση είναι κρίσιμη, γιατί συνδέεται με κάποιες εκτιμήσεις που δεν έγιναν, ενώ όφειλαν να γίνουν. Θα οδηγούσαν ίσως και σε μιαν άλλη αντίληψη για προνοιακές και αναπτυξιακές μεταρρυθμίσεις, για βιώσιμες προνοιακές και αναπτυξιακές λύσεις, παράλληλα με την υποχρέωση να τιμώνται οι υπογραφές μας και οι οικονομικές ή δημοσιονομικές συμφωνίες μας με τους εταίρους.

Η άλλη πλευρά, η  Αξιωματική Αντιπολίτευση,  το κόμμα μιας ολόκληρης γενιάς, που αναμφίβολα κάποιοι από εμάς δεν ξεπεράσαμε ποτέ – ξεπεράστηκε μόνο του μέσα από τις επιλογές του. Πληγωμένη από την περιφρόνηση που της αποδεικνύει τι αξίζει η κοινωνική αναγνώριση προτιμά να αποσυρθεί στην έπαρση των εσωκομματικών αναγκών της αντί να δεχθεί και  να ανταποκριθεί στον ρόλο της.

Προέχει το δημόσιο συμφέρον, η αναβάπτιση του δημοκρατικού δημόσιου βίου στη λαϊκή εμπιστοσύνη κι όχι το στενά παραταξιακό συμφέρον.

Οφείλουμε όλοι να ανταποκριθούμε στους καιρούς με την απαιτούμενη αποτελεσματικότητα. Η ανταπόκριση αυτή απαιτεί επεξεργασμένες προτάσεις, που να μπορούν να λειτουργούν και να πείσουν την κοινωνία. Επιπλέον υπονοεί ένα συμπαραταγμένο μέτωπο, σε πανεθνική κλίμακα. Γιατί βέβαια τα μέτρα δεν αποδίδουν και ο κόσμος δεν πείθεται όταν παρίσταται καθημερινός μάρτυρας μιας ανελέητης αφαίμαξης, που επιχειρείται μάλιστα να θεμελιωθεί πάνω σε οικονομικές, ιδεολογικές ή και πολιτικές αρχές. Το μέτωπο αυτό, από την άλλη μεριά, δεν σημαίνει ότι η κύρια αντιπαράθεση δεν γίνεται ανάμεσα σε συντηρητικές δυνάμεις και σε δυνάμεις που προτείνουν μιαν άλλη πορεία για τη χώρα.

Θαρθεί όμως  ο καιρός της αξιολόγησης και εμείς θα μείνουμε με την υπερηφάνεια  μεγαλειωδών παρελάσεων…, με τα  “συμπαθή αυτά παιδιά”.…. των προσφύγων, να πορευόμαστε μέσα στην έρημο μιας υπό κατάρρευση Χώρας και τη φωνή μιας ολόκληρης κοινωνίας “φωνή βοώντος εν τη ερήμω”.

 

* Μέλος ΚΕ ΔΗΜ.ΑΡ