Του Αντώνη Παπαγιαννίδη
Να το θέσουμε απλά και κατανοητά: αν – ΑΝ – τελικά προκύψει κάποιου είδους συμφωνία με τους “εταίρους” της Ελλάδας, με όρους κατ’ ανάγκην αισθητής υποχώρησης απο το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης ΚΑΙ απο τις Προγραμματικές, η Ζωή είτε θα ψηφίσει “ναι” (καθιστάμενη Ζωϊτσα στην πράξη), είτε θα ψηφίσει “όχι” (και θα βαδίσει τον δικό της τιμημένο δρόμο).
Να βρεθεί βολικά “σε αποστολή στο εξωτερικό” και να παραλείψει επιστολική ψήφο, ή πάλι να δίνει υπερήφανα το “παρών”/”παρούσα” όπως επί Λάμπη, δεν της βγαίνει πέρα, πλέον. Αντίστοιχα, ο κατ’ επάγγελμα θυμωμένος Παναγιώτης Λαφαζάνης, είτε θα φέρει/έφερε πίσω παράδες άμεσους απο την Μόσχα (όχι σχέδια μελλοντικής στήριξης μέσω Τράπεζας των BRICs, όχι όμορφα πλάνα για αγωγούς) και θα ισχυρίζεται ότι έχει εναλλακτική, είτε θα πάρει τον δρόμο της Ζωής/Ζωϊτσας, ονειρευόμενος πώς θα ήταν να έχει δείξει στο ΚΚΕ πώς είναι να ασκείς αληθινά την εξουσία.
Αντίστοιχα ισχύουν για όλους τους υπερήφανους τενόρους των τελευταίων εβδομάδων: για τον Κώστα Λαπαβίτσα θεωρούμε ευκολότερη την εντιμη επάνοδο στον SOAS, για τον Γιάνη (ένα “ν”) Βαρουφάκη λιγότερο απλή την έκτακτη επάνοδο στον άνετο και όμορφο – αλλά ψιλομοναχικό – δρόμο της συγγραφικής και πανελικής δράσης.
Όμως, μετά την απλή και ξεκάθαρη τοποθέτη Νίκου Παππά (πρώτον, στο εξωσυστημικό The PressProject, δεύτερον σε ρόλο – ταυτόχρονα – Αντώνη Λιβάνη και Μένιου Κουτσόγιωργα) ότι ΚΑΙ θέμα κομματικής πειθαρχίας θα τεθεί αν -ΑΝ – υπάρξει συμφωνία αλλά ΚΑΙ απώλεια της δεδηλωμένης θα δηλωθεί αυτόματα άμα λείψουν ψήφοι (δηλαδή… δεν θα κληθεί ο Προκόπης να γνωμοδοτήσει πότε, τελικά, χάνεται η δεδηλωμένη αλλά θα ισχύει το πολιτικά αυτονόητο) όλοι βρίσκονται αντιμέτωποι με δυο πράγματα.
Πρώτον, το τι σχέση έχει η πραγματικότητα με την δική τους κοσμαντίληψη. Δηλαδή; Δηλαδή μπορεί η Ζωή να θεωρεί ότι το Eurogoup είναι ανύπαρκτο ή ότι η 20η Φεβρουαρίου είναι ένα απλό Δελτίο Τύπου, ακόμη κι αν φέρει βαριά-βαριά την υπογραφή Βαρουφάκη (και Στουρνάρα), όμως τώρα θα έχει μπροστά της πλήρη συμφωνία να ψηφίσει. Ό,τι κι αν γράφει επάνω…
Δεύτερον, το ποια αντίληψη εαυτού/εαυτής κουβαλάει ο καθένας/η καθεμιά. Είναι σχετικά απλό να τραμπουκίζεις με χωροφυλακίστικο ύφος (και περιβαλλόμενη απο κάμερες, αλλιώς τι χάζι θάχε!) αστυνομικούς ή δημοσιογράφους. Είναι πιο περίπλοκο να παίρνεις την ευθύνη πραγματικής ψήφου υπο πραγματικές συνθήκες.
Εδώ, βέβαια, στους Κυβερνητικούς υπάρχει μια παραμυθία: ότι στις τάξεις των “απέναντι”, στους τριχοτομημένους Νεοδημοκράτες και στους αφανιζόμενους Πασόκους, ισχύουν ανάλογα βασανιστικά – φαντάσου να είσαι κληρονόμος του Ευρωγενάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή και να ψηφίζεις εναντίον Ευρωσυμφωνίας (που πάνε να την διασώσουν π.χ. οι Ποταμίσιοι) ή πάλι φαντάσου υπερήφανη στάση αποχώρησης απο την Βουλή προκειμενου να μην φανεί η πολυδιάσπασή σου…
Για μια αντίληψη του κόσμου και του εαυτού του, όλα. Για ένα πουκάμισο αδειανό, τελικά. Και πού Ελένη, πια….