Του Γ. Λακόπουλου
Μετά από κάθε δημόσια εμφάνιση του Κυριάκου Μητσοτάκη ένας συγκεκριμένος μιντιακός κύκλος σπεύδει να τον κολακεύσει. Να του πει ποσό καλός ήταν και πόσο πολύ “συνέτριψε” τον Τσίπρα. Το έκαναν μετά τη ΔΕΘ και μετά τη τελευταία συζήτησς τη Βουλή. Το πιστεύει και ο ίδιος, όπως είναι από το βήμα της Βουλής
Καλός ο Κυριάκος στο ανοιχτό παιχνίδι δεν είναι. Επικοινωνιακά χαρίσματα δεν έχει. Καλός πολιτικός είναι αφού κατάφερε να γίνει αρχηγός στο κόμμα του. Αλλά ηγέτης της παράταξης του δεν είναι. Μορφωμένος πολιτικός, ασφαλώς, είναι. Αλλά πολιτικός που εμπνέει δεν είναι.
Έχει κάποια διακριτά στοιχεία πολιτικής παρουσίας στοιχεία με τα οποία ανήλθε στο ρετιρέ, αλλά από την επομένη άρχισε να τα πετάει από το μπαλκόνι. Αντί να ρυμουλκήσει αυτός τον Αδωνι Γεωργιάδη στο ύφος του, ρυμουλκεί ο Άδωνις αυτόν.
Το αποτέλεσμα για όσους βλέπουν τα πράγματα από μακριά είναι απογοητευτικό. Ένας πολιτικός που ξεκίνησε με πολύ καλή αφετηρία. Την ανάδειξη του την ηγεσία πρόσεξαν και πολίτες εκτός της ΝΔ -υπολογίζοντας ότι θα κινηθεί στο πεδίο του διαλόγου και της ουσίας κι ότι θα υπερβεί το λαϊκισμό της παράταξης του. Κι αυτός συναγωνίζεται το λαϊκισμό των αντίπαλων του -με αταβιστικούς όρους.
Ακούει μόνο αυτούς που του λένε “όρμα Κυριάκο” – να σωθούμε κι εμείς εννοούν- και ορμάει στα τυφλά, αλλάζοντας πανοπλία.
Αν ο προκάτοχος του Αντώνης Σαμαράς είχε ρηχό πολιτικό ύφος και κουλτούρα των παλαιών “Κενταύρων” και “Ρέηντζερς” της ΟΝΝΕΔ του Αβέρωφ, ο Κυριάκος ενώ θεωρητικά έχει διαφορετικό προσωπικό ταπεραμέντο, αποδέχεται με ευκολία την ανάγνωση κείμενων με προσεγγίσεις καφενείου. Οι οποίες λόγω κάποιων στοιχείων αδεξιότητας. που διακρίνουν τις κινήσεις του, ακούγονται περισσότερο ανιαρές στους σκεπτόμενους πολίτες.
Δέχεται στο λόγο του εύκολες ατάκες αποτυχημένου χιούμορ -και όχι και πολύ θεμιτές προσωπικές αναφορές ακόμη και στις οικογένειες των άλλων-κάτι που από πλευράς αστικής αγωγής τουλάχιστον δεν του πάει. Με το σχολείο των παιδιών του Τσίπρα θα γίνει αποδεκτός από τους πολίτες; Αυτοί οι πολίτες που θα γουστάρουν αυτά βρίσκονται ήδη αλλού- ακόμη και αν τα βράδια παρακολουθούν τις εκπομπές του Γεωργιάδη.
Ποιος στηρίζει ποιόν
Ενίοτε αυτά τα κείμενα – όποιος και αν τα συντάσσει- γίνονται προκάλυμμα για διολίσθηση σε αντιδραστικές, ή απολιτίκ θέσεις. Όπως η ….κατηγορία κατά του Τσίπρα για συμμετοχ’η τους στις μαθητικές κινητοποιήσεις, που παραπέμπει στον μακαριστό Χριστόδουλο, που έλεγε ότι ως φοιτητής “κοίταζε τα μαθήματά του” και όχι την εξέγερση νεολαίας της εποχής του στο Πολυτεχνείο.
Οι κατηγορίες για “σοβιετισμό” του Τσίπρα- ενός Πρωθυπουργού που εφαρμόζει Μνημόνιο- κρύβουν επίσης τον διαχρονικό αντικομμουνισμό της άκρας Δεξιάς. Καμιά φορά οι κατηγορίες του για τη κυβέρνηση θυμίζουν τη δεξιά του 1980 που προειδοποιούσε όσους δεν είχαν τον ήλιο μοίρα ότι αν έλθει το πΑΣΟΚ θα τους πάρει τα σπίτια –που δεν είχαν. Οι φοβικές θεωρίες για τα Εξάρχεια, παραπέμπουν σε αντιλήψεις υπαστυνόμου Β της μετεμφυλιακής περιόδου.
Γιατί ένας πολιτικός της νέας εποχής -όπως εμφανίστηκε ο Κυριάκος και είχε αποδοχή – διολισθαίνει σε παλαιοδεξιό πολιτικό; Γιατί δίπλα στις σωστές απόψεις του για πολλά θέμτα βάζει τις ακροδεξιάς προέλευσης θεωρίες για την πολιτική και τα πεδία στα οποία ασκείται; Είναι ένα μυστήριο. Αλλά δικό του μυστήριο.
Ο ίδιος πρέπει να αναρωτηθεί αν η προσέγγιση των πιο συντηρητικών στρωμάτων με ρητορική που απευθύνεται στα κατώτερα αισθήματα της κοινωνίας είναι πολιτικός λόγος της σύγχρονης εποχής. Ή έστω αν αυτό που θα τον κάνει πρωθυπουργό.
Εκτός αν θεωρεί ότι αυτά δεν έχουν σημασία, γιατί πρωθυπουργό θα τον κάνουν οι υποστηρικτές του στα ΜΜΕ – στους οποίους εμφανώς ανταποδίδει την υποστήριξη στη σύγκρουσή τους με τον Τσίπρα. Δηλαδή τους στηρίζει σε ένα θέμα σαν τις τηλεοπτικές άδειες, στο οποίο ο Πρωθυπουργός έχει καταφανώς δίκιο, καθώς πρώτη φορά το κράτος πήρε λεφτά για τις άδειες.
Είναι δυνατόν πολιτικός με οικονομικές σπουδές να υιοθετεί θεωρίες ότι και οι άλλοι πλήρωναν φόρους; Λες και η πληρωμή φόρων είναι εθελούσια … προσφορά προς την πολιτεία. ‘Η ότι δεν θα τους πλήρωνε όποιος είχε τον συγκεκριμμένο κύκλο εργασιών. Από πότε όποιος πληρώνει για μια υποχρέωση απαλλάσσεται από μια άλλη;
Τι Γιώργος, τι Κυριάκος
Έτσι όμως επανερχόμαστε στην αρχική παρατήρηση με τη μορφή ερώτησης: Γιατί κάποια ΜΜΕ και διατεταγμένες πέννες λιβανίζουν τον Κυριάκο; Γιατί του δημιουργούν διαρκώς προπέτασμα ισχύος και βεβαιότητας για επικράτηση σε ένα παιχνίδι που δεν άρχισε ακόμη;
Για να βρούμε την απάντηση πρέπει να κάνουμε έναν παραλληλισμό το με τον Γ. Παπανδρέου. Ευλόγως, επειδή μετά τον γιο του Ανδρέα Παπανδρέου είναι ο δεύτερος γιος πρωθυπουργού στη Μεταπολίτευση που προσπαθεί να γίνει πρωθυπουργός. Αλλά και γιατί ως προς το στυλ και την εξοικείωση με τα πολιτικά πράγματα μοιάζουν- απλώς ο Κυριάκος είναι καλύτερος.
Στη θεμιτή επιδίωξή του να πάρει τη εξουσία τον υποστηρίζουν κυρίως ποιοι; Οι εχθροί του πατέρα του! Π.χ. ο Σαμαράς και συγκεκριμένα εκδοτικά συγκροτήματα που είχαν φτάσει στα άκρα με τον μεγάλο Μητσοτάκη, είναι σήμερα στο πλευρό του. Δεν είναι περίεργο;
Ακριβώς το ίδιο είχε γίνει και με τον Γ. Παπανδρέου. Οι φανατικότεροι εχθροί του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν οπαδοί του γιου του. Πολέμιοι με θεμιτά και αθέμιτα μέσα του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ έγιναν στηρίγματα του. Ακόμη και ο Σημίτης! Γιατί;
Γιατί τα ΜΜΕ που δεν ήταν ποτέ με τη Δεξιά, αλλά αντίθετα στήριζαν το ΠΑΣΟΚ και τη δημοκρατική παράταξη είναι σήμερα δίπλα στον Κυριάκο; Γιατί θέλουν να γίνει αυτός πρωθυπουργός; Γιατί με αυτόν και όχι με τη Ντόρα; Γιατί μαζί του, αλλά εναντίον του Καραμανλή; Γιατί τον έχουν υιοθετήσει οι παραταξιακοί και οικογενειακοί εχθροί;
Τις απαντήσεις πρέπει να αναζητήσει ο ίδιος ο επικεφαλής της ΝΔ – κοιτάζοντας γύρω του, αλλά και την ιστορία.
Το τέλος που είχε ο Γ. Παπανδρέου – που στην αρχή ήταν ευτυχής για τη στήριξη- θα πρέπει να τον βοηθήσει να απαντήσει στο ερώτημα για τη υποστήριξη που του προσφέρουν όσοι ήταν στα μαχαίρια με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.
Σ’ αυτό το θέμα μοιάζει απολύτως με τον Γιώργο. Και η ιστορία απλώς επαναλαμβάνεται.
