Του Γ. Λακόπουλου
Πριν από είκοσι ημέρες το ΑΠ σημείωνε ότι η λύση για την τηλεόραση ήταν να αποδεχθεί η κυβέρνηση όλες τις προτάσεις της ΝΔ –όλες όμως. Ήταν ο τρόπος να απογυμνωθεί η αξιωματική αντιπολίτευση, να αποκαλύψει τη σχέση της με τους απελπισμένους καναλάρχες και να αναδειχτούν τα αδιέξοδα στα οποία οδήγησε την τηλεόραση και το πολιτικό σύστημα η ετερόκλιτη συμμαχία κομμάτων και ολιγαρχών. Μια συμμαχία, όπως την προσδιόριζε μια φράση που αποδίδεται στον Λένιν και κατ’ άλλους στον Βίσμαρκ: “Ο ένας κάνει το άλογο και ο άλλος τον καβαλάρη”.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε την ευκαιρία επίσης να αποδεχθεί αμέσως την πρόταση της ΝΔ για τον πρώην πρόεδρο του Αρείου Πάγου Αθ. Κουτρουμάνο: ως δικαστής στην υπόθεση της δολοφονίας Τεμπονέρα συμβόλιζε τις χειρότερες στιγμές της Δεξιάς, την αγωνιστική κουλτούρα της Αριστεράς και αναδείκνυε τον θρίαμβο της Δικαιοσύνης .
Εν πάση περιπτώσει αυτός ο κύκλος έκλεισε. Με τη συγκρότηση του ΕΣΡ υπό την διεύθυνση ενός πρώην δικαστικού -για τον οποίο μόνο καλά λόγισ έχουν όλοι- έρχεται η ώρα της αλήθειας. Για όλους. Κόμματα, καναλάρχες και ΜΜΕ.
Πρώτα για την κυβέρνηση. Είναι ευκαιρία για τον Πρωθυπουργό να αξιολογήσει συνεργάτες και επιλογές και να βγάλει συμπεράσματα για τους λόγους που τον οδήγησαν σε αδιέξοδα και λάθη. Από την απίστευτη δήλωση της Θεσσαλονίκης για το ΣτΕ μέχρι τον Καλογριτσιάδα και την υποδοχή Πολύδωρα στο Μέγαρο Μαξίμου.
Αυτή η αλήθεια μπορεί να έχει παιδαγωγικό ρόλο για την κυβέρνηση ώστε τα στελέχη της- ανεξάρτητα από το δίκιο τους και τις ιδεολογικές θέσεις τους- να ακολουθούν τους κανόνες της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας ως μόνη μέθοδο διακυβέρνησης σε ευρωπαϊκή χώρα. Π.χ. δεν νοείται εφαρμογή νόμου πριν την συνταγματική αξιολόγηση του από το αρμόδιο δικαστήριο.
Αν το πάθημα γίνει μάθημα, ωφελημένη θα βγει η κυβέρνηση. Αλλιώς θα είναι άξια της τύχης της.
Η ώρα της αλήθειας έρχεται όμως πρωτίστως για τη ΝΔ και τα μικρότερα κόμματα που λειτούργησαν σαν δορυφόροι της σ’ αυτή την υπόθεση. Η ανακοίνωση που εξέδωσε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αποπνέει θρίαμβο και προβάλλει ότι η κυβέρνηση ηττήθηκε κατά κράτος.
Αυτός που ηττήθηκε είναι πρώτα η πολιτική που φάνηκε να χειραγωγείται από τις χειρότερες εκφράσεις της οικονομικής εξουσίας και δεύτερον ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσωπικά.
Αν ο πρόεδρος της ΝΔ θεωρεί ότι είχε τη σωστή πολιτική σ’ αυτό το θέμα και βρήκε νικητής κάνει λάθος. Το αντίθετο συνέβη και οι πρόσκαιρες εντυπώσεις δεν πρέπει να τον παρασύρουν, αλλά αντίθετα να κάνει και αυτός την αυτοκριτική του.
Σε δεύτερο χρόνο αυτό που θα μείνει θα είναι ότι χρησιμοποίησε τεχνάσματα που εξυπηρετούσαν αντικειμενικά τους καναλάρχες και τα τεχνάσματα στην πολιτική είναι καταδικαστέα.
Με τους χειρισμούς του όμως ως τώρα θα μείνει στη συνείδηση της κοινής γνώμης η αίσθηση ότι η ΝΔ ταυτίσθηκε με τη διαπλοκή. Απόδειξη ότι μόλις αποφάσισε να κάνει πρόταση για το ΕΣΡ το πρόβλημα λύθηκε.
Οι εκπρόσωποι της ΝΔ χρησιμοποίησαν με παλαιοκομματική ευκολία αφορισμούς -για τη δημοκρατία και την ελευθέρια που τάχα δοκιμάζονται από την κυβέρνηση- υπέρ του παλαιού τηλεοπτικού καθεστώτος.
Στην ουσία όμως φάνηκε καθαρά ότι δεν κινήθηκε στη γραμμή αποδέσμευση της πολιτικής από τη διαπλοκή, αλλά συμμάχησε μαζί της. Είτε για να επωφεληθεί είτε γιατί του το επέβαλαν. Αυτά θα τα βρει μπροστά του ο επίδοξος Πρωθυπουργός. Όπως τα βρήκε ο Γ. Παπανδρέου που δεν στήριξε τον νόμο για τον “βασικό μέτοχο” επί Καραμανλή.
Τέλος ήλθε η ώρα της αλήθειας για όσους καναλάρχες και οικονομικούς παράγοντες εμπλέκονται με ανορθόδοξο τρόπο στην υπόθεση των συχνοτήτων – σε βάρος και των πραγματικών επιχειρηματιών σ’ αυτόν το χώρο με τις νοικοκυρεμένες δραστηριότητες και το σεβασμό στην πολιτική και τις λειτουργίες της.
Για τρεις δεκαετίες κάποιοι, με την ανέξοδη χρήση του τηλεοπτικού φάσματος, χειραγωγούσαν το πολιτικό σύστημα, κόμματα και πολιτικούς που προσέφευγαν στη στήριξη τους για να επιβιώσουν. Με αυτή την ισχύ απομυζούσαν τον κρατικό προϋπολογισμό, τα κοινοτικά κονδύλια και το τραπεζικό χρήμα. Μιλάμε για όσους έγιναν “μεγάλοι” όχι με επιχειρηματικό ρίσκο και επενδύσεις αλλά με υφαρπαγή δημόσιου πλούτου.
Ορισμένοι, όπως προκύπτει τώρα, έκλεβαν την εφορία, δεν πλήρωσαν τα ταμεία και είχαν εμπλακεί σε δραστηριότητες που ελέγχονται και ήδη προκύπτουν τέρατα και σημεία εισαγγελικού ενδιαφέροντος. Αρκεί να δει κανείς όσα κατατίθενται στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής για να καταλάβει.
Κάποιοι από αυτούς μάλιστα είχαν εθιστεί στην ασυδοσία και την αίσθηση παντοδυναμίας ώστε έφταναν μέχρι το σημείο να έχουν λόγο στη σύνθεση των κυβερνήσεων και τη χάραξη της πολιτικής από κάθε κυβέρνηση- στο παρασκήνιο εννοείται, όχι ως δημόσια θέση και κριτική.
Όποιος υπουργός δεν υποτάσσονταν τον εξαφάνιζαν, ή τον διαπόμπευαν. Όποιος πρωθυπουργός δεν είχε διάθεση να εκχωρήσει την εξουσία που του έδωσε ο λαός, έμπαινε συντονισμένα στο σημάδι μέχρι να τον εξοντώσουν. Χωρίς να κρύβουν οι ίδιοι και οι γελωτοποιοί τους ότι ο στόχος τους είναι να τον ρίξουν.
Το παράδειγμα του Ανδρέα Παπανδρέου, παλαιότερα, του Κ. Καραμανλή εν συνεχεία και του Τσίπρα σήμερα είναι χαρακτηριστικά. Ανεξάρτητα από τις αμαρτίες των κυβερνήσεών τους και τα λάθη στους χειρισμούς τους και οι τρεις έδωσαν μάχη για την αυτονομία της πολιτικής. Και ηττήθηκαν.
Αναδείχθηκε όμως ποιοι είναι αυτοί που δεν σέβονται τη λαϊκή κυριαρχία και το δημόσιο χρήματα. Ο χαρακτηρισμός “νταβατζήδες” του Καραμανλή συνιστά ιστορική προσφορά στην πολιτική: ανέδειξε το καρκίνωμα που την οδηγούσε σε αποσύνθεση.
Ως τώρα κάποιοι είχαν τα προσχήματα να κρύβουν μια αλήθεια: ότι παρά τους πακτωλούς που απορρόφησαν, τις περιουσίες που έκαναν, τις αυθαιρεσίες που επέβαλαν οδήγησαν τις επιχειρήσεις τους σε αδιέξοδο. Τις χρεοκόπησαν και όταν οι τράπεζες σταμάτησαν να κλείνουν τα μάτια και να συνεχίζουν τα θαλασσοδάνεια τις έκλεισαν ή τις οδηγούν στο κλείσιμο. Τα παραδείγματα είναι ορατά.
Παρά τις μαζικές απολύσεις, έχουν χιλιάδες απλήρωτους εργαζομένους, ακάλυπτες υποχρεώσεις και ποικίλες εκκρεμότητες. Δεν είναι βιώσιμοι , αν δεν βάλουν το χέρι στην τσέπη.
Τώρα που δεν υπάρχει ο “Νόμος Παππά” και δεν υφίσταται ο “ολοκληρωτισμός του Τσίπρα”, αλλά επιβλήθηκε η “νομιμότητα του Μητσοτάκη” θα φανεί η δολιότητα των χειρισμών τους και οι πραγματικές προθέσεις τους. Όπως θα έλεγε ο Βαγγ. Βενιζέλος, θα πρέπει να ανεβούν στα δέντρα και θα φανούν τα οπίσθια τους.
Η φιλότιμη προσπάθεια των ακριβοπληρωμένων λιμοκοντόρων που σιτίζονταν για χρόνια στις αυλές τους για να τους διασκεδάζουν, όταν δεν απειλούσαν με θράσος τη κοινωνία επειδή δεν προσαρμοζόταν στις υποδείξεις τους, δεν μπορεί να τα κρύψει. Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του.
