Toυ Γ. Λακόπουλου
Ένας παλιός πολιτικός συντάκτης έλεγε ότι στη δημοσιογραφία εμπειρία είναι όσα δεν ξέρεις, να τα αντιλαμβάνεσαι. Με αυτή την εμπειρική προσέγγιση, λοιπόν, το μυθιστόρημα των εκλογών στη ΝΔ είναι σχετικά ευανάγνωστο. Ας το ξεφυλλίσουμε στα σύντομα.
Η διεξαγωγή των αρχαιρεσιών στην κανονική ημερομηνία τους τον περασμένο Νοέμβριο έφερνε, μάλλον από την πρώτη Κυριακή, πρόεδρο τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη. Και όλοι στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι υποψιασμένοι ότι αυτό θα άνοιγε το δρόμο για την αναμενόμενη πρωτοβουλία Καραμανλή: νέο κόμμα και νέα σύμβολα. Κυρίως όμως με νέα πρόσωπα, δεδομένου ότι ο πρώην πρωθυπουργός έχει διευρύνει τον κύκλο των συνομιλητών του στα χρόνια της σιωπής του.
Είναι προφανές ότι αυτό θα έστελνε πολλούς στα αποδυτήρια. Κάποιοι, λοιπόν, από όσους είχαν πρόσβαση στα κομματικά υπόγεια, φρόντισαν να χτυπήσουν εκεί που δεν περίμενε κανείς. Σ’ αυτή καθεαυτή τη διενέργεια των εκλογών. Η ακύρωσή τους έδωσε το περιθώριο για οργάνωση των δυνάμεων – του προσώπου καλύτερα- που ζει αυτή την εποχή με τον ρεβανσισμό του.
Ο επαναπροσδιορισμός των εκλογών έδινε το χρόνο που χρειάζεται για να αποδυναμωθεί η υποψηφιότητα Μεϊμαράκη και να οργανωθεί καλύτερα η παρουσία των … δύο υποψήφιων με τους οποίους αυτές οι δυνάμεις κατέβαιναν στις εκλογές.
Οι Καραμανλικοί αιφνιδιάστηκαν στην αρχή αλλά στη συνέχεια αντέδρασαν και στον πρώτο γύρο πέταξαν έξω τους δυο λαγούς. Έτσι η αναμέτρηση πήρε τα φυσικά της χαρακτηριστικά.
Σ’ αυτά τα χαρακτηριστικά υπάρχουν στοιχεία που επιχειρούν να την καταστήσουν ντέρμπι; Υπάρχουν πάντως θεωρίες που προσπαθούν να την εμφανίσουν ως τέτοια.
Από τη μια ο κεντρικός κορμός της ΝΔ υπό την αιγίδα του Καραμανλισμού και από την άλλη οι δυνάμεις που προωθούν τον μισό Μητσοτακισμό. Ο άλλος μισός είναι απέναντι.
Από τη μια ο Μεϊμαράκης με την εμφανή μεταβατικότητα της προσπάθειάς του. Από την άλλη ο Κυριάκος, που επιχειρεί αυτό που δεν κατάφερε η Ντόρα το 2009: να αλλάξει τους ιδρυτικούς μύθους του κόμματος στο οποίο προσχώρησε το 1979 ο κ. Μητσοτάκης, αλλά δεν μπόρεσε να κρατήσει το 1993.
Αυτή η διαίρεση διευκολύνει τις δυνάμεις του ρεβανσισμού – το πρόσωπο δηλαδή- που έχουν προχωρήσει σε έναν ιδιότυπο και μακιαβελικό ιστορικό συμβιβασμό.
Αυτός ο συμβιβασμός τυπικά λειτουργεί υπέρ του Κυριάκου Μητσοτάκη, γιατί προσθέτει κουκιά στη δυναμική που εμφανώς έχει η υποψηφιότητα του. Ταυτόχρονα, όμως, η αποδοχή του μπορεί να είναι και το μοιραίο λάθος του.
Πόσοι Νεοδημοκράτες είναι ευτυχείς με το φαινόμενο του Άδωνη Γεωργιάδη που αυτοπλασσάρεται ως Νο 2 του Κυριάκου; Πόσοι θέλουν νέο ρόλο για τον Μάκη Βορίδη που βρίσκεται κι αυτός στην ίδια ρότα; Πόσο συμβατή είναι η νεωτεριστική παρουσία του γιου του Κ. Μητσοτάκη, όπως την αναδεικνύουν ανανεωτικές παρουσίες, σαν αυτή του Κωστή Χατζηδάκη με τους πρώην ‘σολίστες’ του Γ. Καρατζαφέρη που έβαλε από την πίσω πόρτα τη ΝΔ ο Σαμαράς; Τις απαντήσεις θα δώσουν οι αρμόδιοι στις 10 Ιανουαρίου.
Προς το παρόν το ερώτημα είναι: πρόκειται όντως για ντέρμπι; Οι δύο υποψήφιοι έχουν τις ίδιες πιθανότητες; Είναι προφανές ότι αυτό προβάλλεται για να ενισχύσει την υποψηφιότητα του Κυριάκου. Αλλά οι διορατικοί βλέπουν ότι στην πράξη το αποτέλεσμα κάθε άλλο πάρα ισοδύναμο θα είναι. Ένας από τους δύο θα επικρατήσει καθαρά.
Όποιος από τους δύο και να έλθει πρώτος θα έλθει με μεγάλη διαφορά. Δηλαδή στις εκλογές της 10ης Ιανουαρίου θα υπάρχει καθαρός νικητής και αυτός θα είναι ο κυρίαρχος της επόμενης μέρας. Ένα τέτοιο αποτέλεσμα θα είναι και η εγγύηση ότι η ΝΔ δεν θα διασπαστεί. Μπορεί να αλλάξει, ή να δώσει τη θέση της σε άλλο φορέα, αλλά πάντως η σκηνοθεσία της διάσπασης που προωθεί συγκεκριμένος παράγων, θα καταρρεύσει.
Αυτό σημαίνει ότι το πραγματικό ερώτημα δεν είναι ανάμεσα σε ποιους κρίνεται αυτή η εκλογή, αλλά τι κρίνεται σε αυτή.
Αν ληφθεί υπόψη ότι όποιος από τους μονομάχους επικρατήσει θα μεταμορφώσει τα πάντα στη ΝΔ – ακόμη και το όνομα- το ερώτημα είναι τι θα μπει στη θέση της και ποιος μπορεί να εκπροσωπήσει την καλύτερη δυνατή εκδοχή της μετεξέλιξης σε νέο κόμμα. Από αυτή την άποψη δεν αναμετρώνται ο Μεϊμαράκης με τον Κυριάκο, αλλά ο Καραμανλής με τον Κυριάκο και τον … Σαμαρά που ενισχύει τον γιο και αδελφό των πιο άσπονδων εχθρών του.
Το διακύβευμα δεν είναι ποιος θα ηγηθεί τη ΝΔ άλλα ποιος θα την διαλύσει για να δημιουργήσει στη θέση της τον νέο πολιτικό φορέα της συντηρητικής παράταξης. Ποιος θα μπορεί με αυτόν τον φορέα να αντιπαρατεθεί με τον Αλέξη Τσίπρα ως εναλλακτική λύση και συνεπώς να φέρει την ευρύτερη Κεντροδεξιά ξανά στην εξουσία. Για να μην κρυβόμαστε: το κόμμα του Καραμανλή ή το κόμμα του Κυριάκου;
Αυτό είναι ίσως και το δράμα που ζει ο Τρίτος Άνθρωπος σ’ αυτό το έργο.
