Γράφει ο Συγκλητικός
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης συνεχίζει την προσπάθεια για εσωκομματικές ισορροπίες για να στηρίξει μια πολιτική στο κενό. Αφού πρώτα κατέληξε στην αναβάθμιση του Βορίδη- την επομένη την απειλητικής για τον ίδιο επανεμφάνισης του Σαμαρά για να τον στηρίξει.
Θα γελάσει ο κάθε πικραμένος αν στο τέλος προκύψει ότι ο Σαμαράς έριξε τον πατέρα Μητσοτάκη από Πρωθυπουργό και τον γιο από αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
Στο θέμα των εκλογών ο αρχηγός της ΝΔ λέει ότι τάσσεται υπέρ του εκλογικού κύκλου. Δηλαδή οι κυβερνήσεις εφόσον έχουν την αναγκαία κοινοβουλευτική στήριξη να εξαντλούν την τετραετία και κρίνονται στο τέλος. Άποψη χρήσιμη και για τον ίδιο καθόσον δεν είναι ακόμη έτοιμος να κυβερνήσει, αν τα πράγματα τον έφερναν κάποτε Μέγαρο Μαξίμου.
Από την άλλη όμως λέει ότι ανάμεσα σε οικουμενική κυβέρνηση κι εκλογές προτιμά τις εκλογές- τις οποίες ολοφάνερα προτιμούν οι ολιγάρχες με τους οποίους βρίσκεται ο Τσίπρας σε αντιπαράθεση -μέχρι να τα βρει μαζί τους.
Είναι περίεργο πως ο Μητσοτάκης τοποθετείται σε ένα θέμα που δεν υπάρχει, αφού ούτε ο ίδιος ούτε ο Τσίπρας το θέτουν. Ποια οικουμενική λοιπόν; Σε τι απαντάει; Στις μπαρούφες του Λεβέντη; Ή στις κρυφές προσδοκίες του Θεοδωράκη;
Αλλά αν υποθέσουμε ότι μπορεί κάποια στιγμή να τεθεί πράγματι το δίλημμα οικουμενική ή εκλογές, γιατί σπεύδει να αυτοκαταστραφεί από πλευράς τακτικής, δεσμευόμενος σε μια θέση; Τι πολιτική είναι αυτή, όταν δεν ξέρει ούτε για ποιο λόγο, ούτε υπό ποιες συνθήκες θα τεθεί το δίλλημα;
Πως δεσμεύεται ότι θα ωθήσει τα πράγματα -αν ο ίδιος δεν είναι έτοιμος- σε νέα κυβέρνηση Τσίπρα ή σε ακυβερνησία;
