Του Γ. Λακόπουλου
Τα περιστατικά είναι γνωστά. Στο βιβλίο του «Τρόικα, ο δρόμος προς την καταστροφή», ο δημοσιογράφος Μιχάλης Ιγνατίου αποκαλύπτει, ανάμεσα στα άλλα , μια μυστική σύσκεψη που έγινε τον Νοέμβριο του 2009 στο Λουξεμβούργο.
Συγκεκριμένα στο γραφείο του Ζαν Κλωντ Γιούνγκερ κλήθηκαν ο τότε υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου και ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Γιώργος Προβόπουλος . Με πλήρη μυστικότητα αξιωματούχοι ς της Κομισιόν του Eurogroup, της ΕΚΤ – πλην του οικοδεσπότη ήταν ο Ζαν Κλόντ Τρισέ και ο Χοακίμ Αλμούνια– πρότειναν <μέτρα για τη μείωση του ελλείμματος του 2010 >
Εκ παραλλήλου διαμηνύθηκε προς τον τότε πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου ότι <ότι ακολουθεί λάθος δρόμο> .
Είναι η εποχή που η κυβέρνηση ενώ έχει σπεύσει να προαναγγείλει το έλλειμμα του έτους, διαβεβαιώνει ότι < το προεκλογικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ είναι αδιαπραγμάτευτο>.
Ουσιαστικά η πρόταση προς την ελληνική κυβέρνηση ήταν ένα < ένα manual διαχείρισης και συνολικής αντιμετώπισης της ελληνικής κρίσης> με ευρωπαική΄βοηθεια και χωρίς την παρουσία του ΔΝΤ.΄ Όπως ήταν λογικό οι Παπακωνσταντίνου και Προβόπουλος συμφώνησαν. Το μόνο που επέμεινε ήταν να επισημοποιηθεί η ανεπίσημη «χείρα βοηθείας» με την επίσημη αποδοχή της από τον Έλληνα Πρωθυπουργό.
Ο δημοσιογράφος επιμένει ότι αυτή η αποδοχή δεν υπήρξε ποτέ, παρ ότι, κατά τις πληροφορίες του , ο Παπακωνσταντίνου παρέδωσε το κείμενο στον Πρωθυπουργό. Αυτός ωστόσο δεν επέτρεψε στον υπουργό του να συνεχίσει αυτή τη συζήτηση με τους Ευρωπαίους.
Με απλά λόγια ο Γ. Παπανδρέου είχε εγκαίρως στη διάθεσή του μια λύση που απέτρεπε τον διεθνή οικονομικό έλεγχο και διέσωζε την ελληνική οικονομία χωρίς την τρόικα και τα Μνημόνια που επακολούθησαν και την απέρριψε. Πρόκειται για μια υπόθεση για την οποία ,αν μη τι άλλο, οφείλει εξηγήσεις.
Στο βιβλίο προστίθενται πολλές λεπτομέρειες , όπως πχ η παρέμβαση του μετέπειτα Πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου προς τον Γ. Παπανδρέου, για λήψη μέτρων , χωρίς αποτέλεσμα.
Όταν έγιναν γνωστά όλα αυτά ο πρώην πρωθυπουργός εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία έλεγε ότι <ψεύτες, συκοφάντες, πληρωμένοι κονδυλοφόροι, προπηλακισμοί, στημένα δημοσιεύματα και δήθεν αποκαλύψεις, δεν με αγγίζουν και το κυριότερο, δεν με πτοούν>.
Αναφέρεται επίσης στην < προσωπική του διαδρομή σε κάθε δύσκολη στιγμή που πέρασε η Ελλάδα> και επαναλαμβάνει ότι < σήκωσε βάρος που δεν του αναλογούσε με μοναδικό μέλημα να συμβάλλει σε ευρύτερες συνεννοήσεις για την υπέρβαση της κρίσης και την προστασία της χώρας>, ενώ < κάποιοι έκτισαν καριέρες και άλλοι κομματικά οφέλη πάνω στη λάσπη, τη συκοφαντία, τη συνωμοσιολογία και το ψέμα, εκμεταλλευόμενοι τον πόνο και την οργή του Ελληνικού λαού>
Δεν παραλείπει επίσης να επιτεθεί στον δημοσιογράφο: < Ο κ. Ιγνατίου, προστίθεται σε όσους προστατεύουν συγκεκριμένα πρόσωπα και τις εγκληματικές τους πολιτικές, που είχαν τεράστιες ευθύνες για την κρίση και ι συγκεκριμένα, τις κυβερνήσεις Καραμανλή>
Ένα μόνο δεν κάνει ο πρώην Πρωθυπουργός: δεν διαψεύδει με συγκεκριμένο τρόπο, όσα με συγκεκριμένο τρόπο αναφέρονται στο βιβλίο.
Ο Ιγνατίου απάντησε προσθέτοντας ένα στοιχείο που προσδίδει σε όσα αποκαλύπτει πρόσθετη εγκυρότητα : προτού εκδοθεί το βιβλίο ο Γ. Παπανδρέου αρνήθηκε να σχολιάσει τις πληροφορίες του.
Η υπόθεση είναι ιδιαίτερα σοβαρή. Αν κάνουμε ταμείο με τα μέχρι στιγμής δεδομένα ο πρώην Πρωθυπουργός είναι εκτεθειμένος: απέναντι σε συγκεκριμένες πληροφορίες και μαρτυρίες, απαντάει με αοριστίες και πετάει τη μπάλα στην εξέδρα.
Ο Μιχ. Ιγνατίου αναφέρεται σε συγκεκριμένα περιστατικά, και προσδιορίζει ρητά το χρόνο ,το χώρο και τα προσωπα που μετείχαν -και τα οποία , όπως προκύπτει από το βιβλίο , επιβεβαιώνουν τη συγκεκριμένη συνάντηση και το περιεχόμενο της.
Συνεπώς τα πράγματα είναι απλά. Συνέβησαν ή όχι αυτά τα γεγονότα; Έλαβε γνώση η όχι ο Γ. Παπανδρέου;
Σ αυτές τις απλές ερωτήσεις δεν απαντάει. Έτσι όμως ο δημοσιογράφος επί βεβαιώνεται : οι πληροφορίες του δεν αμφισβητούνται ούτε από τον κατ εξοχήν ενδιαφερόμενο. Αντίθετα επιβεβαιώνονται από όσους έχουν προσωπική γνώση. Ο Παπακωνσταντίνου υπουργός του Παπανδρέου υπουργός ήταν, όχι του Ιγνατίου.
Σε τι λοιπόν είναι <ψεύτης και συκοφάντης> ο Μιχ. Ιγνάτιου; Τι από όσα γράφει είναι ψευδές και συκοφαντικό; Τι άλλο από το να δημοσιοποιήσει τις πληροφορίες του οφείλει ένας δημοσιογράφος; Τι άλλο από το να τις διαψεύσει κατηγορηματικά αν δεν είναι ακριβείς οφείλει ένας πολιτικός;.
Ο πολύπειρος και έγκυρος έτσι κι αλλιώς Ελληνας ανταποκριτής ανέλαβε ευθέως την ευθύνη των αποκαλύψεων του που συνεισφέρουν ένα άγνωστο ως τώρα, αλλά κρίσιμο στοιχείο: ο τότε πρωθυπουργός δεν δέχτηκε τη βοήθεια της Ευρώπης , κάτι που ενδεχομένως θα επέτρεπε όσα ακολούθησαν.
Ο Γ. Παπανδρέου γιατί δεν απαντάει επί του συγκεκριμένου; Γιατί δεν λέει αν όσα αναφέρονται στο βιβλίο είναι ακριβή σε ότι τον αφορούν και προσφεύγει σε οργισμένους χαρακτηρισμούς που δεν συνιστούν διάψευση; Τι πιο απλό και πιο σαφές από μια απλή δήλωση: δεν έχω ιδέα, ούτε περιήλθαν ποτέ σε γνώση μου όσα αναφέρει ο δημοσιογράφος . Τόσο απλό.
