Toυ Γ. Λακόπουλου
Το ερώτημα αναδύεται όλο και πιο καθαρά: πόσο θα αντέξει η σημερινή κυβέρνηση; Πόσο μπορεί να παραμείνει στην εξουσία ένα κόμμα που βρίσκεται αντιμέτωπο με το σύνολο της κοινωνίας; Πόσο εύκολο είναι να σταθεί απέναντι σε μεθόδους που το ίδιο έχει υιοθετήσει για δεκαετίες και χρησιμοποίησε κατά κόρον για να πάρει την εξουσία;
Ποτέ άλλοτε κυβέρνηση με ισχυρή στήριξη στη Βουλή δεν έχασε τον μπουσούλα τόσο νωρίς. Μπορεί ανά πάσα στιγμή να χάσει την ισορροπία της. Απλώς ο καθένας το ερμηνεύει με τον τρόπο του. Π.χ. κυβερνητικά στελέχη θεωρούν ότι αναπτύσσονται συντονισμένες κινήσεις ανατροπής τους, από εγχώριους και διεθνείς παράγοντες και ο Πρωθυπουργός μάλλον το αποδέχεται, αν κριθεί από όσα λέει στα κομματικά ακροατήρια.
Προφανώς πολλοί στη χώρα και στην Ευρωπαϊκή Ένωση που δεν θέλουν μια κυβέρνηση που λέει ότι είναι αριστερή. Αλλά το πολιτικό παιχνίδι έτσι παίζεται. Η αντιπολίτευση και όσοι συντάσσονται μαζί της επιδιώκουν κυβερνητική αλλαγή. Είναι απολύτως δημοκρατικό.
Στο ελληνικό πολιτικό σύστημα μία κυβέρνηση φεύγει πρόωρα μόνο σε δύο περιπτώσεις. Μία αν αποφασίσει η ίδια να προσφύγει σε ανανέωση της λαϊκής εντολής. Και μία αν ανατραπεί στη Βουλή.
Το πρώτο είναι στη διακριτική ευχέρεια του Πρωθυπουργού. Το δεύτερο αφορά τις δυο κοινοβουλευτικές ομάδες που τον στηρίζουν. Υπάρχει ενδεχόμενο να χάσει την υποστήριξη κάποιων μελών της η κυβέρνηση; Ας το πει.
Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση πράγματι κινδυνεύει. Αλλά από τον εαυτό της. Τα παραδείγματα είναι καθημερινά, επαναλαμβανόμενα και ενίοτε εξωφρενικά. Οι περισσότεροι υπουργοί αποδεικνύονται αποτυχημένοι και συχνά απομακρύνουν τους συμμάχους της χώρας με την άγαρμπη συμπεριφορά τους.
Στο εσωτερικό μαζί με το έλλειμμα ρευστότητας μεγαλώνει και το έλλειμμα διακυβέρνησης -όχι μόνο στην οικονομία και στο μεταναστευτικό, αλλά και σε άλλους τομείς. Υπουργοί, βουλευτές και κομματικά στελέχη δεν δείχνουν να έχουν συνειδητοποιήσει την πραγματικότητα και επιδίδονται σε ασκήσεις αφροσύνης.
Σ’ αυτό το ζοφερό περιβάλλον ο Πρωθυπουργός ήδη έχει δαπανήσει το προσωπικό του κεφάλαιο και σε λίγο δεν θα είναι ο κυρίαρχος στο πολιτικό παιχνίδι- αν δεν έπαψε ήδη να είναι. Σε κάθε περίπτωση τώρα υπάρχει αντίπαλος που επιχειρεί να πείσει ότι αποτελεί εναλλακτική λύση.
Ο Τσίπρας ξεκίνησε τη θητεία του με λάθος θεωρίες και λάθος ανθρώπους . Έκαψε νωρίς τα χαρτιά του, άλλαξε πολιτική και διασώθηκε . Αλλά πάλι οδηγήθηκε σε απομόνωση. Στην Ευρώπη, έχασε ευκαιρίες και υποστηρικτές και στο εσωτερικό χάνει σταδιακά τα πολιτικά περιθώρια χειρισμών που θα τον βγάλουν από τη δύσκολη θέση.
Προφανώς ως εκλεγμένος πρωθυπουργός μπορεί να βγάλει την κυβέρνηση από το αδιέξοδο της ώστε να μην του μείνει η χώρα στα χέρια. Αρκεί να κάνει έστω και τώρα τις σωστές κινήσεις. Σ’ αυτό φαίνεται ότι ελπίζουν και στη Ευρώπη αν κριθεί από το κλίμα συνεννόησης που εκπέμπουν, χωρίς να κάνουν εκπτώσεις στην τήρηση των συμφωνιών, όπως είχαν ξεκαθαρίσει.
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει την πληρέστερη εικόνα για τα πράγματα. Ύστερα από τρίμηνη πορεία στο άγνωστο και ενώ έσκασαν όλες οι σαπουνόφουσκες των επιτελών του, είναι στο χέρι του -έχει ακόμη το περιθώριο- να ξαναπιάσει τα πράγματα από την αρχή. Να εγκαταλείψει τη διγλωσσία και να συγκλίνει ειλικρινά με την Ευρωπαϊκή Ένωση, διακηρύσσοντας ότι πιστεύει στην πολιτική της και δεν του την επιβάλουν. Αλλιώς κόβει το μόνο κλαδί στο οποίο κάθεται .
Οφείλει να αναθεωρήσει τις πολιτικές συμμαχίες του και να ζητήσει νέα ψήφο εμπιστοσύνης με ένα νέο κυβερνητικό σχήμα. Η παρούσα Βουλή μπορεί να στηρίξει μια νέα κυβέρνηση Τσίπρα χωρίς καμμένους και σαλεμένους. Με διαυγή ευρωπαϊκό προσανατολισμό και με σοβαρά πρόσωπα στη σύνθεσή της.
Αυτή η νέα κυβέρνηση πρέπει να καταθέσει ένα σοβαρό σχέδιο εξόδου από τη κρίση που θα αξιοποιεί την ευρωπαϊκή στήριξη για να ωθήσει τη χώρα προς το μέλλον- χωρίς τις ιδεολογικές αγκυλώσεις που τη στρέφουν στο παρελθόν. Άρα ένα σχέδιο που θα περνάει μέσα από την εφαρμογή του Μνημονίου και τη σοβαρή διακυβέρνηση με σοβαρά πρόσωπα.
Πρώτα από όλα ο Πρωθυπουργός οφείλει να πει την αλήθεια για την πραγματικότητα. Αλλιώς το ερώτημα δεν θα είναι πόσο θα αντέξει η κυβέρνηση, αλλά πόσο θα αντέξει η χώρα. Πλησιάζουν άλλωστε στα όρια τους.
