Νίκος Φίλης: αντ αυτού και κατ αυτής.

Του Γ. Λακόπουλου.

  Μέχρι πριν από λίγο καιρό για τον πολύ κόσμο ο Νίκος Φίλης ήταν ο επιφανής δημοσιογράφος του πολιτικού χώρου στον οποίο ανήκει παιδιόθεν και έβγαινε στα κανάλια για να υπερασπιστεί την κομματική ορθοδοξία του ΣΥΡΙΖΑ. Οι άλλες ιδιότητες του – παλιός <Ρηγάς>, αρθρογράφος και διευθυντής της <Αυγής>, στέλεχος σε διάφορα μέσα ενημέρωσης – έμεναν στη σκιά. Ούτε κι ο ιδιος τις πρόβαλε ιδιαίτερα.

Ουσιαστικά το ενδιαφέρον στράφηκε στον Φίλη από τότε που ανέλαβε Κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του κυβερνώντος κόμματος. Θέση πολύ βαριά για κάποιον χωρίς ιδιαίτερη κοινοβουλευτική εμπειρία. Αλλά στο ρίσκο του Τσίπρα στο πρόσωπο του βγήκε- μια χαρά τα πάει. Είναι παρών στη Βουλή χωρίς να απουσιάζει από τα πάνελ.

Ο πρώην διευθυντής της <Αυγής> έχει πλήρη συναίσθηση ότι ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος δεν αντικαθιστά απλώς τον αρχηγό του κόμματος στη Βουλή, αλλά έχει όλα τα προνόμια του στην κοινοβουλευτική διαδικασία. Και κάνει πλήρη χρήση.
Αυτό σε μια άλλη Βουλή θα ήταν πλεονέκτημα -για τον ίδιο, για το κόμμα και για τον αρχηγό . Αλλά στη Βουλή της Ζωής είναι ενοχλητικό- για την ίδια. Η πρόεδρος είχε ως τώρα κάποιες δημόσιες αψιμαχίες με τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ, είχε περισσότερες στο παρασκήνιο και απ ότι φαίνεται ανάμεσα τους υπάρχει κατάσταση πολέμου.

Απλώς κανείς από τους δύο δεν παίρνει την ευθύνη να τον κηρύξει ευθέως.

Οι πληροφορίες στα δημοσιογραφικά γραφεία αναφέρουν ότι στην τελευταία συνεδρίαση του επιτελείου της Κοινοβουλευτικής Ομάδας η Κωνσταντόπουλου θα έθετε θέμα Φίλη. Ενδεχομένως θα ζητούσε και την αντικατάσταση του- υπολογίζοντας και σε κάποιες αντιπάθειες που έχει ο Φίλης στην κυβέρνηση. Αν θα ήταν βολή κατά του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου , ή στην πραγματικότητα κατά του πρόεδρου Αλέξη Τσίπρα είναι θέμα προς ερμηνεία. Στο βαθμό που ο Φίλης παρίσταται στη Βουλή αντι αυτού, παρίσταται και κατ αυτής.

Τελικά η Ζωή δεν πήγε στη συνεδρίαση και το πατατράκ αποτράπηκε προσωρινά. Αλλά ο πόλεμος μένει και στην αίθουσα της ολομέλειας δημιουργεί συχνά ανώμαλες καταστάσεις. Η Ζωή δεν θέλει κριτική  απο τους δικούς της στη Βουλή της. Και ο Φίλης δεν είναι διατιθέμενος να την αναγορεύσει σε καθοδηγητή του, κατά την άσκηση του ρόλου του.

Αν δεν πρόλαβε να ζητήσει η ίδια την αντικατάσταση του, ίσως προλάβει να ζητήσει αυτός της δική της.

Εν πάση περιπτώσει ο πεπειραμένος δημοσιογράφος δείχνει πώς όσο περνάει ο καιρός, αντιλαμβάνεται όλο και περισσότερο ότι οι σχέσεις του με την αντισυμβατική πρόεδρο υπόκεινται πλέον σε ένα αξίωμα του Μακιαβέλι: <Δεν πρέπει ποτέ να αφήνει κανείς να συνεχίζεται μια ανωμαλία για να αποφύγει έναν πόλεμο, γιατί δεν τον αποφεύγει, αλλά απλώς αλλάζουν οι συνθήκες προς όφελος των αντιπάλων του>