Του Γ. Λακόπουλου
Από καιρό το όνομα του Νίκου Χριστοδουλάκη πλανάται πάνω από το υπουργικό συμβούλιο του Αλέξη Τσίπρα. Θα μπει ή δεν θα μπει στην κυβέρνηση; Η τελευταία εκδοχή ήταν να αναλάβει τη διαπραγμάτευση για το χρέος. Ο ίδιος το διέψευσε. Ή απλώς το απέρριψε.
Αυτό σημαίνει ότι οι Τσιπραίοι τον θέλουν και ο ίδιος το σκέφτεται; Αντικειμενικά η υπουργοποίηση Χριστοδουλάκη θα ήταν απόδειξη για την οριστική στροφή του ΣΥΡΙΖΑ στην κεντροαριστερά και το ρεαλισμό. Για την κυβέρνηση θα θύμιζε μια παλιά διαφήμιση: “Βάλτε ένα τίγρη στη μηχανή σας”.
Ο Χριστοδουλάκης είναι ένας παλιός καταληψίας, παλιότερος και από τον Τσίπρα και σε άγριες συνθήκες. Όταν τέλειωνε η κατάληψη σε πήγαιναν στο ΕΑΤ/ΕΣΑ.
Ωστόσο ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θα τολμούσε ποτέ να διατυπώσει κατηγορίες ς στη Βουλή. Γιατί δεν είναι μόνο μια από τις θρυλικές μορφές της κατάληψης του Πολυτεχνείου το ματωμένο Νοέμβριο του 1973. Έκανε σημαντικές σπουδές. Δίδαξε σε μεγάλα Πανεπιστήμια- στο Κέιμπριτζ, στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας, στο London Business School και στο Centre for Economic Policy Research του Λονδίνου, στο Πανεπιστήμιο Καρόλου της Πράγας, στο Ινστιτούτο Tinbergen του Άμστερνταμ και στο Πανεπιστήμιο της Κύπρου- και μετά μπήκε στην πολιτική.
Μπήκε με το ήθος της γενιάς του. Και ήταν πάντα χρήσιμος. Όπως ήταν και στην μεγάλη κάλυψη ως κατασκευαστής του ηρωικού ραδιοφωνικού σταθμού. 
Από το Μετσόβιο στο Κέιμπριτζ και από εκεί στον ιδιωτικό τομέα και μετά ερευνητής και καθηγητής σε φημισμένα εκπαιδευτικά ιδρύματα του εξωτερικού, μέχρι να επιστρέψει ως αντιπρύτανης στη Οικονομικό Πανεπιστήμιο και από εκεί να ανοίξει την πόρτα για την πολιτική.
Αν η έννοια “εκσυγχρονισμός” είχε οικονομική τεκμηρίωση, οφείλεται πρωτίστως στον Χριστοδουλάκη, φίλο και σύμβουλο του Κ. Σημίτη- που τον έκανε δυο φορές βουλευτή επικράτειας και δυο φορές υπουργό -αλλά όχι και εξάρτημά του.
Από τους καλύτερους οικονομολόγους της γενιάς τους και άνθρωπος με στέρεες αρχές, φιλοσοφημένος και σεμνός, αλλά πρωτίστως πολιτικός χωρίς έπαρση. Όπως την εποχή που πουλούσε βιβλία για να σπουδάσει.
Όταν ήταν υπουργός τον περιγελούσαν κάποιοι στο υπουργικό συμβούλιο επειδή “αγοράζει κουστούμια από την Ομόνοια”. Τα πρώτα Χριστούγεννα ως υφυπουργός της κυβέρνησης Σημίτη έφτασαν στο γραφείο του στο Γενικό Λογιστήριο καραβιές με δώρα πάσης φύσεως από τους επικεφαλής των ΔΕΚΟ και άλλων κρατικών φορέων. Τα επέστρεψε όλα.
Σε αντίθεση με άλλους ο Χριστοδουλάκης συνεχίζει ως σήμερα να μεταφέρει με το ύφος της δημόσιας παρουσίας τους συμβολισμούς του Πολυτεχνείου, με την υποδειγματική διαδρομή του. Ένα μήνα πήγε ως υπηρεσιακός στο υπουργείο Ανάπτυξης το 2015 και είδαν τι σημαίνει ευρωπαϊκή διακυβέρνηση.
Μετά το 2004 δεν βρέθηκε κανένα αξίωμα γι’ αυτόν στο “ΠΑΣΟΚ του Γιώργου”. Όπως θα έλεγε ο Τσόρτσιλ: “Είχε όλες τις αρετές που απεχθάνονταν και κανένα από τα ελαττώματα που θαύμαζαν”. Αλλά αυτός που προτιμήθηκε αντ’ αυτού για τα οικονομικά έχει ήδη μια καταδίκη από το Ειδικό Δικαστήριο. Ακόμη και σήμερα με τον Παπανδρέου αποσυνάγωγο το σύστημά του αντιδρά συμπλεγματικά απέναντι του.
Επέστρεψε στην Αγγλία για να διδάξει και παρακολουθούσε μελαγχολικά την έκβαση των πραγμάτων. Περισσότερο έκανε διαλέξεις στην Ευρώπη παρά στην Αθήνα. Σε ένα παλιό βιβλίο του με τίτλο “Το Εκκρεμές της Σύγκλισης” υποστήριξε ότι η Κεντροαριστερά μπορεί να εγγυηθεί , στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, “ένα επίκαιρο και αξιόπιστο μοντέλο ανάπτυξης και συνοχής”.
Αλλά στην πολιτική, παρότι συνήθως έρχεσαι για να φύγεις, καμιά φορά φεύγεις για να έλθεις. Ανήκει σ αυτή την κατηγορία ο Νίκος Χριστοδουλάκης;
Μετείχε για χρόνια στον «σημιτικό» πυρήνα του ΠΑΣΟΚ. Το πλήρωσε με την αποτυχία του να επανεκλεγεί στα Χανιά το 2007 και με τον παραγκωνισμό του από τον νεοπαπανδρεισμό. Η υπολανθάνουσα αυτοκριτική που αποπνέει σήμερα, η διαφωνία του με τον Σημίτη σε κάποια θέματα για το χρέος, δείχνει ότι επιστρέφει στην πολιτική σκηνή με τον προσωπικό εξοπλισμό του.
Οικονομολόγος, πρώην υπουργός, με άνεση στην διεθνή κυκλοφορία και εξαιρετικά ευρωπαϊκό προφίλ, θα μπορούσε να είναι η καλύτερη επιλογή για επικεφαλής στο ευρωψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ, κάτι που δεν έγινε ποτέ.
Με άλλα λόγια η πολιτική κύκλους κάνει. Σήμερα η ενδεχόμενη υπουργοποίηση του Χριστοδουλάκη θα έδινε το πραγματικό “άσσετ” στον Τσίπρα σε ότι αφορά τα οικονομικά.
Ένας πολιτικός που μπορεί να υπερηφανεύεται για το παρελθόν του παραμένει ένας άνθρωπος από το μέλλον.
