Του Γ. Λακόπουλου
Είναι προφανές ότι την τελευταία περίοδο ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ταλαντεύεται ανάμεσα στη ρήξη με την Ευρώπη ,στην οποία τον ωθούν εσωκομματικοί αλλά και ενδοκυβερνητικοί παράγοντες και στην προσαρμογή στη δύσκολη πραγματικότητα. Οι προβλέψεις κατανείμουν στο ότι τελικά θα επιλέξει το δεύτερο.
Αυτή ακριβώς τη στιγμή οι επικεφαλής των κομμάτων που κυβερνούσαν μέχρι πρόσφατα τον προβοκάρουν και προσπαθούν να τον αποτρέψουν από την ορθή απόφαση.
Για <κωλοτούμπες, ή δραχμή> μιλάει ο Αντώνης Σαμαράς- ο άρχων της κολωτούμπας σε ότι αφορά το Μνημόνιο: από τα Ζάππεια που το κατακεραύνωνε, το κατάπιε αμάσητο.
<Ο Τσίπρας είναι κουκουλοφόρος εξωτερικού> πέταξε την εξυπνακίστικη ατάκα του ο Βαγγέλης Βενιζέλος- που προσπάθησε να βάλει δυο φορές κουκούλα στο ίδιο το κόμμα του – με την <Ελιά> και τη <Δημοκρατική Παράταξη>.
Είναι συμπεριφορά αντιπολίτευσης σε μια κρίσιμη στιγμή για τη χώρα αυτή; Ότι και ο Αλέξης Τσίπρας ως αντιπολίτευση με τον ίδιο τρόπο λειτουργούσε -και με χειρότερο ίσως- δεν είναι δικαιολογία. Δεν υπάρχει εξισορρόπηση στο λάθος. Δεν ισχύει : ότι μου έκανες θα σου κάνω! Το συμφέρον της χώρας είναι μέγεθος υπέρτερο της πολιτικής αντιπαράθεσης.
Την ίδια στιγμή ενώ αμφότεροι οι πρώην διαχειριστές της χώρας – στην αποτυχία των οποιων οφείλεται η εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ στο 36%- κατακεραυνώνουν την κυβέρνηση, εξορκίζουν το ενδεχομενο των εκλογων. Τι είδους αντιπολίτευση είναι αυτή που νομίζει ότι έχει δίκιο στην κριτική της προς την κυβέρνηση, αλλά δεν ζητάει προσφυγή στις κάλπες για να πάρει η ίδια την εντολή διακυβέρνησης από το λαό;
Αφού ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος νομίζουν ο Τσίπρας οδηγεί στην καταστροφή γιατί δεν ζητούν να αναλάβουν οι ίδιοι και να την αποτρέψουν; Που ακούστηκε κόμματα και πολιτικοί αρχηγοί να θεωρούν ότι έχουν τη λύση στα χέρια τους, αλλά να μην θέλουν να τους δώσει ο λαός την ευκαιρία να την υλοποιήσουν;
Αυτό το αντιπολιτευτικό οξύμωρο είναι πρωτοφανές. Ποτέ ξανασυνέβη αντιπολίτευση να μην προβάλει τον εαυτό της ως εναλλακτική λύση; Πως γίνεται να χρεώνουν ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος στον Τσίπρα τα μύρια όσα , αλλά να προτιμούν την παραμονή του στην εξουσία;
Αν η κυβέρνηση αυτή τη στιγμή βαρύνεται με παλινωδίες, λάθη και αποτυχίες , οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ βαρύνονται με κάτι χειρότερο: με την υπονόμευση μιας υπόθεσης -όπως είναι η συμφωνία με τους δανειστές – που αφορά το μέλλον της χώρας.
Ενώ εμμέσως παραδέχονται ότι μόνο αυτή την κυβέρνηση επιλέγουν οι πολίτες αυτή την περίοδο ταυτόχρονος προσπαθούν να παρακάμψουν τη λαϊκή επιλογή . Δεν συνδράμουν την κυβέρνηση αλλά δεν διεκδικούν και τη θέση της. Προσδοκούν στην αποτυχία της, αλλά ξέρουν και ότι δεν μπορούν να πάρουν τη θέση της.
Οι δυο πρώην κυβερνήτες βρίσκονται σε αδιέξοδο. Δεν μιλούν εκλογές γιατί ξέρουν ότι θα τις ξαναχάσουν. Δεν στηρίζουν την κυβέρνηση αλλά ούτε οι ίδιοι πιστεύουν ότι μπορούν να τη διαδεχθούν.
Στην πραγματικότητα ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος είναι θυμωμένοι επειδή έχασαν την εξουσία. Αρνούνται να προσφέρουν βοήθεια στην κυβέρνηση για να τιμωρήσουν τον λαό που την επέλεξε. Ωραίοι ηγέτες – να τους χαίρονται τα κόμματά τους.
