Ξύλινα σπαθιά (τέσσερα σχόλια)

Του Μάνου Στεφανίδη

20151003_194842Α. «Πέσαμε θύματα της επιτυχίας μας», δήλωσε η καθ’ ημάς Gauche Caviar, σταθερά στον κόσμο της, σταθερά εκτός πραγματικότητας. Πράγμα που σημαίνει πως μια Αριστερά που εφαρμόζει δεξιά πολιτική ταυτοχρόνως προδίδει και την Αριστερά και τη Δεξιά ακολουθώντας το σίγουρο δρόμο προς την αποτυχία. Τι κρίμα που και ο Τσακαλώτος εξελίσσεται σε μια ακόμα απογοήτευση μετά τους Δραγασάκη, Σταθάκη, κλπ. Έπρεπε πάντως να το καταλάβω όταν εκθείασε τα έργα και τις ημέρες του Gianis (ο ίδιος πάντως ο Gianis σταθερά τον σνόμπαρε).

Το πολιτικό συμπέρασμα είναι απλό: Ο κόσμος ψήφισε τον Αλέξη, όπως εξάλλου ψήφισε τον Αντωνάκη, το Γιωργάκη και τον Κωστάκη, για να μην πληρώσει δάνεια, ΕΝΦΙΑ, ΦΠΑ, φόρους, κλπ.  Η χυδαία αισθητική του «Δεν Πληρώνω» όχι γιατί δεν έχω, αλλά γιατί δεν θέλω, κυριάρχησε. Επειδή δεν έχω συνείδηση πολίτη αλλά επιβήτορα του κράτους. Έτσι μ’ έμαθαν έτσι τους έμαθα.

Ο Αλέξης παίζει ακόμα όντας κυβέρνηση με τα σύμβολα και τα ξύλινα σπαθιά της αντιπολίτευσης. Θέλετε ένα παράδειγμα; Το προκλητικά λαϊκίστικο μέτρο του δωρεάν εισιτήριου στα υπερχρεωμένα ΜΜΜ στις ημέρες του γελοίου δημοψηφίσματος. Τότε γλυτώσαμε ο καθένας 1.20 ευρώ! Sic! Σήμερα πληρώνουμε το πιο σκληρό και άδικο μνημόνιο από όλα τα προηγούμενα. Το τίμημα της επιτυχίας τους!

Και τώρα; Τώρα με διαδικασίες φαστ τρακ , σε άρθρα πολυσέλιδα αλλά και αντιφατικά ως προς την ουσία τους, χωρίς διάλογο, όπως-όπως, ψηφίζονται αμάσητα γύρω στα μεσάνυχτα τα πιο ανάλγητα μέτρα από βουλευτές-κοτόπουλα που έχουν έναν μόνο ρόλο: να ψηφίσουν πάντα τα πάντα, χωρίς στοιχειώδη συζήτηση, χωρίς ενημέρωση, χωρίς τη δυνατότητα όποιας αντίστασης. Ο απόλυτος ευτελισμός του Κοινοβουλίου και της Αριστεράς για πρώτη φορά.

Συμπέρασμα: Η χώρα δεν διαθέτει ουσιαστικά κυβέρνηση, ούτε πρωθυπουργό αλλά τοποτηρητές των Βρυξελλών και διεκπεραιωτές της πολιτικής των ΗΠΑ στον σκληρό πυρήνα της ΕΕ !

Ζούμε ένα θέατρο του παραλόγου με σκιές να υποδύονται τους πρωταγωνιστές. Κάποιοι εξουσιολάγνοι υποδύονται την Αριστερά ξεχαρβαλώνοντας την χώρα χειρότερα και από την Δεξιά. Δυστυχώς. …20151003_194948

Εξουθενώνοντας ακόμη περισσότερο τους πολίτες και μεταμορφώνοντας τους σε μια ράθυμη, μοιρολατρική μάζα.

ΥΓ. Και να σκεφτεί κανείς ότι, μισό χρόνο πριν, κάποιοι ευφυείς πλην ανώνυμοι αριστεροί(;) με σκυλόβριζαν επειδή σατίριζα τον Βαρουφάκη προτείνοντάς τον για Nobel. Είμαι περίεργος. Τώρα, τι λένε;

 

Β.  Και μια που μιλήσαμε για θέατρο, δύο λόγια για αυτές τις εικόνες: Πρόκειται για μια από τις πιο σημαντικές εκθέσεις που έχω κάνει ποτέ και ευχαριστώ θερμά για αυτό τον διευθυντή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά Νίκο Διαμαντή. Τίτλος της: «Το Δάκρυ, το Γέλιο, το Θέατρο».

Παρουσιάζονται εδώ το θρυλικό, ματωμένο κοστούμι του Οιδίποδα που φόρεσε ο Αιμίλιος Βεάκης στα 1919, σχεδιασμένο από τον Αντωνάκη Φωκά και το τελευταίο ρούχο που φόρεσε η Κατίνα Παξινού στη σκηνή λίγο πριν πεθάνει το 1973, φορτωμένη καρκίνο. Έπαιζε την Μάνα Κουράγιο.

Δύο συγκλονιστικοί Πειραιώτες σε ένα μαγικό θέατρο που όμως βλέπουν ελάχιστοι και καταλαβαίνουν ακόμη πιο λίγοι .

Περίμενα να γίνει προσκύνημα από τους ανθρώπους του θεάτρου, απογοήτευση. Και οι Πειραιώτες; Απόντες! Πώς έγινε έτσι η πόλη μου! Συντηρητική, αδιάφορη, γεμάτη νεοναζί, νεόπλουτο υπόκοσμο και αγραμματοσύνη. Δεν είναι κρίση, είναι κάτι παραπάνω. Είναι παρακμή.

ΥΓ. 1 Πλάι σε αυτούς ο Δημήτρης Χορν ως Ριχάρδος Γ’ και ο Θάνος Κωτσόπουλος ως Θησέας με τον Αλέκο Αλεξανδράκη Αίμονα. Μυθικά πράγματα, ο πολιτισμός και η μαγκιά μας, η αξιοπρέπεια και η τρέλα μας, όμως εμείς ασχολούμαστε με τον Φίλη και άλλους τέτοιους αντιαισθητικούς τύπους.

ΥΓ. 2 Στο τέλος θα σωθούν μόνο οι τρυφεροί , θα δεις. Επειδή η τρυφερότητα φτιάχνεται από ατσάλι.

ΥΓ. 3  Άσχετο : Τι ηλιθιότητες εκφωνούνται καθημερινά από τα ερτζιανά! Τόσο φλύαρα κακόγουστο τίποτε όσο ποτέ άλλοτε. Με τα ιδιωτικά βεβαίως να πρωτοστατούν.
Τόσες κοινότοπες σαχλαμάρες από τόσο αντιραδιοφωνικές, μιξοβάρβαρες φωνές, ούτε στο Facebook! Θεέ μου, συγχώρεσέ με.

ΥΓ. 4 Σ’ αυτό τον τόπο γαμώτο πρέπει να ξαναστήσουμε όλα τα πράγματα , και τα πιο αυτονόητα, από την αρχή.

Από το ραδιόφωνο ως την Αριστερά. Και από τις ανθρώπινες σχέσεις ως το ουσιαστικό διάβασμα και την ουσιαστική επικοινωνία.

 

Γ. Ο Φίλης είναι η κινούμενη νάρκη της κυβέρνησης Τσίπρα. Προφανώς ολιγοφρενής  πασιφανώς ακατάλληλος για τέτοια θέση, είναι έτοιμος να διαπράξει γκάφα ανά πάσα στιγμή. Το θέμα των Ποντίων πονάει επειδή είναι βαθιά πολιτικό εκτός από δραματικά εθνικό και ένας πολιτικός όπως πλέον έγινε ο Φίλης, δεν επιτρέπεται να το αγνοεί. Οι δηλώσεις του δεν είναι προσωπικές (;), επιστημονικές (!), είναι απλώς ηλίθιες -με την καλή έννοια που θα έλεγε και ο σύντροφός Λάκης – , και βέβαια άκρως επικίνδυνες εφόσον καταργούν ipso facto τις δικές μας πολιτικές και νομιμοποιούν τις απόψεις των Τούρκων.

Δεν υπήρχε κανένας λόγος να ανακινηθεί τώρα μια τέτοια ιστορία. Οι διπλωμάτες μας θα τραβάνε τα μαλλιά τους. Ο Φίλης, λόγω συμπλέγματος κατωτερότητας γίνεται συστηματικά agent provocateur. Έτσι μόνο μπορεί να υπάρχει. Απόλυτος και μονοκόμματος στα όρια του φασισμού. Μια ολοκληρωτική folie des grandeurs.

Όσο για τους “ειδικούς ” που έσπευσαν να επικροτήσουν τις απόψεις Φίλη απλώς ιδεολογικοποιούν την επίσημη ιστορία σπεκουλάροντας με το αζημίωτο -οργανικοί διανοούμενοι γαρ- κάποιον άσχετο που προς στιγμήν έχει εξουσία.
Άλλη μια ευφυής επιλογή με την εγγύηση ΑΛΕΞΗΣ.

 

Δ. Τι παρήγορο πράγμα σε αυτήν την διάσπαρτη μιζέρια και το σκηνικό μιας μετριότητας φτιαγμένης αποκλειστικά από μέτριους για μέτριους -το μόνο μέτρο που είναι αποδεκτό από το νυν και αεί σύστημα-,οι άνθρωποι να κινητοποιούνται για την τέχνη . Χωρίς ένα συμφέρον άμεσα ανταλλάξιμο. Όχι για ξύλινα συνθήματα ή τα ψευδοσυνδικαλιστικά αιτήματα των επαγγελματιών της ιδεολογίας -κακή ώρα – αλλά για την χαρά και την μαγγανεία των εικόνων!

Πλήθος κόσμου, χτες, στην πλατεία Αριστοτέλους, στην Θεσσαλονίκη για να δει την ταινία της Τσαγκάρη , ένα σινεμά που αρέσει στο διεθνές κοινό, αλλά εδώ συναντά την καχυποψία ή και τη χλεύη, μίας κοινωνίας που έχει εθιστεί στην αισθητική του Μέγκα του Αντένα και των πρωινάδικων.

Τα ίδια μου έλεγε και ο Αγγελόπουλος συνέβησαν όταν κι ο ίδιος πρωτοέδειξε στην Αθήνα τον Θίασο. Οι κριτικοί τον χτυπούσαν στην πλάτη και του έλεγαν : Δεν πειράζει, η επόμενη ταινία σου θα είναι καλύτερη!

Δεν έχω δει το φιλμ της Τσαγκάρη αλλά είδα τον Αστακό. Περιμένω τον νέο Κωνσταντίνο Γιάνναρη και τον νέο Γιάννη Οικονομίδη. Εδώ κάτι συμβαίνει , ποιος δεν το βλέπει περισσότερο και από την λογοτεχνία ή τα εικαστικά, την πιο συντηρητική έκφραση.

Από όλες τις τέχνες, το σινεμά, νομίζω, είναι πιο κοντά στην σχιζοείδεια και την παράνοια της εποχής μας.

Γι’ αυτό que viva Mexico, que viva cinema!

 

Ο Μάνος Στεφανίδης είναι αναπληρωτής καθηγητής του ΕΚΠΑ