Tου Γ. Λακόπουλου
Σε μια χώρα που αποσυντίθεται η λύση βρίσκεται στην πολιτική, αλλά τι συμβαίνει όταν και η πολιτική αποσυντίθεται; Πίσω από τη βιτρίνα της έντασης υπάρχουν διεργασίες που κάνουν ακόμη πιο δύσκολη την εξίσωση της εξόδου από την κρίσης μέσω ομαλών πολιτικών εξελίξεων. Θα μπορούσε να τις δρομολογήσει ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, καταθέτοντας την εντολή- αλλά δεν δείχνει έτοιμος να το κάνει. Συνεπώς τα πράγματα θα συνεχίσουν για μεγάλο διάστημα να διαμορφώνονται με βάση δύο άλλες παραμέτρους.
-Η πρώτη είναι ότι η Ευρώπη στηρίζει τον Πρωθυπουργό με κάθε μέσο και προσπαθεί να του βρει ακόμη και συμμάχους συγκυβέρνησης, ώστε να απαλλαγεί από τον Καμμένο και να καταστεί η στήριξή της ευκολότερη. Ο λόγος είναι απλός: η κυβέρνηση Τσίπρα είναι η πλέον κατάλληλη για να μετατραπεί η Ελλάδα σε χώρα με τις αναλογίες της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας, εντός ή εκτός ευρώ, όπως έχει δρομολογηθεί ορατά πλέον.
-Η δεύτερη παράμετρος είναι ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ως εν δυνάμει διάδοχος του Τσίπρα, δεν αντιστέκεται πλέον στην πίεση που του ασκεί ένα μέρος της διαπλοκής με συγκεκριμένα δημοσιεύματα και παρασκηνιακές πιέσεις να ζητήσει εκλογές. Παρ ότι δεν έχει πείσει ακόμη για την ικανότητα της ΝΔ να κυβερνήσει υπό τη διεύθυνσή του, κανεις στροφή και ζητάει απο τον Τσιπρα να παει στην κάλπη την οποια ως τωρα ξορκιζε , ταυτιζόμενος με συγκεκριμένα κέντρα που βρίσκονται σε συγκρουση τον Πρωθυπουργο.
Σ’ αυτό το πλαίσιο ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας δεν κινδυνεύει να αποχωριστεί στην εξουσία στο επόμενο διάστημα. Έχει ωστόσο δύο προβλήματα. Το ένα να απομακρύνει τον Καμμένο και το δεύτερο να απομακρύνει το πολιτικό προσωπικό που χρησιμοποιεί στη διακυβέρνηση αυτή τη στιγμή.
Και τα δυο συνιστούν ένα κουβάρι στο οποίο περιλαμβάνεται η αντικατάσταση των βουλευτών των ΑΝΕΛ που θα ακολουθήσουν τον Καμμένο- περίπου πέντε- και η κατάσταση αρκετών υπουργών. Αυτά συνδέονται μεταξύ τους και το πιθανότερο είναι ότι θα αντιμετωπισθούν ταυτόχρονως με ανασχηματισμό και διεύρυνση. Το πρώτο είναι εύκολο. Για το δεύτερο πρέπει να γίνουν ακόμη κάποιες κινήσεις.
Είναι καταφανές σε όλους ότι ο Τσίπρας είναι αριστοτέχνης στη χρησιμοποίηση των μέσων που διαθέτει για λογαριασμό του. Κατά κάποιο τρόπο έχει εργοδοτική αντίληψη για την πολιτική: προσλαμβάνει και απολύει ανθρώπους, ιδέες και καταστάσεις, ώστε στο τέλος να είναι ο μόνος κερδισμένος. Π.χ. αφού χρησιμοποίησε την αντιμνημονιακή ρητορική, την απολάκτισε και υιοθέτησε την μνημονιακή.
Σε ότι αφορά τα πρόσωπα προσέλαβε την ομάδα Λαφαζάνη, ως ακραία αριστερή συνιστώσα, και την ομάδα Καμμένου, ως ακραία δεξιά συνιστώσα. Ήδη απέλυσε την πρώτη και ετοιμάζεται να απολύσει και τη δεύτερη. Ενδεχομένως μαζί με αυτή θα απολυθεί και η ομάδα των δευτεροκλασάτων στελεχών του ΠΑΣΟΚ που απέκτησαν αξιώματα στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Σημερινοί υπουργοί θα έχουν την τύχη που είχαν οι υπουργοί του ρεύματος Λαφαζάνη.
Με άλλα λόγια έχει έλθει η ώρα για νέες συμμαχίες, νέα πρόσωπα και νέα κυβέρνηση και η λύση για αυτό βρίσκεται σε έναν κύκλο προσώπων που προέρχονται από το παλαιό ΠΑΣΟΚ και τώρα βρίσκονται σε αγρανάπαυση ή υποαπασχολούνται στα σχήματα που προέκυψαν εν τω μεταξύ.
Ήδη ασκείται από ευρωπαϊκούς παράγοντες πίεση στη Φώφη Γεννηματά να συμπλεύσει μαζί του. Η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δέχεται πιέσεις και από το εσωτερικό του κόμματος της γι’ αυτό και πολλοί αποδίδουν στον Κώστα Λαλιώτη τη υιοθέτηση της ιδέας για συγκυβέρνηση με την Κουμουνδούρου στα πλαίσια ενός νέου κυβερνητικού σχεδιασμού.
Η ίδια αντιλαμβάνεται ότι αυτό θα είναι το πολιτικό τέλος της και σκοπεύει να σκληρύνει τη στάση της απέναντι τον Αλέξη Τσίπρα, με σκοπό να πάει στις επόμενες ως επικεφαλής του σχήματος ΠΑΣΟΚ- Δημοκρατική Συμπαράταξη, καθώς η συνεργασία της με τον επικεφαλής της ΔΗΜΑΡ Θαν. Θεοχαρόπουλου απεδείχθη αρμονική και αποδοτική.
Οι πρωτοβουλίες της για την σύγκληση όλων των ‘δυνάμεων του χώρου’ έχουν χαρακτήρα ξεκαρφώματος και λειτουργούν περισσότερο ως άλλοθι για την πορεία της παρά ως επιδίωξη. Άλλωστε γνωρίζει ότι σε ορισμένες περιπτώσεις όμως π.χ. με την Άννα Διαμαντόπουλου η σύμπραξη είναι αδύνατη, ενώ για τον Γ. Παπανδρέου έχει πλήρη συναίσθηση πόσο τοξικός είναι, αλλά και πόσο επιζήμιος θα ήταν αν τον έπαιρνε στο κόμμα της.
Αντίθετα θα δεχόταν με ικανοποίηση στελέχη όπως ο Φ. Σαχινίδης και δυο – τρεις ακόμη. Ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου διακρίνει την κλειστή πόρτα και περιμένει τις αμερικανικές εκλογές με την ελπίδα ότι μια νίκη της Κλίντον θα του εξασφαλίσει ένα αξίωμα εκτός της χώρας.
Αυτό κάνει ευκολότερη τη δουλειά του Αλέξη Τσίπρα. Καθώς η Γεννηματά φαίνεται να έχει διασφαλίσει ότι δεν θα βρουν ανταπόκριση ενδεχόμενα προσκλητήρια του Πρωθυπουργού προς στελέχη του ΠΑΣΟΚ οι άνθρωποί του στρέφονται σε πρόσωπα που σταδιοδρόμησαν στο ΠΑΣΟΚ παλαιοτέρα και τώρα είτε αδρανούν, είτε κινούνται στο κομματίδιο του Γ. Παπανδρέου. Η Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου και ο Δημ. Ρέππας φέρονται ως επικεφαλής σ’ αυτές τις λίστες, που συμπληρώνονται με κάποιους από την παλιά ‘Ομάδα Παπουτσή’.
Ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου φαίνεται να έχει ενημέρωση για κάποιες από αυτές τις κινήσεις και για να κερδίσει χρόνο παριστάνει ότι .. φλερτάρει με τον ΣΥΡΙΖΑ, παρότι έτσι εξοργίζει στελέχη όπως ο Χαρ. Καστανίδης.
Όπως έχουν τα πράγματα αυτή τη στιγμή πλησιάζει η ώρα που θα δούμε μια κυβέρνηση Τσίπρα στην οποία δεν θα μετέχει το ΠΑΣΟΚ, αλλά θα είναι ορατή μια νέα γενιά του παλαιού ΠΑΣΟΚ. Θα δίνουν την αίσθηση της διεύρυνσης, αλλά ταυτόχρονα θα προσπαθούν να απαντήσουν και στην στρατηγική επαναπατρισμού που διακρίνει πλέον τη πολιτική της Φώφης Γεννηματά.
Κατά πάσα πιθανότητα η εκδήλωση αυτών των προσκολλήσεων παλαιοπασόκων στον ΣΥΡΙΖΑ αναμένει τις πρώτες προσχωρήσεις παλαιών ‘εκσυγχρονιστών΄στον Κ. Μητσοτάκη για να τις χρησιμοποιήσουν ως άλλοθι. Σε κάθε περίπτωση το πρώην ΠΑΣΟΚ αποδεικνύεται και πάλι δεξαμενή για τον Αλέξη Τσίπρα. Ίσως με καλύτερο ‘υλικό’ αυτή τη φορά.
