Γράφει ο Ευρωλόγος
Σύμφωνα με όσα είπε πρόσφατα σε ραδιοφωνική συνέντευξη ο υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης Παναγιώτης Λαφαζάνης , το ενδεχόμενο να μην υπάρξει συμφωνία με τους δανειστές στο Εurogroup της 24ης Απριλίου δεν θα είναι και το τέλος της Ελλάδας, επειδή ,καθώς όπως είπε, η χώρα έχει εναλλακτικές λύσεις.
Το Εurogroup της 24ης Απριλίου πέρασε , συμφωνία δεν υπήρξε , αλλά το τέλος της Ελλάδας δεν ήλθε! Μπίγκο για τον υπουργό; Καθόλου. Το τέλος δεν ήλθε, αλλά ήλθε πιο κοντά. Αν προσέξει τι προσπαθεί να κάνει αυτές τις ημέρες ο αρχηγός του θα το καταλάβει.
Ένας λόγος για τον οποίο το τέλος ήλθε πιο κοντά, είναι ότι επήλθε ήδη το τέλος της συζήτησης για τις <εναλλακτικές λύσεις>.
Όπως έδειξε η επίσκεψη του Έλληνα Πρωθυπουργού στη Μόσχα και οι ελληνορωσικές ανταλλαγές αξιωματούχων, του ίδιου του Παν. Λαφαζάνη προεξάρχοντος, πρακτικά δεν υπήρχαν ποτέ. Αλλά και να υπήρχαν ,η επιλογή τους θα ήταν παραφροσύνη. Όποιος πιστεύει ότι για οποιοδήποτε λόγο η Ελλάδα μπορεί να εγκαταλείψει την Ευρωπαϊκή Ένωση και να συνταχθεί με οποιαδήποτε άλλη δύναμη είναι για τα σίδερα.
Ας μείνουμε όμως λίγο στην υπουργική άποψη ότι δεν θα έλθει το τέλος της χώρας ούτε αν δεν υπάρξει συμφωνία στην επόμενη συνεδρίαση του Γιούρογκρουπ, και να τη δούμε από μια άλλη πλευρά. Μήπως λέει ότι δεν θα επέλθει το τέλος αν δεν υπάρξει συμφωνία γιατί στην πραγματικότητα πιστεύει ότι θα επέλθει το τέλος της χώρας ….αν υπάρξει συμφωνία; Μήπως προετοιμάζει το έδαφος για να αντιδράσει σε ενδεχόμενη συμφωνία;
Μακάρι να μην είναι έτσι. Αλλά ο, συμπαθής κατά τα λοιπά ,Λαφαζάνης εκφράζει κάποιες δυνάμεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ορισμένους παράγοντες στην κυβέρνηση που θεωρούν αρνητική εξέλιξη οποιαδήποτε συμφωνία τους δανειστές- τους οποίους δεν αντιμετωπίζουν ως εταίρους, αλλά ως εχθρούς.
Κάποιοι κυβερνητικοί παράγοντες μπορεί να μπλοφάρουν με αυτή τη ρητορική, αλλά οι συγκεκριμένες κομματικές δυνάμεις όχι. Το εννοούν γιατί δεν κατανοούν την αξία που θα έχει ένα πρόγραμμα που θα απομακρύνει τη χώρα από τη χρεοκοπία και συνεπώς θα βγάζει και την κυβέρνηση από τη δύσκολη θέση .
Προφανώς μια τέτοια συμφωνία θα περιλαμβάνει και μέτρα – καθόλου δημοφιλή αφού θα επιβάλουν νέους περιορισμούς. Ξέρει όμως κανείς άλλον τρόπο να βγει μια χώρα σαν την Ελλάδα από την κρίση που τη μαστίζει; Υπάρχει δρόμος με παροχές και διευκολύνσεις; Μπορεί να βλέπει κάνεις το μέλλον με αισιοδοξία αν δεν εκπονηθεί ένα μεσοπρόθεσμο ελλληνοκοινοτικό πρόγραμμα αυτοσυγκράτησης; Η μήπως θα λύσει τα προβλήματα η απομάκρυνση από τα ευρωπαϊκά κέντρα αποφάσεων; Κάνει πολύ κρύο εκεί έξω…
Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα έδωσε προεκλογικά υποσχέσεις που σήμερα δεν μπορεί να τηρήσει η κυβέρνηση είναι άλλη υπόθεση. Πρόβλημα του. Μπορεί όμως να θεωρήσει κάνεις σοφή τη συμπεριφορά ενός εκλεγμένου Πρωθυπουργού που θα τινάξει τον αέρα τη χώρα – γιατί τι άλλο είναι η θεωρία περί εναλλακτικών λύσεων ;- επειδή η κυβέρνησή του , εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να ανταποκριθείς τις προεκλογικές δεσμεύσεις της ;
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Οι θεωρίες για εναλλακτικές λύσεις, για ρήξεις και για αντίδραση στη <γερμανοκρατούμενη Ευρώπη> και άλλες μπουρδολογείς, συνιστούν για την κυβέρνηση παιδικές της ασθένειες που οφείλει να ξεπεράσει.
Να δει πράγματα με ευθύνη, σοβαρότητα και πρωτίστως με ευρωπαϊκό πνεύμα. Σε καλό θα της βγει- ακόμη και αν χρειαστεί να θυσιάσει ο Πρωθυπουργός και κάποιους άλλους πέρα από τον Βαρουφάκη- ίσως και τον ίδιο τον Λαφαζάνη.
Σε αντίθετη περίπτωση οδηγείται σε τοίχο. Γιατί χωρίς συμφωνία υπάρχει πράγματι κάτι που θα φτάσει στο τέλος: η σχέση της Ελλάδας με τον κοινοτική Ευρώπη.
Ακόμη και αν το ήθελαν κάποιοι στην κυβέρνηση αυτό- όπως πολύ εύστοχα αναρωτήθηκε ο πρώην Πρωθυπουργός Κ. Σημίτης την περασμένη Κυριακή στην <Καθημερινή> – μάλλον θα τους προλάβει κάτι άλλο. Το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ με την κοινωνία. Εντάξει, είπαμε να ψηφίσουμε τον Τσίπρα γιατί δεν αντέχονταν οι προηγούμενοι, αλλά όχι και να αφήσει τους σαλεμένους και του καμένους, να το κάνουν καλοκαιρινό το μαγαζί.