Tου Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Είναι αλήθεια ότι, μετά και την αναμέτρηση στην Βουλή με το “υπόλοιπο” των προαπαιτούμενων εν όψει Eurogroup της 24ης Μαΐου, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει υποστεί πολλαπλά πλήγματα -που θα γίνουν ενεργά όταν αρχίσει να φτάνει το μπουγιουρντί των φόρων, συν να υποχωρούν οι συντάξεις. Τα πλήγματα θα ενταθούν όσο – ανασχηματισμός λέγεται αυτό!… – ο ΣΥΡΙΖΑ ανοίγεται προς το Κέντρο, όσο δηλαδή τραβάει ανθρώπινο υλικό από εκεί. Όμως, η διαβεβαίωση, ιδίως από τα ορφανά της Κεντρο-Αριστεράς ότι θα μπορούσαν να το πάνε καλύτερα το καράβι, προϋποθέτει ότι οι θρηνωδίες και οι κατακεραυνώσεις στις οποίες επιδίδονται τελευταίως θα πήγαιναν λιγάκι πίσω.
Βλέπετε ο πειρασμός – τον νιώθουν περισσότερο στην ΝΔ , αλλά και στο ΠΑΣΟΚ αρκετά – να εγκαλούνται δηλαδή οι “Ευρωπαίοι εταίροι” ότι δεν δείχνονται όσο θάπρεπε αυστηροί “με τους τωρινούς” (=τους κυβερνώντες Συριζαίους) είναι επικίνδυνος σύμβουλος.
Ακόμη πιο ολισθηρή είναι και η άλλη πρόκληση που νοιώθουν πολλοί στην Αντιπολίτευση: να προβλέπουν και να προφητεύουν ότι το ναυάγιο της οικονομίας, ο εκτροχιασμός κλπ. παραμονεύει λίγο παρακάτω. Και, προφητεύοντας το κακό (που ενδεχομένως είναι υπαρκτός κίνδυνος: “ταβάνι” στην φοροδοτική ικανότητα, πέρασμα των πάντων στην μαύρη οικονομία, βαθύτερη από την σχεδιαζόμενη ύφεση, νέα ανάγκη ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών με bail–in ενδεχομένως, που αγγίζει καταθέσεις…) είναι σαν να ταυτίζονται μ’ αυτό.
Όμως, ακόμη περισσότερο θάξιζε να πρόσεχε η Αντιπολίτευση -και μάλιστα η Αξιωματική- το πώς οι βασικοί συντελεστές της οικονομίας έρχονται και (περίπου) προϋπαντούν μια θετική έκβαση της διαβόητης αξιολόγησης. Ενδιαφέρον, λοιπόν, να σημειώσει κανείς ότι τις τελευταίες εβδομάδες από κάθε γωνιά γίνεται η προσπάθεια να φωτιστούν οι προοπτικές /πρωτοβουλίες/προσδοκίες επενδυτικής επανεκκίνησης και στόχευσης της ανάπτυξης.
Ήδη, έρχεται από αύριο στην πρώτη γραμμή ο ΣΕΒ. Με ένα μείζον Βιομηχανικό Συνέδριο, που αποτελεί την αιχμή προτάσεων του Συνδέσμου για έξοδο από την κρίση, με στόχευση/τίτλο “Επιστροφή στην Ανάπτυξη: Επενδύσεις, Ανταγωνιστικότητα και Δουλειές” παρουσιάζεται ένα σύνολο Προτάσεων Πολιτικής για την Ενθάρρυνση των Παραγωγικών Επενδύσεων με την υπογραφή ακριβώς του ΣΕΒ. Όπου, αφού ξαναδιαβάσει κανείς τα γνώριμα θέματα των αντικινήτρων, των διαδικασιών του Δημοσίου που φρενάρουν, ή πάλι την ανάδειξη των ιδιωτικών επενδύσεων ως “μονόδρομου”, έρχεται αντιμέτωπος με προτάσεις – αληθινές προτάσεις, δε. Που ομολογημένα επιδιώκουν την ενίσχυση επενδύσεων “μεσαίας και μεγαλύτερης κλίμακας”, με βάση και την εμπειρία άλλων χωρών ώστε να τεθεί σε λειτουργία ένας “ενάρετος κύκλος”. Πώς;
Με “επιβράβευση των κερδών” (άρα και των φορολογικών εσόδων) που έτσι θα στρέφονται σε επενδύσεις, συνεπώς σε νέα κέρδη (και φορολογικά έσοδα), μέσω “υπερέκπτωσης των νέων παγίων” όσο θα δημιουργούνται μέσα στην κρίση και με ευκολότερη μεταφορά ενδεχομένως ζημιών σε επόμενες χρήσεις, συν με τεκμαρτή έκπτωση τόκων(αναγνώριση ως εκπιπτόμενης δαπάνης του κεφαλαίου που εισφέρεται) και με απαλλαγή από παρακρατούμενους φόρους των μορφών χρηματοδότησης επενδύσεων.
Τι υποδηλώνουν όλα αυτά; Ότι προεξοφλείται “κάτι” σαν επανεκκίνηση της οικονομίας μετά το κλείσιμο της αξιολόγησης. Και αυτό το “κάτι” αξίζει/πρέπει να υποβοηθηθεί. Το μάλωμα των όποιων άστοχων επιλογών της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ έχει νόημα – και πολύ! Άλλωστε, αυτό ακριβώς κάνει και η – προσεκτική και αυστηρή συνάμα “Κοινή Δήλωση των τεσσάρων εργοδοτικών Κοινωνικών Εταίρων” που ξεπουπουλιάζει μέτρο-μέτρο το τωρινό φορολογικό νομοσχέδιο/νόμο. Όμως η ευχή να καταρρεύσει το σύμπαν για να δικαιωθούμε, όπως δείχνουν πολλοί στην Αντιπολίτευση, όχι!
