Του Νίκου Λακόπουλου
Το πρόσωπο της περασμένης χρονιάς είναι –αναμφισβήτητα- ο Γιάνης- με ένα ν Βαρουφάκης. Ένας μεγαλομανής νάρκισσος που βρέθηκε από τις πλατείες των Αγανακτισμένων στις Βρυξέλλες να μάχεται την “Τραπεζοδουλοκρατία” εξυμνώντας την «μεγαλοφυία» του …Σόιμπλε. Ίσως γιατί ο Γιάνης ξέρει καλά πως ο κόσμος είναι χωρισμένος ανάμεσα σε μεγαλοφυίες και ηλίθιους. Ο Βαρουφάκης μπορεί ως “θεωρητικός” να είναι απλώς ένας συγγρραφέας- νοσηρών- οικονομικών σεναρίων, αλλά δεν είναι βλάκας.
Ο Αλέξης Τσίπρας που εντυπωσιάστηκε από τα καθρεφτάκια που πουλούσε στους ιθαγενείς άκουσε -κάπως αργά- όσους τον προειδοποιούσαν για τα μεγαλοφυή –ή παρανοϊκά σχέδια του. Ο τότε υπουργός Οικονομικών έδινε περισσότερη σημασία στο τι θα φορέσει- ανάλογα με το τι θα πει. Που κάθε φορά ήταν κάτι άλλο. Αντίθετο με αυτό που είχε πει λίγες ώρες πριν.
Ο Γιάνης ήταν ένας μυθομανής. Σχεδίαζε με εθνική υπερηφάνια την ρήξη κι έκανε την ίδια ώρα παρέα με τους «τοκογλύφους- εκβιαστές». Ο λόγος ήταν απλός. Υπάρχει κάτι παραπάνω από την εθνική υπερηφάνια. Η καριέρα του. Και υπάρχει κάτι πάνω από την καριέρα. Η ματαιοδοξία, η φιλαυτία, η ανάγκη να ζήσεις την Ιστορία, ακόμα κι αν ο κόσμος καταστραφεί. Η παρανοϊκή παρόρμηση να ζήσεις με τους δαίμονες σου. Και με τα ψέματα σου. Η αίσθηση πως είσαι και συ σαν τον Τσόρτσιλ. Η ηδονή της στιγμής που λες “Ντάρλιγκ, σήμερα έκλεισα τις τράπεζες!”
Ο Γιάνης- που ο πατέρας του βασανιζόταν με …μουσική Στράους στην Μακρόνησο κι η μαμά του ήταν …ακροδεξιά τρομοκράτισσα- μπορεί να πει σε μια συνέντευξη πάνω από δέκα ψέμματα. (Σχετικά, δες εδώ). Η μητέρα του π.χ. παρακολουθούσε τον άντρα που θα παντρευόταν (!) ως μέλος μια ανύπαρκτης ακροδεξιάς τρομοκρατικής οργάνωσης, που υπάρχει μόνο στην δική του φαντασία.
Ο Γιάνης είναι παραμυθάς. Η χούντα- ας πούμε- είχε καταδικάσει τον θείο του σε θάνατο, όταν είχε καταργηθεί η θανατική ποινή. Κι ο ίδιος πέρασε δύσκολα χρόνια ως παιδί όταν στην δικτατορία άκουγε Ντόιτσε Βέλλε, μάλλον νόμιμα αφού έκανε …διακοπές στις Άλπεις.
Υπάρχει κάτι πιο αφροδισιακό από την εξουσία. Η δημοσιότητα. Η δόξα. Όταν η Ελλάδα καιγόταν με κλειστές τράπεζες- έργο δικό του και τρόπαιο μιας Ηροστράτειας δόξας- ο Γιάνης σκεφτόταν τι να γράψει στο βιογραφικό του στο τουίτερ. Κι όταν ο Γιάνης που κυκλοφορούσε με τα πόδια μόνος του «κινδύνευσε» από τους δημοσιογράφους- ” σκουπίδια” τους είπε αργότερα- βρέθηκε ξαφνικά με τρεις φουσκωτούς μπράβους.
Αυτά τότε. Γιατί δεν ξεμπλέξαμε οριστικά με τον Yanis- που ξόδεψε δυο μέρες για να φωτογραφηθεί για το Paris Match- που «δεν ήξερε» τι είναι. Φυσικά τόκανε κι αυτό για την Ελλάδα.
Η προαγγελθείσα είδηση είναι πως ο Γιάνης ετοιμάζει κόμμα- ευρωπαϊκό φυσικά, αν και κατά τη γνώμη μου, πρέπει να είναι παγκόσμιο, ίσως και διαπλανητικό. Γιατί δεν είναι πως η Ευρώπη αλλάζει, η Γη γυρίζει, η οικονομία- μαζί και η Οικονομική Επιστήμη- περνάει κρίση. Είναι πως η Γη γυρίζει, αλλά γύρω από τον Βαρουφάκη.
Φυσικά αυτό είναι ενδιαφέρον και ίσως γίνει και συναρπαστικό. Ο Γιάνης ξέρει πως ζούμε σε μια μιντιακή κοινωνία “θεάματος”, έναν “πολιτισμό εικόνας”, όπου δεν έχει σημασία τι λες, αλλά τι φοράς όταν το λες. Θα περιμένουμε, αν όχι το πρόγραμμα, τουλάχιστο το σενάριο. Κι αν δεν υπάρχει σενάριο, θα περιμένουμε να δούμε τι θα …φορέσουμε το 2016. Γιατί ο Γιάνης δεν είναι πολιτικός. Είναι σταρ. Θα μπορούσε να κάνει καριέρα στο σινεμά ή το θέατρο, αν και αυτό που του ταιριάζει πιο πολύ –ως ροκ σταρ- είναι ένα μουσικό συγκρότημα. Χωρίς αυτό να αποκλείει μια ένδοξη καριέρα ως συγγραφέας ή ως …μόδιστρος.
Το πρόβλημα είναι πως ο Βαρουφάκης κάνει πολιτική. Με την γνώση αυτής της γενιάς πως όλα είναι “επικοινωνία”, όλα έχουν ειπωθεί, όλα είναι μάταια. Πως η πολιτική δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Τα νέα παιδιά δεν γεννιούνται μέσα στην αθωότητα, αλλά ξέρουν πως όλα γύρω τους είναι διεφθαρμένα. Η ιδέα της Επανάστασης πτώχευσε. Η Αριστερά πέθανε και κάποιος άλλος χρησιμοποιεί το προφίλ της. Η “ιδεολογία” είναι ένα ρούχο που θα αλλάξουμε, όταν περάσουμε την νεότητα, αλλά πρέπει να μείνουμε και για πάντα νέοι.
Υποθέτω ότι η ανακοίνωση του κόμματος – της «τρίτης εναλλακτικής λύσης»- δεν θα γίνει με τον κλασσικό τετριμμένο τρόπο. Θα γίνει όπως ένα συγκρότημα- με …δίσκο, όπως λόγου χάριν κάνει η Μαντόνα. Αν και -όπως αποδεικνύεται- η τελευταία είναι πιο σοβαρή, έχει πιο συγκροτημένο πολιτικό λόγο, από τον Γιάνη με ένα ν Μπαρουφάκη, όπως τον λένε πολλοί. Και δεν είναι επικίνδυνη. Γιατί η Μαντόνα κάνει ένα σόου. Δεν «εμπορεύεται” πολιτικές ιδέες. Δεν πουλά καταστροφή, ούτε σωτηρία, αλλά χαρά. Αν και ξέρει, όπως κι ο Γιάνης, πως και η πολιτική είναι ένα σόου.
Από αυτή την άποψη, το νέο κόμμα έχει κάτι να προσφέρει. Κυρίως στον χώρο της μόδας. Γιατί θα γίνει φυσικά μπροστά στις κάμερες, αν δεν γίνει μόνο και μόνο για τις κάμερες. Ένα new age, progressive, ανατρεπτικό, glam rock κόμμα με επαναστατική ελαφρότητα. Λίγη να μην πέσει και βαρύ. Και να μην κουράζει. Πάνω από όλα- αυτό το space κόμμα- πρέπει να εντυπωσιάζει.
Τα αδηφάγα ΜΜΕ έχουν ήδη μπει στο παιχνίδι. Κι όλοι περιμένουμε με ενδιαφέρον το νέο -ευρωπαϊκό- κόμμα. Με περιέργεια για το τι έχει να μας πει ο Γιάνης. Αλλά κυρίως για το τι θα φορά, όταν θα ανακοινώνει πως θα σωθεί η Ευρώπη.
Σχετικά άρθρα:
Γιάνης Βαρουφάκης: Ένας νάρκισσος και μυθομανής προφήτης
Το Εγώ και το Εκείνο: ταξίδι στο μυαλό του Γιάνη Βαρουφάκη
Δόκτωρ Τζέκιλ και Μίστερ Βαρουφάκης: ο φόβος του συνεπιβάτη πάνω στη μοτοσυκλέτα
Το μεγαλοφυές – ή μήπως παρανοϊκό;- σχέδιο του Γιάνη Βαρουφάκη για χρεοκοπία
