Του Ανδρέα Δεληγιάννη.
Μπορεί ένας υπουργός να μιλάει σαν επιστήμονας; Προφανώς ναι. Ήταν αυτό ακριβώς που έκανε ο Γιάννης Πανούσης στην υπόθεση του παιδοκτόνου που απασχολεί την επικαιρότητα τις τελευταίες ημέρες.
Όσοι έχουν παρακολουθήσει την επιστημονική διαδρομή του υπουργού Προστασίας του Πολίτη, γνωρίζουν ότι γι αυτά τα θέματα έχει μιλήσει και έχει γράψει πολλές φόρες, με συγκροτημένο τρόπο
Ίσως κανένας άλλος δεν ξέρει καλύτερα τους σκοτεινούς κανόνες του σωφρονιστικού συστήματος. Και ίσως κάνεις άλλος δεν έχει καταθέσει κατά καιρούς πληρέστερες προτάσεις για την εξυγίανση ενός χώρου που έχει τους δικούς του κώδικες και παράγει εγκληματικότητα και στο εσωτερικό του.
Οι επιστημονικές εκτιμήσεις του άλλωστε έχουν επαληθευτεί πολλές φόρες από την πραγματικότητα των φυλακών στο παρελθόν.
Αναφερόμενος λοιπόν ο Πανούσης στο ενδεχόμενο να χάσει στη ζωή του στη φυλακή ο παιδοκτόνος, όχι μόνο δεν προεξόφλησε το θάνατό του και πολύ περισσότερο δεν παρακίνησε, αλλά ακριβώς το αντίθετο: προειδοποίησε για την προστασία του. Ως επιστήμονος επισήμανε ένα ενδεχόμενο για να αποτραπεί , όχι για να συμβεί. Όπως έκανε προ καιρού και για την ένταση στις Σκουριές.
Ωστόσο στα αυτιά πολλών δεν έφτασε η φωνή του πεπειραμένου εγκληματολόγου , αλλά η φωνή του πολιτικού. Γι αυτό και αντιμετωπίσθηκε όχι απλώς ως πολιτικός , αλλά ως αντίπαλος – στην πολιτική, στα μίντια , αλλά και στην κυβέρνηση.
Κάποιοι ζήτησαν την παραίτησή του, άλλοι είπαν ότι μιλάει έτσι γιατί είναι … μνημονιακός, ακούστηκε ακόμη και ότι απειλεί το κράτος δικαίου και τον πολιτισμό. Έλεος!
Ακόμη και ο υπουργός Δικαιοσύνης φάνηκε να αναζητάει ρεβάνς για κάποιες παρατηρήσεις που έκανε ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, τις ημέρες που ήταν στον αέρα το νομοσχέδιο με τις αποφυλακίσεις, τα βραχιόλια του Ξηρού και γενικά το πεδίο συνάντησης της τρομοκρατίας με το έγκλημα
Αυτά δείχνουν βέβαια ότι οι τοποθετήσεις του Πανούση-αλλά και ο τρόπος άσκησης της πολιτικής του – έχουν προκαλέσει ενοχλήσεις σε συγκεκριμένους κύκλους της κυβέρνησης και σε συγκεκριμένο τμήμα της μιντιακής πιάτσας.
Προφανώς ενόχληση προκαλεί και η γενικότερη διαχείριση του χαρτοφυλακίου του απέναντι στους χώρους που θεωρούν ότι δεν μπορεί να τους αγγίζει κανείς..
Επιπλέον – γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε που θα έλεγε και ο Κ. Μητσοτάκης- υπάρχουν και οι μικρότητες από πρόσωπα που θεωρούν τον εαυτό του πολύτιμο, ώστε οι πολιτες να πληρώνουν για τη φύλαξη τους και ο ίδιος δεν το ασπάζεται..
Από αυτή την άποψη κάθε φορά που μιλάει, είτε δίνει πλευρό είναι όχι, θα δέχεται επίθεση – ο καθένας θα του την πέφτει γιατί κάτι δεν τον βολεύει με τον συγκεκριμένο <ξεροκέφαλο> υπουργό.
Δεν είναι παράξενο στην πολιτική, αλλά στην προκειμένη περίπτωση είναι αποκαρδιωτικό. Γιατί ενώ τους έδειξε το φεγγάρι αυτοί επιμένουν να κοιτάζουν το δάκτυλο.
