Γράφει ο Χρήστος Γκίμτσας
Μας αρέσει δεν μας αρέσει, οι αριστεροί οι προοδευτικοί και οι αγωνιστές ήταν πάντα εκεί,’’ έξω’’. Και συνήθως πίσω από τα κάγκελα. Είτε όταν τους απομόνωναν, είτε όταν τους φυλάκιζαν ή τους εξόριζαν.
Που τους έχανες που τους έβρισκες, εκεί έξω, στους δρόμους στις πλατείες, στις πορείες, στα χωράφια στα εργοστάσια, στα πανεπιστήμια , στην απεργία, με τα συνθήματά τους, τα λάβαρά τους, και τις γροθιές υψωμένες, διεκδικώντας το κατά την άποψή τους δίκαιο, αυτό που τους στερούσε η κάθε λογής εξουσία.
(Παρατήρηση: Αυτά τα λάβαρα τα είχε σηκώσει κάποτε στις πλάτες του και ο σημερινός πρωθυπουργός μαζί με την παρέα του).
Δυο πράγματα δεν μπορείς αμφισβητήσεις σ’ αυτούς τους ανθρώπους : Τον αγώνα και την θυσία.
Τώρα αν με ρωτήσετε αν η αριστερά και όσοι την ακολουθούσαν, τα είχαν όλα καλά καμωμένα, θα απαντήσω με ένα «όχι», και νομίζω πως θα συμφωνήσετε μαζί μου.
Έτσι, για παράδειγμα, μέγα σφάλμα τους να στηρίζουν και να υπερασπίζονται τόσα χρόνια τα προνόμια των συντεχνιών του διαβόλου. Τις βολεμένες μέσα στην κρατική μηχανή, στα προνόμια και τα επιδόματά τους, και που τα βολέματά τους τα πληρώνουμε τώρα πανάκριβα.
Και ενώ η Αριστερά ήταν έξω στους δρόμους οι «άλλοι» οι επικυρίαρχοι, ήταν ‘’μέσα’’ στα κέντρα εξουσίας: Στην βουλή, στα υπουργεία, στις διορισμένες τότε νομαρχίες, στα αστυνομικά τμήματα, στο στρατό, στις τράπεζες, στο χρηματιστήριο, στις εργολαβίες, στις προμήθειες, στην πληροφόρηση, στα δικαστήρια.
Όταν το έφερνε ο καιρός και οι θύελλες και οι διαφορές μεταξύ και των «έξω» με τους «μέσα» έφταναν στην σύγκρουση και στην βία , οι ‘’απ’ έξω’’ δηλαδή οι αριστεροί , οι προοδευτικοί οι πατριώτες, ήταν αυτοί που πάλευαν με την φωνή και τα στήθια, πάντα στους δρόμους.
Οι εξουσιαστές με τα διάφορα κατά καιρούς ονόματα (αστοί, δεξιοί , κυβερνητικοί, κεφαλαιοκράτες, ταξικός εχθρός,) είχαν πάντα έτοιμο τον μηχανισμό της καταστολής. Ήταν οι οργανωμένες από το κράτος ένστολες και ένοπλες ομάδες ανθρώπων που και αυτές είχαν κατά καιρούς διάφορα ονόματα. Τα ΤΕΑ και η Αγροφυλακή, παλιότερα, η Χωροφυλακή και η Αστυνομία, η Ασφάλεια ( ιδαιτέρως το ‘’σπουδαστικό’’ της Ασφάλειας), τα ΕΚΑΜ σήμερα, το διαχρονικό παρακράτος, οι πανταχού παρούσες μυστικές υπηρεσίες και πάντα διαθέσιμοι προβοκάτορες. Και αν οι ειδικές συνθήκες το επέβαλαν, και ο στρατός και η ΕΣΑ.
Και όταν οι περιστάσεις το απαιτούσαν, η σύγκρουση κατέληγε σε εκατοντάδες τραυματίες και συλλήψεις, αλλά και θανάτους. π.χ. 9/5/1956: Ογκώδης διαδήλωση στη Αθήνα κατά των Άγγλων, και υπέρ της Εθνικής Ανεξαρτησίας Κύπρου- Ελλάδας. Οι ένοπλοι της εξουσίας απάντησαν με σφαίρες. Απολογισμός: 5 νεκροί ,165 τραυματίες. Η Αριστερά ήταν εκεί.
-22/5/1963 : Οργανωμένη δολοφονία του βουλευτή της ΕΔΑ σε συγκέντρωση της, του Γρηγόρη Λαμπράκη από την ασφάλεια της Θες/κης και το παρακράτος.
-21/6/1965: Μεγάλη φοιτητική διαδήλωση στην Αθήνα. Δολοφονία του Σωτήρη Πέτρουλα, μέλος της διοικούσας της ΕΔΑ.
-Στο μέσο της δεκαετίας του 1960, έπεσε με τα αστυνομικά γκλομπς το ξύλο της αρκούδας σε όλες της διαδηλώσεις που είχαν σαν κύριο σύνθημα το 114. Η Αριστερά ήταν σε όλα αυτά πάντα παρούσα, και πάντα το πρώτο θύμα.
Και μην νομίζετε πως όλα αυτά ανήκουν σε κανένα μακρινό παρελθόν. Η συνταγή είναι επιτυχημένη, άρα διαχρονική, και εφαρμόζεται και θα εφαρμόζεται σε ολόκληρο τον κόσμο και κάθε φορά που η εξουσία ενοχλείται, ανησυχεί ή κινδυνεύει.
Τώρα θα μου πείτε γιατί τα γράφω όλα αυτά; Θα σας εξηγήσω:
Σεπτέμβριος, 2016, διεθνής έκθεση Θεσσαλονίκης. Η ‘’αριστερά ‘’επιτέλους κυβέρνηση και εξουσία, οι κακοί, ο ταξικός αντίπαλος δηλαδή, στην άμυνα και στο περιθώριο.
Ο πρωθυπουργός της ‘’πρώτης φοράς αριστερά’’ θριαμβευτής, εκφώνησε για ακόμα μία φορά το διάγγελμα του από την συμπρωτεύουσα, και μας ξαναθύμισε πως η σωτηρία της πατρίδας και της εργατικής τάξης είναι στα δυνατά χέρια της ‘’αριστεράς’’.
Όμως… όμως, κάτι δεν πήγε καλά εκεί στη ωραία Θεσ/νίκη. ΠΕΝΤΕ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΕΝΣΤΟΛΟΙ (5000)! Σχεδόν μία μικρή πόλη επιστρατεύτηκαν για να περιφρουρήσουν τον νυν πρωθυπουργό την πολιτική νομενκλατούρα και τους διάφορους παρατρεχάμενους που σέρνονταν από πίσω τους.
Εντάξει. Οι πρώην κυβερνητικοί είχαν ανάγκη από φύλακες γιατί φοβόντουσαν τις διαδηλώσεις, τις διαμαρτυρίες τις φασαρίες που θα μπορούσε να οργανώσει και προκαλέσει η Αριστερά και στις οποίες ο Πρωθυπουργός συμμετείχε κάποτε ενθέρμως, μαζί με το σύνολο του υπουργικού του συμβουλίου. Τώρα ο Αλέξης Τσίπρας και η παρέα του τι φοβόντουσαν και είχαν την ανάγκη 5000 ένοπλων ένστολων για την προστασία τους; Χώρια οι μυστικοί. Την δεξιά; Αστείο πράγμα. Αυτή με τους ένστολους αντιστεκόταν πάντα. Και τώρα που έχασε την εξουσία, άρα και την διαχείρισή τους, ούτε καφενείο δεν μπορεί να γεμίσει και να διαμαρτυρηθεί.
Τότε;
Εδώ ακριβώς είναι που ανάβεις τσιγάρο κανείς!
Τότε μήπως φοβόντουσαν τους Πραγματικούς Αριστερούς και όλους τους αδικημένους της κρίσης; Μα αφού αυτοί είναι η ‘’αριστερά’’ και υπέρ των αδικημένων πασχίζουν και ξενυχτούν. Για τους μισθούς ,τις συντάξεις, την πρόοδο, το δίκαιο, την υπέρ του λάου ανάπτυξη!
Ή μήπως δεν είναι αυτοί η Αριστερά; Γιατί κατά πως φαίνεται, η πραγματική Αριστερά και όσοι την πιστεύουν, είναι ακόμα εκεί ‘’έξω’’ στους δρόμους και στις πλατείες με τα λάβαρά της τα συνθήματά της, τα στήθη της αλλά και με τα λάθη της.
‘’Μέσα’’ κρυμμένη και προστατευμένη είναι πάντα η Εξουσία που αυτή την εποχή ακούει στο όνομα ΣΥΡΙΖΑ. Και αν από όλα όσα συμβαίνουν αυτά τα τελευταία χρόνια στην πατρίδα, πρέπει να βγάλουμε ένα συμπέρασμα, αυτό είναι ότι:
Η Πραγματική Εξουσία παραμένει αλώβητη γιατί κατάφερε να περάσει μέσα στις γραμμές της κοινωνίας των φτωχών, των αδικημένων, των προοδευτικών, των αριστερών εν τέλει, και να τους εξαπατήσει, ένα Δούρειο Ίππο, που στην κοιλιά του κρύβονταν ο ‘’αριστερός ‘’Τσίπρας και η συντροφιά του.
Τυχαίο είναι λοιπόν γιατί χρειάζονται 5000 πραιτοριανούς για να τους προφυλάξουν από την Μεγάλη Οργή;
