Γράφει ο Συγκλητικός
Περιστατικό πρώτο. Πριν από κάποια χρόνια ο Γιώργος Παπανδρέου, αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης τότε, μπήκε στην αίθουσα της ολομέλειας της Βουλής με κάποια καθυστέρηση. Περνώντας δίπλα από τον τότε πρωθυπουργό -που ήταν ήδη στη θέση του- ο Κ. Καραμανλής του είπε:
“Γιώργο καλωσόρισες”.
Συνηθισμένα πράγματα.
Ο Παπανδρέου πετάχτηκε σαν ελατήριο και άρχισε να φωνάζει ότι Καραμανλής με τον φιλικό χαιρετισμό του ήθελε τάχα να τον…. μειώσει. Όσοι άκουγαν δεν πίστευαν στα αυτιά τους. Τι ήταν αυτό που προκάλεσε τον εκνευρισμό και το καθόλου κόσμιο μάθημα περί … κοσμιότητας του Παπανδρέου; Γιατί τόση φασαρία για έναν απλό χαιρετισμό;
Περιστατικό δεύτερο. Την περασμένη Δευτέρα στη Βουλή, καθώς στο Βήμα βρίσκεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης, από τη θέση του ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας κάτι του είπε στον ενικό. Δεν τον πείραξε αυτό που του είπε αλλά ότι δεν του μίλησε στον πληθυντικό και του επιτέθηκε:
” Όχι ενικό σε εμένα, στους υπουργούς σας”.
Οι βουλευτές προσπαθούσαν να καταλάβουν τι συνέβη καθώς ο Πρωθυπουργός ότι και αν είπε στον… ενικό δεν το είπε “επισήμως” από το βήμα, αλλά μίλησε όπως συζητούν μεταξύ τους.
Ήταν μόνο ο εκνευρισμός από τη συζήτηση – όπως όταν έλεγε “απαντήστε μου κύριε Τσίπρα” για να δίνει κουράγιο στον εαυτό του; ‘Η απλώς είχε περιέλθει σε κατάσταση στην οποία προσπαθούσε να πιαστεί από ότι έβρισκε;
Ήταν ίσως η χειρότερη στιγμή του Κυριάκου σ’ αυτή τη συνεδρίαση. Iδίως αν αναζητήσει κανείς τι ακριβώς υποδηλώνει για τον χαρακτήρα του. Αλλά ήταν και ευθέως αντικοινοβουλευτική και άδικη.
Κακά τα ψέματα. Ο Τσίπρας βαρύνεται με τις ακρότητες της πρώτης κυβέρνησής του, ενώ στη δεύτερη που ακολουθεί σωστή πολιτική βρίσκεται εκτιθέμενος απέναντι σε όσα έλεγε πριν γίνει πρωθυπουργός.
Επίσης τον εκθέτουν και αρκετοί υπουργοί του ή κομματικά στελέχη του πουμε τον δημόσιο λόγο τους -και τη συμπεριφορά τους ακόμη και μέσα στη Βουλή, παρά την προσπάθεια του Νίκου Βούτση να τους μαζέψει- μη διστάζοντας και να τους κατονομάσει.
Αλλά ως άνθρωπος ο Τσίπρας είναι ευπρεπής και ως πολιτικός απολύτως κοινοβουλευτικός. Δεν χρησιμοποιεί προσβλητικές προσωπικές εκφράσεις για τους αντίπαλους του. Άλλο οι σκληροί πολιτικοί χαρακτηρισμοί. Δεν μπαίνει στα εσωκομματικά του και δεν κάνει υπαινιγμούς για τα οικογενειακά τους. Δεν προσπαθεί να τους μειώσει με φτηνές ατάκες και με αγοραίο χιούμορ της συμφοράς.
Αντίθετα υπάρχουν αιώνια θύματα τέτοιων συμπεριφορών από τον ραδιοφωνικό Πάγκαλο, τον τηλεοπτικό Άδωνι Γεωργιάδη και τελικά τον Μητσοτάκη μέσα στη Βουλή- μια τακτική που δεν είχε ποτέ η αδελφή του για τους αντιπάλους της.
Η αξίωση να του απευθύνεται προσωπικά ο Πρωθυπουργός στον πληθυντικό- χωρίς προφανώς να του έχει ζητήσει εκ των πρότερων και εξ αρχής- είναι χτύπημα κάτω από τη μέση. Τι προσπαθούσε να αποδείξει: ότι ο Τσίπρας δεν έχει τη δική του καλή αγωγή γιατί έτρεχε στις καταλήψεις;
Για έναν πολιτικό με τρία πτυχία στα οποία δεν περιλαμβάνεται διαχωρισμός μεταξύ Μοντεσκιέ και Ρουσώ αυτή η συμπεριφορά δεν είναι ό,τι πιο κολακευτικό. Ίσως για αυτό προστίθεται σε ένα ακόμη στοιχείο ταύτισής του με τον Γ. Παπανδρέου που λάτρευε να έχει την υποστήριξη όσων είχαν είχαν πυροβολήσει τον πατέρα του .
