Του Ανδέα Δεληγιάννη
Καθώς σύμπασα η ΝΔ θα προσέλθει στο Ίδρυμα Καραμανλή για να τιμήσει τα ιερά και τα όσια της παράταξης στο ετήσιο μνημόσυνο του ιδρυτή του κόμματος, δεν είναι υπερβολή να υποθέσει κανείς ότι όλοι θα κοιτάζονται μεταξύ τους και ο ένας θα βλέπει στο βλέμα του άλλου ο ίδιο ερώτημα: < Μπορούμε;>. Μετά όλοι θα καλοκοιτάζουν προς το σημείο που θα κάθεται ο Αντώνης Σαμαράς και το ερώτημα μέσα τους θα γίνεται πιο συγκεκριμένο: <Μπορεί;>
Αυτό το <μπορεί> -εφιάλτης για τον σημερινό επικεφαλής της ΝΔ- είχε δυο αναγνώσεις. Η μία είναι αν μπορεί να παραμείνει στη θέση του, όταν από όλο και περισσότερες πλευρές του ζητούν να την εγκαταλείψει. Και η άλλη είναι αν μένοντας στη θέση του, μπορεί να οδηγήσει εκ νέου τη ΝΔ σε εκλογική νίκη.
Το εκ νέου είναι σχετικό εν προκειμένω, καθόσον ουδείς λησμονεί ότι ο Σαμαράς στην πρώτη εμφάνισή του ως αρχηγός της ΝΔ στην εκλογική αγορά τον Μάιο του 2012 ,πήρε μόλις 18%. Εκτοτε οι επιδόσεις της ΝΔ κρίνονται περισσότερο από τη συγκυρία, πάρα από την ακτινοβολία του αρχηγού της.
Εν πάση περιπτώσει αυτά δυο <μπορεί> αλληλοδιαδέχονται το ένα το άλλο και αλληλοκαθορίζονται.
Αν ο Σαμαράς <μπορεί > να κρατήσει την καρέκλα του ,πράγμα το οποίο δεν είναι καθόλου εύκολο και αν μπορεί να επιστρέψει στην πρωθυπουργία, πράγμα το οποίο όλοι θεωρούν απίθανο , έχει το χρόνο με το μέρος του. Αν μπορεί να παραμείνει αρχηγός , αλλά δεν μπορεί να κάνει τη ΝΔ πρώτο κόμμα , στο τέλος θα μείνει αυτός και η καρέκλα. Αρα ίσως είναι και η τελευταία φορά που παρίσταται στο μνημόσυνο του ιδρυτή με τη σημερινή του ιδιότητα
Αυτό είναι το θέμα για το κόμμα που κυβέρνησε τη χώρα με πέντες διαφορετικούς αρχηγούς. Καθώς η πολιτική είναι μια ανταγωνιστική διαδικασία, στο τέλος το ερώτημα απλουστεύεται: μπορεί ο Σαμαράς να νικήσει τον Τσίπρα ; Μπορεί δηλαδή <να γίνει Σαρκοζί> ,όπως επιθυμεί, και να ενσαρκώσει τις προσδοκίες της ευρύτερης Δεξιάς;
Αν καταγράψει κάνεις τα στοιχεία που συνθέτουν το ύφος της δημοσίας παρουσίας των δυο ανδρών και προσθέσει τα επιμέρους χαρακτηριστικά της διαδρομής τους, θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο Σαμαράς είναι ο καλύτερος φίλος του Τσίπρα. Όσο ο σημερινός Πρωθυπουργός έχει απέναντι του τον σημερινό αρχηγό της ΝΔ , δεν χρειάζεται να ανησυχεί. Ιδίως αν ληφθέν υπόψη ότι ο έτερος κυβερνητικός εταίρος έχει σκοπό – αλλά και τα μέσα πλέον- να ροκανίζει όσο περισσότερο μπορεί τη ΝΔ του Σαμαρά .
Συμπέρασμα. Κάτω από τον ίσκιο του <εθνάρχη> , με δυο τουλάχιστον δελφίνους αποφασισμένους να οδηγήσουν σε αλλαγή ηγεσίας – αλλά και με δυο μέλη της οικογενείας του με το ίδιο όνομα στη Βουλή- το πιθανότερο είναι ότι το εκλεκτό σώμα των παραγόντων της ΝΔ και της ευρύτερης συντηρητικής παράταξης το μόνο που θα σκέφτεται ,παρακολουθώντας τη σεμνή τελετή, θα είναι πώς θα απαλλαγεί από τον άνθρωπο που έριξε κάποτε κυβέρνηση της ΝΔ και ας είχε Πρωθυπουργό τον Μητσοτάκη.
Κάτω από τη σκέπη του ιδρυτή και οι πέτρες στα Βραχώδη Όρη θα ψιθυρίζουν ότι στην εφετεινή εκδήλωση μνήμης του Ιδρύματος που φέρει το όνομα του , άλλος έχει το όνομα – τον τίτλο του πρόεδρου της ΝΔ – και άλλος τη χάρη: ολοι ξέρουν ότι τα πάντα στη ΝΔ τελούν υπό τον έλεγχο του πρώην Πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή, που είναι κατ ουσίαν ο πραγματικός ηγέτης της ΝΔ .
Σ αυτό το περιβάλλον ο… <Σαρκοζί> ίσως το μόνο που μπορεί να εύχεται είναι να μην αρχίσει ο προκάτοχός του- που δεν ενδιαφέρεται να πάρει ο ίδιος το μαγαζί ξανά- να κλείνει το μάτι σε όποιον τον κοιτάζει παρακλητικά αυτή την περίοδο σε στυλ : κάνε κάτι αρχηγέ!.