Του Γ. Λακόπουλου
Αν αυτό που έκανε στις αρχές του αιώνα με το Ιράκ ο Μπους-με τον Μπλερ για να μην ξεχνάμε- ήταν λάθος της Δύσης , αυτό που συμβαίνει στις Βρυξέλλες αυτές τις ημέρες τι ακριβώς είναι; Η κυβέρνηση του Βελγίου με τους περιορισμούς που επέβαλε και την κατάσταση έκτακτης ανάγκης που κήρυξε στην ευρωπαϊκή πρωτεύουσα κάνει αυτό που πρέπει ή παίζει το παιχνίδι του Ισλαμικού Κράτους;
Σύμφωνα με πολλούς αναλυτές οι τζιχαντιστές δεν οργάνωσαν τη δολοφονική επίθεση το Παρίσι γιατί ‘μισούν το δυτικό τρόπο ζωής’, ‘ γιατί ‘έχουν ‘ βάρβαρα ένστικτα’ ή ‘ είναι υπάνθρωποι’. Ούτε γιατί ‘ το επιβάλει το Κοράνι’, όπως διακινούν ορισμένοι ανεγκέφαλοι και οι συνήθεις φλούφληδες της ελληνικής μιντιακής σφαίρας. Σ’αυτές τις περιπτώσεις οι ίδιοι οι δράστες είναι φανατικοί- αλλιώς πως θα πήγαιναν στο θάνατο; Αλλά οι οργανωτές είχαν πολύ συγκεκριμένες στρατηγικές επιδιώξεις.
Πρώτον να φοβίσουν τους ευρωπαϊκούς πληθυσμούς και να περιορίσουν τη δημόσια κυκλοφορία τους , πλήττοντας έτσι όχι μόνο τις λειτουργίες των κοινωνιών αλλά και τις οικονομίες των κρατών. Οι έρημες ευρωπαϊκές πόλεις κάθε φορά που θα προκύπτει μια απειλή για τρομοκρατικό χτύπημα εξυπηρετούν τους σκοπούς τους.
Δεύτεροννα στρέψουν τους πολίτες των ευρωπαϊκών χωρών εναντίον των τοπικών μουσουλμανικών πληθυσμών ώστε να δημιουργηθούν συνθήκες που θα επιτρέψουν στο Ισλαμικό κράτος να στρατολογήσει νέα μέλη ανάμεσα σ αυτούς τους πληθυσμούς. Η επίθεση στο Παρίσι προφανώς ήταν μελετημένη επιχείρηση δημιουργίας νέων πυρήνων τρομοκρατικής δράσης στις ευρωπαϊκές πόλεις.
Σ’αυτές τις πόλεις υπάρχει ήδη ένας συνδυασμός που διευκολύνει την προσπάθεια επιχειρησιακής μαζικοποίησης του ΙΣΙΣ. Από τη μια οι περισσότεροι μουσουλμάνοι ζουν στην φτώχεια και την υποβάθμιση. Από την άλλη οι ενοχές της Δύσης για την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα επί αιώνες στις μουσουλμανικές χώρες την έκανε να δείχνει ανεκτική στην άρνηση των μουσουλμάνων που μετοίκισαν στην Ευρώπη να ενταθούν πολιτισμικά στο νέο περιβάλλον.
Π.χ. η παρουσία της ‘μαντήλας’ στους δρόμους , στις δημόσιες υπηρεσίες, στους κοινοχρήστους χώρους, διευρύνθηκε με τον καιρό αντί να περιορίζεται , ενώ θα μπορούσε να αποκλειστεί χωρίς να θίγονται να ανθρώπινα δικαιώματα κανενός. Γιατί μια δασκάλα δεν μπορεί να διδάσκει φορώντας το ένδυμα-σύμβολο της θρησκείας της; Γιατί ένα πανεπιστήμιο μπορεί να υποχρεώσει τους φοιτητές του να φορούν κάτι, αλλά δεν μπορεί να απαγορεύσει να φορούν κάτι άλλο – και όποιος δεν το δέχεται ας μην φοιτήσει;
Οι Δυτικοί το προέβαλαν ως αναγνώριση πολυπολιτισμικής ταυτότητας, ενώ ήταν διευκόλυνση της γκετοποίησης και από τις δυο πλευρές. Γιατί υπάρχουν θρησκευτικές μουσουλμανικές ηγεσίες που επιδιώκουν την απομόνωση των ομόθρησκων τους για να ασκούν έλεγχο. Η πολιτική της μη ενσωμάτωσης είχε συμπληρωματικά χαρακτηριστικά, βόλευε και τις δυτικές πολιτικές ηγεσίες βόλευε και τους μουλάδες και ιμάμηδες.
Στα γκέτο που δημιούργησε αυτή η κατάσταση το Ισλαμικό κράτος αναζητά νέους ‘μαχητές’ για την οργάνωση δολοφονικών επιχειρήσεων οξύνοντας τα πράγματα, ώστε να αρχίσουν οι πολίτες των δυτικών χωρών να εχθρεύονται τους μουσουλμάνους που ζουν μαζί τους. Να τους κάνουν πιο δύσκολη τη ζωή και να υποβαθμίζουν περισσότερο τις περιοχές τους και να βρεθούν στο έλεος όσων υποκινούν την τρομοκρατία. Είναι μια παλιά μαύρη αντάρτικη πρακτική: σου καίω το σπίτι για να βγεις στο βουνό.
Αν το αίμα που χύθηκε στο Παρίσι στρέψει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες και τους κρατικούς μηχανισμούς σ’αυτή την κατεύθυνση ή αν κάνει τους πολίτες να φοβηθούν και τις κυβερνήσεις να καταφεύγουν σε κόκκινους συναγερμούς που θα νεκρώνουν περιοχές, οι οργανωτές της τρομοκρατικής στρατολόγησης θα έχουν πετύχει το στόχο τους. Ο ΙΣΙΣ θα αποκτήσει ένα ογκώδη ‘στρατό’ σε κάθε μεγάλη ευρωπαϊκή πολύ με ότι σημαίνει αυτό. Δρώντας όπως στο Παρίσι αυτός ο στρατός θα τρομάξει τους πολιτες και θα νεκρώσει τη δημόσια δραστηριότητα τους. Οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες θα είναι μονίμως ότι είναι οι Βρυξέλλες αυτές τις ήμερες. Οι παράφρονες του Χαλιφάτου θα έχουν θριαμβεύει.
Ασφαλώς δεν γνωρίζουμε ποιες ακριβώς πληροφορίες για επικείμενη νέα τρομοκρατική δράση διαθέτουν οι ευρωπαϊκές υπηρεσίες ασφάλειας. Προφανώς είναι σοβαρές . Αλλά σε κάθε περίπτωση η βελγική κυβέρνηση με τις αποφάσεις της δημιούργησε την ατμόσφαιρα που ήθελαν οι εχθροί της Ευρώπης να δημιουργηθεί.
Οι αρχές μπορούσαν να εντείνουν τις έρευνες τους χωρίς τη θεαματική κήρυξη κατάσταση ‘κόκκινου συναγερμού’ ,με το στρατό στους δρόμους το πάγωμα των λειτουργιών της πόλης και τον περιορισμό στων ανθρώπων στα σπίτια τους. Οι αστυνομικές επιχειρήσεις μπορούν να διεξαχθούν με την πόλη σε κανονική λειτουργία.
Άλλωστε μέχρι πότε μπορεί να συνεχίζεται μια τέτοια η κατάσταση; Ένας κίνδυνος που υπάρχει σήμερα γιατί δεν θα υπάρχει και σε δέκα μέρες; Μέχρι ποτέ μια ευρωπαϊκή πόλη μπορεί να μένει σ’αυτή την κατάσταση; ; Η κάθε πότε θα περνάει στο κόκκινο η ασφάλειά της;
Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα στη συμβίωση των διαφόρων ομάδων του πληθυσμούς της με διαφορετική θρησκεία και καταγωγή, αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση και ποιος θα επωφεληθεί; Οι απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα είναι προφανείς και δείχνουν ότι η εικόνα των Βρυξελλών είναι παράδειγμα προς αποφυγήν.
