Του Μάνου Στεφανίδη
Ο Λάκης Λαζόπουλος, τζουτζές της Μιμής, με την έννοια που δίνει στον γελωτοποιό ο Βασίλης Ρώτας όταν μεταφράζει Ληρ , έχει αναδειχθεί σε κορυφαίο ινστρούχτορα και οργανικό διανοούμενο του Συστήματος Σύριζα.
Τον είδα πρόσφατα στην τελευταία ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου και ήταν κάκιστος. Κακή άρθρωση, υπόκριση”βαριέμαι” ή “τι κάνω εγώ εδώ αφού δεν πέφτουν φράγκα; ” ήταν κυριολεκτικά εκτός ρόλου (υποδυόταν, τρόπος του λέγειν, έναν… ιστορικό τέχνης). Νομίζω πως η αληθινή του θέση είναι στη σημερινή βουλή. Πλάι στον Καμμένο, το Βαρεμένο, τον Σταθάκη, τον Κατρούγκαλο, τον Νικολόπουλο ,τον Άδωνι, τον Λεβέντη και πάνω από όλα τον Μιχαλολιάκο και τον Κασιδιάρη. Πάω στοίχημα ότι ο τελευταίος θα του αρέσει γιατί μοιάζει του Παπακαλιάτη. Στο πιο μπρουτάλ.
Στην Ελλάδα η εκμετάλλευση της σαχλαμάρας είναι το πιο επικερδές επάγγελμα στη χώρα. Το είδος παράγεται εν αφθονία και αναπαράγεται έως εμετού. Όποιος παρακολουθεί “σατιρικές” εκπομπές στο ραδιόφωνο ή τη τηλεόραση κατανοεί τι θέλω να πω. Κάποιοι, ευφυείς πλην κυνικοί και αδίστακτοι τύποι, κάνουν καριέρα – ο Θεός να την ονομάσει – αλιεύοντας συ-στη-μα-τι-κά την όποια χυδαιότητα εμφανίζεται στην trash tv ή λέγεται ως κακοφωνία στους άπειρους σταθμούς ερτζιανών που διατίθεται η πατρίς. Σε βαθμό ώστε ώστε και ο τελευταίος κάτοικος να πληροφορηθεί εκών-άκων – η νοσηρή επανάληψη, ο απηνής βομβαρδισμός της βλακείας θα πλήξουν τον “άμαχο” πληθυσμό ούτως ή άλλως – τι είπε η πορνοντίβα του συρμού ή το τηλενούμερο που ζει τα δικά του δεκαπέντε λεπτά διασημότητας προτού κατακρημνισθεί στο τίποτε απ’ όπου προήλθε. Αλλά και την πιο πρόσφατη ατάκα που εκστόμισε ο δείνα εκπρόσωπος του κοινοβουλίου που ελλείψει παιδείας, προμοτάρει ιταμά την αμάθειά του.
Σε αυτό το σκηνικό δεν είναι να απορεί κανείς για την κακογουστιά, την αγραμματοσύνη και τη λατρεία του ασήμαντου που εμφιλοχωρεί τόσο στις νεόπλουτες ελίτ ή την πολιτική ηγεσία της χώρας όσο και στο λούμπεν προλεταριάτο το οποίο πάντως ψωμίζεται ισότιμα και δημοκρατικά από τα σκουπίδια που καταναλώνουν οι κύριοι του.
Τα πλήθη αποθεώνουν τον Λαζόπουλο όταν “σατιρίζει” ομού μετά της δεσποινίς Πάνιας ένα κοινωνικό ερείπιο που έπεσε τα νύχια τους και σε αυτή την ανθρωποφαγία δεν βρέθηκε ένας άνθρωπος να διαμαρτυρηθεί. Αφήστε που κάποιοι μπορεί να το θεώρησαν και προοδευτικότητα. Ο Λαζόπουλος, ας μην ξεχνάμε, έγινε μήλο της έριδας ώστε να εκπροσωπηθεί τους “προοδευτικούς” στο ευρωκοινοβούλιο και είναι πιά ο κατ’ εξοχήν διανοούμενος του ΣΥΡΙΖΑ. O tempora ω μόρτες!
ΥΓ. 1 Ο τόπος έχει πληρώσει πολύ ακριβά τον λαϊκισμό και την υποκρισία των τελευταίων 30 χρόνων και δεν αντέχει άλλο. Στον δε φίλο μου Αλέξη πρέπει να πω ότι ο Νίκος Κωνσταντόπουλος έκανε παρέα με τον Βλάση Κανιάρη και τον Μποστ, ενώ ο ο Λεωνίδας Κύρκος με τον Μανόλη Αναγνωστάκη και τον Ιάσωνα Μολφέση.
Τέλος, επειδή είδαμε πρόσφατα μια θεατρική παράσταση μαζί στο Δημοτικό του Πειραιά, νομίζω πως Δημήτρης Παπαϊωάννου και Λάκης Λαζόπουλος δεν πάνε μαζί. Αλλιώς δεν έχουμε καταλάβει τίποτε και όλα γίνονται για το θεαθήναι.
ΥΓ 2. Και μια αληθινή πρόταση πολιτισμού: Ο γλύπτης Ανδρέας Λόλης στους Βreeder. Να τι είναι αληθινά νέα τοπιογραφία. Όπου ο ιλουζιονισμός ταυτίζεται με την land art και την εννοιολογική έκφραση. Μην την χάσετε. Πρόκειται για μία δραματική αλληγορία της Ελλάδας της παρακμής. Μέρος της οποίας παρακμής κατάντησε και η Αριστερά, τουλάχιστον στον τρόπο με τον οποίο την εκπροσωπεί ο Σύριζα.
Ένα φρυγμένο τοπίο, ένας ξεραμένος βάλτος με τον άνυδρο καλαμιώνα του. Μόνο που τα καλάμια του τελευταίου είναι φτιαγμένα από μάρμαρο. Βιρτουοζιτέ!
Εξαιρετική, τέλος, αλληγορία της λειψυδρίας που επιφυλάσσει το αύριο.
Πώς το είπε ο ποιητής; Το μέλλον μας θα έχει πολλή ξηρασία.
