Του Γιώργου Λακόπουλου
Εάν τα στελέχη της ΝΔ ως πρόσωπα – γιατί ως κόμμα δεν υπάρχουν – είχαν συναίσθηση τι ακριβώς συνέβη τα τελευταία 24ωρα με πρωταγωνιστή τον υποψήφιο για την ηγεσία τους, Άδωνι Γεωργιάδη, θα είχαν σπεύσει να δηλώσουν ομαδικά ότι δεν αρμόζουν τέτοιες συμπεριφορές στην παράταξή τους. Αν επίσης, η ελληνική κοινωνία είχε ανοιχτές τις κεραίες της θα κυκλοφορούσαν ήδη ψηφίσματα καταδίκης της συμπεριφοράς του εν λόγω υποψηφίου.
Ομοίως οι συναφείς επαγγελματικές ενώσεις θα είχαν χαλάσει τον κόσμο γι αυτό που αναδύεται από την νοοτροπία κάποιου που θέλει να γίνει αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και συνεπώς εν δυνάμει Πρωθυπουργός. Η δε οργάνωση Νεολαίας της ΝΔ θα είχε ζητήσει την απόσυρσή του γιατί κατήγγειλε ότι ο επικεφαλής της γελάει με αστεία που… δεν συμφέρουν το κόμμα.
Να το δούμε από την αρχή;
Ο Λάκης Λαζόπουλος παρουσιάζει μια τηλεοπτική εκπομπή δίκην σατιρικής θεατρικής παράστασης με τον ίδιο πρωταγωνιστή. Το περιεχόμενό της είναι μονότονο, ίδιο εδώ και χρόνια. Σε άλλους αρέσει – και είναι πολλοί όσοι τη βλέπουν – σε άλλους όχι. Δεν διεκδικεί εύσημα ποιότητας, αλλά δρέπει δάφνες τηλεθέασης.
Το περιεχόμενο αυτής της παράστασης ανήκει στην απόλυτη ευθύνη του παρουσιαστή, ενδεχομένως και του σταθμού που τον φιλοξενεί και αναπτύσσεται στο πλαίσιο της απόλυτης ελευθερίας που απολαμβάνουν οι πολίτες της χώρας. Αυτό το περιεχόμενο κάποιες φόρες είναι κακόγουστο. Άλλες πάλι, βαρετό και ενίοτε σπαρταριστό. Ακολουθεί πάντως μια συγκεκριμένη συνταγή διακωμώδησης προσώπων και καταστάσεων προς τέρψιν του κοινού, στην οποία συμπεριλαμβάνεται και ο σχολιασμός της πολιτικής επικαιρότητας και των πρωταγωνιστών της.
Ο σχολιασμός ασκείται όπως κρίνει ο πρωταγωνιστής και αποτελεί απόλυτο δικαίωμά του. Μπορεί να στρέφεται εναντίον του ενός κόμματος ή ενός πολιτικού και υπέρ του άλλου, να μεροληπτεί και να έχει κομματικές προτιμήσεις, να εξυμνεί και να χλευάζει. Αυτό επέλεξε να κάνει, αυτό κάνει και από εκεί και πέρα ο καθένας αποφασίζει για τη στάση του. Άλλος στήνεται στην τηλεόραση και το απολαμβάνει, άλλος αλλάζει κανάλι.
Στο στόχαστρο της εκπομπής είναι πολλές φορές και ο Άδωνις Γεωργιάδης και το κόμμα του. Να αποτελεί δε ο συγκεκριμένος πολιτικός αντικείμενο σάτιρας, είναι απολύτως θεμιτό και εν πολλοίς αναμενόμενο. Κακόβουλης ή επιτυχημένης -αφορά το κοινό του Λαζόπουλου.
Ο Γεωργιάδης μπορεί να ενοχληθεί, μπορεί να προσφύγει στη Δικαιοσύνη, μπορεί να μην βλέπει τη συγκεκριμένη εκπομπή, ακόμα μπορεί να λέει τα διπλά και τρίδιπλα για τον Λαζόπουλο από άλλη εκπομπή. Είτε από την δική του στα περιθωριακά κανάλια που την φιλοξενούν, καθώς λέει, είτε από τις εκπομπές υψηλής τηλεθέασης των μεγάλων καναλιών που τον προτιμούν για λόγους που αντιλαμβάνεται ο καθένας και που σε αυτούς, δεν περιλαμβάνονται το πολιτικό κύρος και το βάθος της δημόσιας παρουσίας του.
Τίποτε από αυτά δεν έκανε. Πήγε έξω από το θέατρο από το οποίο μετέδιδε ο Λαζόπουλος την εκπομπή του και ζήτησε να εμφανιστεί ο «δράστης» αμέσως ενώπιόν του για να του απαντήσει γιατί «δεν τον φοβάται». Και επειδή ο παρουσιαστής, ευλόγως, δεν ανταποκρίθηκε, άρχιζε να κομπάζει ότι τον «έκανε να χάσει τα λόγια του» και άλλα ηρωικά, καταγγέλλοντας παράλληλα πως ο Λαζόπουλος κάνει προπαγάνδα υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ και εναντίον της ΝΔ.
Από πότε άραγε οι ηθοποιοί σ᾽ αυτή τη χώρα εμπνέουν… φόβο και περιμένουμε μήπως βρεθεί κανένας γενναίος να τους αντιμετωπίσει; Από πότε οι πολιτικοί έχουν λόγο στο ποιος θα σατιρίζεται και ποιος όχι;
Τον ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει ο Λαζόπουλος. Γούστο του και καπέλο του και αν έχει κάποιος λόγο να κρίνει την επιλογή του αυτή, είναι ο εργοδότης του. Ο Γεωργιάδης με ποια λογική καταγγέλλει κάποιον ότι είναι υποστηρικτής του ΣΥΡΙΖΑ; Και ο ίδιος υποστηρικτής της ΝΔ – παλαιότερα δε του ΛΑΟΣ και του Καρατζαφέρη-δεν είναι;
Έτσι νομίζει ο Λαζόπουλος ότι πρέπει να κάνει τη δουλειά του έτσι την κάνει. Ας κάνει και ο Γεωργιάδης τη δική του. Και ας βλέπει εκπομπές που σατιρίζουν τον Τσίπρα και την Όλγα.
Αντ̕ αυτού ο άνθρωπος πήγε να διακόψει μια παράσταση γιατί δεν του άρεσε. Παραβλέποντας ότι σ᾽ αυτή τη χώρα για να κάνει ένας καλλιτέχνης την δουλειά του δεν είναι αναγκαίο να αρέσει σε κάποιον άλλον. Για για να ανεβάσει κάποιος μια σατιρική παράσταση δεν είναι υποχρεωμένος να πάρει την άδεια των σατιριζόμενων, ούτε να τους δίνει το λόγο επί σκηνής. Όποιος θέλει να βγει στο θέατρο ας γίνει ηθοποιός.
Παράσταση είναι, θέαμα. Αλλά ταυτόχρονα είναι και δουλειά για κάποιους, από τον πρωταγωνιστή μέχρι τους τεχνικούς, που βγάζουν το ψωμί τους. Αυτή τη δουλειά την κάνουν όπως εκείνοι κρίνουν. Οι θιγόμενοι έχουν τρόπους να προστατευτούν αν το χρειάζονται. Δεν μπορούν όμως να μετέχουν σ̕ αυτή τη δουλειά.
Με άλλα λόγια από μόνη της η κίνηση Γεωργιάδη είναι αστεία. Ο συμβολισμός της όμως είναι ανατριχιαστικός. Παράγει συνειρμούς που παραπέμπουν σε άλλες εποχές και άλλα καθεστώτα στα οποία η διακοπή ενός δημόσιου θεάματος ήταν κάτι που μπορούσε να συμβεί ανά πάσα στιγμή.
Άραγε αν ο Γεωργιάδης είχε εξουσία τι θα έκανε; Θα διέταζε να σταματήσει η παράσταση; Θα έμπαινε με το ζόρι για να σωφρονίσει τον παρουσιαστή της; Όπως ακριβώς τόλμησε να σωφρονίσει τον γραμματέα της νεολαίας της ΝΔ επειδή πήγε σε μια θεατρική παράσταση χωρίς την άδεια του κόμματος; Πού το πάει ο άνθρωπος;
Έχει κάθε δικαίωμα να σχολιάζει, να επικρίνει, να χλευάζει και κείνος, γιατί και ο Λαζόπουλος δημόσιο πρόσωπο είναι και κρίνεται. Δεν έχει όμως κανένα δικαίωμα να παρεμβαίνει. Οι θεατρικές παραστάσεις δεν είναι δελτία ειδήσεων για να παρέμβει κάποιος να αποκαταστήσει την αλήθεια. Η σάτιρα έχει τη δική της αλήθεια και ο μόνος που μπορεί να την αποκαταστήσει είναι το κοινό.
Συμπέρασμα: το σόου Γεωργιάδη έξω από το θέατρο του Λαζόπουλου είχε την επικοινωνιακή του σκοπιμότητα, αλλά είχε και μια γκρίζα πλευρά που δεν θέλουμε να θυμόμαστε γιατί μας ξυπνά παλαιούς εφιάλτες. Κυρίως δεν θα έπρεπε να θέλουν οι Νεοδημοκράτες να τη χρεώνονται ως πολιτική παράταξη.
Έχουν περάσει χρόνια πολλά από τότε που ο Κάρολος Κουν υποχρεώνονταν να διακόψει τις «Όρνιθες», γιατί το καθεστώς της εποχής είχε διαφορετική σκηνοθετική άποψη για τον τρόπο απόδοσής τους επί σκηνής.
