Ο Μπούλης- ή όταν ο Αλέξης Τσίπρας κάνει τον αυτοεξευτελισμό του απόλυτο

Του Γ. Λακόπουλου

Ακόμη και οι πιο δύσπιστοι αναλυτές παραδέχονται ότι η ανάληψη της διακυβέρνησης από ένα κόμμα της Αριστεράς συνιστούσε τομή στην νεώτερη πολιτική ιστορία της χώρας -αλλά και της Ευρώπης. Δεν υπήρχε άλλο προηγούμενο, πλην του ΑΚΕΛ, με τον Δημ. Χριστόφια, στην Κύπρο.

Ως αμόλυντη από τις μεταπολιτευτικές αμαρτίες της εξουσίας η ελληνική Αριστερά είχε την ευκαιρία να απομακρυνθεί από το προβληματικό παρελθόν της. Να εξυγιάνει το πολιτικό σύστημα, να αναμορφώσει το κράτος, να επιβάλει κανόνες και θεσμικές λειτουργίες, να αλλάξει το ύφος και το ήθος στην άσκηση της πολιτικής και να δώσει προοδευτικό χρώμα στην ελληνική παρουσία εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ήταν μια πρόκληση με ιστορικά χαρακτηριστικά, την οποία επωμίσθηκε ένας νέος άνθρωπος. Σχεδόν δυο χρόνια από τότε είναι αμφίβολο αν ο Αλέξης Τσίπρας κατάλαβε ποτέ το δώρο που του έκανε η μοίρα.

Πέρα από τον τρόπο που πολιτεύεται στην οικονομία, στα εσωτερικά και εξωτερικά θέματα- με τους ποικίλους καταναγκασμούς- αυτό που αποπνέει η εσωτερική πολιτική λειτουργία  δεν έχει καμιά σχέση με τους κώδικες συμπεριφοράς  και την πολιτική ηθική της Αριστεράς-  αν θέλει να είναι σύγχρονη, ευρωπαϊκή και προοδευτική δύναμη. Χωρίς τυχοδιωκτισμούς και ανάρμοστες σχέσεις με την κοινωνία και την Ιστορία.

Το πρώτο σοκ από τον Αλέξη Τσίπρα ήλθε με την αναγγελία της κυβερνητικής συνεργασίας, ξημερώματα της 26ης Ιανουαρίου 2015. Όχι από τον  νικητή των εκλογών, αλλά από αυτόν που βρήκε τελευταίος.  Χωρίς να υπάρξει καν ο συνήθης γύρος των συζητήσεων. Όλα ήταν προσυμφωνημένα, ερήμην του εκλογικού σώματος. Δεν το   έθεσε προεκλογικά.

Όσοι  ψήφισαν για να κυβερνήσει η Αριστερά  διαπίστωσαν ότι μαζί της θα κυβερνήσει και η υπερδεξιά του Πάνου Καμμένου. “Φέρτε πίσω την ψήφο μου”  ήταν το σύνθημα των ημερών, για όσους δεν μπορούσαν να το αντέξουν. Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου απλώς δεν ψήφισαν.

Το δεύτερο σοκ ήλθε το βράδυ της νέας επικράτησης του ΣΥΡΙΖΑ, όταν στην πλατεία  Κλαυθμώνος  ο Αλέξης Τσίπρας και ο Πάνος Καμμένος εμφανίστηκαν αγκαλιασμένοι. “Είμαστε σαν αδέλφια” δήλωσε τις επόμενες ημέρες ο πρώην υφυπουργός που έγινε αρχηγός κόμματος της ακραίας Δεξιάς και από εκεί υπουργός σε κυβέρνηση της Αριστεράς.

Κατά καιρούς ο  Τσίπρας  επιβεβαιώνει ότι η συνεργασία τους  είναι αρμονική και δικαιολογείται ότι τους ενώνει η  “αντιμνημονιακή συνέπεια”.-ακόμη και τώρα που έχουν υπογράψει το δικό τους Μνημόνιο. Κάποιοι  θυμούνται την ατάκα του  Δημητρόφ για τη “συμμαχία με το διάβολο”, αν είναι για το σοσιαλισμό. Οι περισσότεροι όμως νιώθουν αποστροφή.

Το τελειωτικό χτύπημα ήλθε από τη Νίσυρο. Με χαζοχαρούμενο ύφος ο Αλέξης Τσίπρας -πρωθυπουργός χάρη στην κατ’ επιλογήν συνεργασία του με ένα κόμμα της Δεξιάς-  διηγήθηκε λιγωμένος μια ανάμνηση των φοιτητικών του χρόνων. Όταν πρωτοείδε στη Νίσυρο τον “πολιτευτή της Δεξιάς τότε” Καμμένο,  τον οποίο εξέλαβε για “μπούλη” στην αρχή, αλλά στη συνέχεια εκτίμησε για την απλότητα του.

Ήταν ζεστός άνθρωπος, είχε λαϊκή αποδοχή και έπιανε κουβέντα σε όλα τα τραπέζια. Το σχολίασα στη γυναίκα μου” συμπλήρωσε προς επίρρωση.

Με σεμνότητα  ο “Μπούλης” από το ακροατήριο παραλίγο να δακρύσει. Το ύφος του ήταν: Δεν σας τάλεγα; είμαστε αδέλφια με τον Αλέξη.

Πότε συνέβη αυτό το περιστατικό που έμεινε στη μνήμη του Τσίπρα; Πριν από 20 χρόνια περίπου. Δηλαδή  γύρω στο 1995. Σε μια περίοδο που ο Καμένος είναι σκληρός δεξιός, ακραίος, μισαλλόδοξος και ασυγκράτητος.  Ωστόσο ο, τότε Κνίτης, Αλέξης Τσίπρας, με την ιδεολογική καθαρότητα και το αντάξιο αγωνιστικό φρόνημα, τον βγήκε συμπαθή και τον εκτίμησε για την λαϊκότητα της συμπεριφοράς του.

Ακριβές ή όχι το περιστατικό το λέει και ξεχειλίζει από ευτυχία που συμπορεύεται με τον “Μπούλη”. Συνιστά  δε και στους νησιώτες να είναι περήφανοι για αυτόν. Προφανώς όπως είναι και ο ίδιος.

Θα μπορούσε ο Αλέξης Τσίπρας να έχει ένα επιχείρημα για την ανάρμοστη συνεργασία του με τον Καμμένο: ότι τον επιβάλει η ανάγκη. Προκειμένου να δώσει στην Αριστερά την ευκαιρία να κυβερνήσει κάνει με κρύα καρδιά αυτή την αβαρία. Δεν τον ενθουσιάζει, αλλά δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.

Η αποκρουστική -για τα ανακλαστικά όσων διαισθάνονται την πολιτική και ηθική ουσία της Αριστεράς -σκηνή από τη Νίσυρο δεν το αφήνει κανένα περιθώριο για δικαιολογίες. Ούτε με κρύα καρδιά συνεργάζεται με τον Καμμένο, ούτε αβαρία κάνει. Είναι ενθουσιασμένος και ευτυχής γι’ αυτή τη συνεργασία με τον συγκεκριμένο πολιτικό και βρήκε στην ευκαιρία να το μοιραστεί και με άλλους.

Πώς να αισθάνονται άραγε οι πολίτες που πιστεύουν στις ιδέες της Αριστεράς όταν ακούν τον επικεφαλής ενός αριστερού κόμματος να  επαινεί  από καρδιάς  έναν ακραίο πολιτικό της Δεξιάς με τη γνωστή προσωπική διαδρομή του Πάνου Καμμένου;

Ο Καμμένος δεν έχει ρίξει καθόλου νερό στο κρασί του. Παραμένει ίδιος και απαράλλακτος στις ιδέες τους στις επιδιώξεις του στο ύφος τη της δημοσίας παρουσίας του και στο πολιτικό ήθος του. Δυο φορές ως τώρα δήλωσε ότι δεν θα δίσταζε να ρίξει την κυβέρνηση … υπέρ της Εκκλησίας.

Αμέτρητες φορές δεν ίδρωσε το αυτί του παίρνοντας ως υπουργός θέσεις που προσβάλλουν την Αριστερά. Θα πρέπει να απόρησε ακούγοντας τον συνεταίρο του να προσπαθεί να τον καλοπιάσει…

Με την προσωπική εξομολόγηση, τους επαίνους, τη δήλωση πολιτικής ταυτότητας και κυρίως το ύφος  του, ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε τη Νίσυρο για να κάνει τον προσωπικό αυτοεξευτελισμό του τέλειο. Δεν τον υποχρέωσε κανένας να μιλήσει έτσι για έναν υπουργό του. Το επέλεξε ο ίδιος και αυτό δεν του αφήνει περιθώριο για δικαιολογίες καθώς -για να δανειστούμε τον τίτλο από ένα πρόσφατο γαλλικό βιβλίο- “αυτά δεν πρέπει να τα λέει ένας αριστερός”. Τουλάχιστον κάποιος που σέβεται την Αριστερά. Που υπήρξε πριν από αυτόν και θα υπάρχει και μετά από αυτόν.

Υ.Γ.: Καλά πάμε: Η Αριστερά με τον” Μπούλη” και η Δεξιά με τον “Μπουμπούκο”…

[su_youtube url=”https://youtu.be/p5xCz6D_HVM” width=”1180″ height=”1220″]https://youtu.be/Xe6NyNfI40U[/su_youtube]https://youtu.be/p5xCz6D_HVM