Του Ηλία Κυριακάκη
Η αλλαγή στην ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών και η άνοδος του λαϊκισμού και του εθνικισμού σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο, είναι ένα δράμα σε πολλές πράξεις που άρχισε να παίζεται από την Ελλάδα, που «διαχρονικά και ανά τους αιώνες αποτελούσε το λίκνο των νέων ιδεών», με την ανάρρηση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία τον Ιανουάριο του 2015 και τη συνεργασίας του με τους ΑΝΕΛ, παρά τις υποτιθέμενες αβυσσαλέες ιδεολογικές τους διαφορές.
Αν θυμηθούμε τις ανέφικτες και ανεφάρμοστες προεκλογικές εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ και τις εθνικιστικές κορώνες των ΑΝΕΛ, όπως είναι η άμεση και με ένα Νόμο κατάργηση των Μνημονίων, η άρνηση του παράνομου χρέους, «ξεφεύγοντας τόσο από το ρόλο του υπάκουου μαθητή όσο και του γραμματοκομιστή των γερμανικών συμφερόντων» και η δημιουργία «μιας Εθνικής και Πατριωτικής συμμαχίας», μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε πως ήρθαν στην εξουσία και πόσο οι υποσχέσεις και εξαγγελίες τους είχαν στόχο όχι τη λογική, αλλά το θυμικό του Ελληνικού Λαού.
Το ίδιο σκηνικό με άλλες εξαγγελίες, όπως η αναστροφή της παγκοσμιοποίησης που αφαίρεσε πάρα πολλές δουλειές από την Αμερικανική μεσαία τάξη, η εφαρμογή ενός προγράμματος που θα κάνει την Αμερική μεγάλη ξανά με κύριο προεκλογικό σύνθημα το «America first», η άμεση επαναπροώθηση τριών εκατομμυρίων μεταναστών, η επιβολή φόρου 35% σε ότι κατασκευάζεται στο εξωτερικό και άλλα ηχηρά παρόμοια που επίσης είχαν στόχο τον εθνικισμό και το θυμικό των Αμερικανών, έδωσαν τη νίκη στον Ντόναλντ Τραμπ.
Και, εκτίμηση μας είναι ότι η επικράτηση των Λαϊκιστών έχει μεγάλες πιθανότητες να επαναληφθεί στο δημοψήφισμα της 4ης Δεκεμβρίου του Ματέο Ρέντσι στην Ιταλία, με στόχο τον περιορισμό των εξουσιών και τη μείωση των Γερουσιαστών στο ένα τρίτο των 316 σημερινών και την αλλαγή των διαδικασιών της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, αφού για τα ζητήματα αυτά υπάρχει ένα κάθετο όχι από την εθνικιστική Λέγκα του Βορά και την Ιταλική Αριστερά που συνεργάζονται παρά τις τεράστιες ιδεολογικές διαφορές τους, όπως έγινε και στην Ελλάδα, για να τον ανατρέψουν και να διεκδικήσουν την εξουσία στην Ιταλία.
Η αλλαγή που συνέβη επίσης στην Τουρκία μετά την πρόσφατη απόπειρα πραξικοπήματος και οι εξελίξεις στα νότια σύνορα της με τις ανακατατάξεις που θα συμβούν μετά την επικείμενη πτώση του ISIS, σε συνδυασμό με τις εθνικιστικές διακηρύξεις του Ερντογάν, θα οδηγήσουν όπως φαίνεται στην προσπάθεια επέκτασης των φυσικών συνόρων της Τουρκίας και στην έξαρση του εθνικισμού αλλά και σε αστάθεια την ευρύτερη περιοχή.
Και στην πρώην Ανατολική Ευρώπη, τα πράγματα δεν είναι καλύτερα αφού καταγράφεται σημαντική άνοδος των λαϊκιστικών και εθνικιστικών κομμάτων, στην Ουγγαρία, την Πολωνία τη Σλοβακία αλλά και τη Ρουμανία.
Εκτίμηση μας επίσης είναι ότι τους επόμενους δώδεκα μήνες, με την ενεργοποίηση του Brexit τον επόμενο Μάρτιο, την πιθανή εκλογή στη θέση του Προέδρου του Αυστριακού Νόρμπερ Χόφερ, υποψήφιου του ακροδεξιού λαϊκιστικού και εθνικιστικού Κόμματος των Ελευθέρων, με σημαία την «ταυτότητα» των γηγενών Αυστριακών και την απαλλαγή από τους μετανάστες, την πιθανότητα εκλογής της ακροδεξιάς Μαρίν Λεπέν ως προέδρου της Γαλλίας και την ισχυροποίηση του εθνικιστή Γκίρτ Ουάιλντερς του οποίου το αντιισλαμικό κόμμα προηγείται στις δημοσκοπήσεις για τις εκλογές του 2017 στην Ολλανδία, αλλά και της ισλαμοφοβικής Φράουκε Πέτρι στη Γερμανία, όπου επίσης θα έχουμε εκλογές το 2017, η Ευρώπη, η Αμερική και κατ’ επέκταση ο κόσμος ολόκληρος δεν θα είναι πια όπως τον ξέραμε.
Τι μπορούμε να περιμένουμε για το μέλλον και πάμε προς διάλυση της Ε.Ε ή όχι;
Το σίγουρο είναι ότι πάμε προς ένα σταδιακό περιορισμό της ελευθερίας και των κινήσεων προσώπων, κεφαλαίων και αγαθών σε κάθε χώρα ξεχωριστά αλλά και ανάμεσα στις Χώρες όλου του πολιτισμένου κόσμου. Εμφανείς είναι ήδη οι προσπάθειες περιορισμού της ελευθερίας του εκφράζεσθαι, στην Ελλάδα με την υπόθεση των τεσσάρων τηλεοπτικών αδειών και την επικείμενη προσπάθεια ελέγχου του ιντερνετικού τύπου, στην Τουρκία με το κλείσιμο όλων των αντιπολιτευομένων εφημερίδων πλην μιας και στην Πολωνία, αλλά και στην Ουγγαρία με τους προοδευτικά αυξανόμενους φραγμούς στην ελευθεροτυπία.
Εμφανή είναι και τα πρώτα σημάδια «αποδιοργάνωσης» της Ευρωπαϊκής Ένωσης τόσο με τις κινήσεις απεξάρτησης ομάδων κρατών από το «κοινοτικό κεκτημένο», όπως έκαναν πρόσφατα για το ζήτημα των μεταναστών οι αποκαλούμενες «χώρες του Βίζεγκραντ», όπως κάνει μη ψηφίζοντας τον Κοινοτικό προϋπολογισμό η Ιταλία, αλλά και από κινήσεις αποχώρησης από την Ε.Ε, όπως έγινε με τη Μεγάλη Βρετανία.
Παρά τα ανωτέρω, σίγουρη απάντηση για την πιθανή διάλυση της Ε.Ε, δεν μπορεί να δοθεί σήμερα. Πολλά εξαρτώνται από τα αποτελέσματα των εκλογών που θα γίνουν τους επόμενους δώδεκα μήνες στην Ευρώπη, από την κατάληξη της συμφωνίας Ευρώπης-Τουρκίας για τις μεταναστευτικές ροές, αλλά και από την πολιτική που θα εφαρμόσει πραγματικά ο νεοεκλεγείς πρόεδρος Τράμπ.
Το μόνο σίγουρο είναι πως ο Κόσμος μας δεν θα είναι ίδιος πια και πως η Ελλάδα κινδυνεύει να βρεθεί στο μέσον ενός επιτεινόμενου πολιτικού κυκλώνα με μια κατεστραμμένη οικονομία και μια αδύναμη να πάρει αποφάσεις και να αντιδράσει έγκαιρα δυναμικά και ουσιαστικά Κυβέρνηση.
Ας ελπίσουμε ότι οι Πολιτικοί μας θα συναισθανθούν επί τέλους τους κινδύνους και αναλογιζόμενοι την ιστορική τους ευθύνη έναντι της Χώρας και των κατοίκων της θα πάρουν τις σωστές αποφάσεις και θα κάνουν τις απαιτούμενες κινήσεις πριν είναι πολύ αργά για όλους. Εδώ θα είμαστε για να τους κρίνουμε, τους ερχόμενους μήνες.
