Του Γ. Λακόπουλου
Αν οι Ευρωπαίοι πολίτες, τα Κοινοβούλια και οι κυβερνήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα μέσα ενημέρωσης της Ευρώπης και οποιοσδήποτε άλλος ξένος παρακολουθούσαν όσα έγιναν στη Βουλή τα τελευταία 24ωρα, όλοι μαζί θα κατέληγαν εξοργισμένοι στο ίδιο συμπέρασμα.
–Να τελειώνουμε με τους Έλληνες πολιτικούς. Δεν έχουν καμιά σχέση με τον πολιτικό πολιτισμό της Ευρώπης. Αφού δεν ενδιαφέρονται για το μέλλον της χώρας τους, δεν πρόκειται να ενδιαφερθούν ούτε για το κοινοτικό μέλλον.
Δεν θα είχαν καθόλου άδικο. Άλλωστε αυτοί οι πολιτικοί δεν έχουν πλέον καμιά σχέση ούτε με το πολιτικό πολιτισμό της Ελλάδας. Είναι βουλευτές, αλλά προσβάλλουν τον κοινοβουλευτισμό.
Η χώρα καίγεται και οι πολιτικές δυνάμεις της βγάζουν τα μάτια τους. Η τρέλα έφυγε από τα βουνά και εγκαταστάθηκε στα Παλιά Ανάκτορα.
Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα βρίσκεται στο βάθος πηγαδιού. Ανήκει και δεν ανήκει στην Ευρωζώνη. Αντέχει και δεν αντέχει ως την επόμενη εβδομάδα. Υπάρχει και δεν υπάρχει ως κυρίαρχο κράτος. Υφίσταται και δεν υφίσταται ως συντεταγμένη Πολιτεία.
Οι πρώτοι που θα έπρεπε να είχαν συναίσθηση αυτής της κατάστασης είναι οι πολιτικοί της. Και θα όφειλαν να πράττουν αναλόγως. Για την ακρίβεια να συμπράττουν για τη σωτηρία πατρίδας. Αντιλαμβανόμενοι τη δύσκολη θέση της.
Αντί για σύμπραξη είδαμε μια διαρκή κλοτσοπατινάδα, στην οποία ο καθένας έβγαζε τα εσώψυχά του, επιδείκνυε την παλαβομάρα του, προκαλούσε με το ελεεινό ύφος της δημόσιας παρουσίας του, διατυμπάνιζε το φανατισμό του.
Αυτό δεν είναι Εθνική Αντιπροσωπεία χώρας που βρίσκεται σε κίνδυνο. Είναι θύρα ποδοσφαιρικού γηπέδου. Οι εξαιρέσεις απλώς επιβεβαίωσαν τον κανόνα.
Σε ένα Κοινοβούλιο το οποίο στη διαδρομή του ανέδειξε λαμπρές κοινοβουλευτικές παρουσίες, δεν υπάρχουν σήμερα εξέχουσες πολιτικές φυσιογνωμίες να δώσουν τον τόνο. Να εμπνεύσουν στους πολίτες σεβασμό για την πολιτική και τους πολιτικούς.
Όσοι έχουν σαγηνευτικό πολιτικό λόγο -ανεξαρτήτως πολιτικών θέσεων- εξαντλούνται στον Βενιζέλο, τον Τσίπρα, και δυο τρεις ακόμη. Οι περισσότεροι ή θα διαβάζουν ή θα ουρλιάζουν.
Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα ακόμη και σ’ αυτές τις κρίσιμες και δραματικές συνεδριάσεις διαμορφώνεται από τις μετριότητες, τους τυχοδιώκτες, τους σαλεμένους, τους αρλουμπολόγους, τους περφόρμερ της συμφοράς και τους ιδεοληπτικούς.
Είναι μετρημένοι στα δάκτυλα όσοι έχουν στέρεο κοινοβουλευτικό λόγο και μπορούν να σταθούν σ’ ένα Κοινοβούλιο με ευπρέπεια και επάρκεια. Σχεδόν οι μισοί από τους βουλευτές είναι για τα μπάζα.
Το θέαμα που παρακολουθήσαμε αυτές τις ημέρες ήταν θλιβερό και δεν τιμά κανέναν. Η Βουλή μετατράπηκε σε πεδίο ευτελών αντιπαραθέσεων, ψυχιατρικών εκδηλώσεων, επίδειξης ανευθυνότητας, οργανωμένης παρακώλησης των λειτουργιών της, αβασάνιστης υπονόμευσης του κοινοβουλευτισμού.
Φτηνιάρικες ατάκες, προσωπικές βεντέτες, κουτσαβακισμοί και ρεβανσισμοί πεζοδρομίου, ατμόσφαιρα καταγωγίου, αδιαφορία για το πραγματικό διακύβευμα, κοκορομαχίες και κατάχρηση ρόλων.
Το θέαμα ήταν οικτρό. Η κυβέρνηση σε αποσύνθεση. Η Βουλή υπό διάλυση. Πολλοί βουλευτές και σε αποχαλίνωση
Ασύδοτη πρωταγωνίστρια της παραφροσύνης η πρόεδρος της που εγκατέλειψε την έδρα και κάνοντας κατάχρηση του αξιώματος της για να παίρνει το λόγο, επιδόθηκε σε διαρκές ξεκατίνιασμα από τα έδρανα με το κόμμα της. Προέβαλε την αξίωση να καταστεί … επίσημη πολιτική της χώρας η παρωδία της «επιτροπής αληθείας» για το χρέος.
Σ’ αυτό το σκηνικό κάποιοι υπουργοί φάνηκαν κατώτεροι των περιστάσεων και ανέδειξαν την ανικανότητά τους. Αρχηγοί των κομμάτων κινήθηκαν μεταξύ αφασίας και δημαγωγίας.
Κάποιες φιγούρες που μόνο για πολιτικούς δεν θα τους υπολόγιζε κανείς αν δεν τους ήξερε αποφασίζουν για τη χώρα, χωρίς τις στοιχειώδεις εγγυήσεις ευθύνης και προσωπικής συγκρότησης.
Σ’ αυτό το κλίμα κάποια νέα παιδιά που μπήκαν στη Βουλή με ενθουσιασμό ισοπεδώνονται. Και όσοι σοβαροί προσπαθούν να δράσουν με σεβασμό στο χώρο συμπαρασύρονται από τους έξαλλους.
Αυτό το θέαμα προσβάλλει την Ελλάδα – αν και είναι οι πολίτες της ευθύνονται για τη δημιουργία του, δια της ψήφου τους. Εικόνα σου είναι κοινωνία –η Βουλή- και σου μοιάζει.
Αυτό δεν είναι Ευρώπη. Δεν είναι πολιτική. Δεν είναι κοινή λογική. Δεν είναι ευθύνη. Είναι απέραντο φρενοκομείο.
Αυτό που είδαμε αυτές τις ημέρες ήταν ο τελευταίος χορός της καταστροφής.
Πολύ σύντομα η χώρα με αυτή την πολιτική τάξη θα είναι μια ανατολίτικη περιφέρεια. Η Δημοκρατία της θα υπάρχει κατ’ επίφαση και ο κοινοβουλευτισμός της θα είναι για τα μάτια. Έξαλλοι αγορητές και ρήτορες του μίσους θα εναλλάσσονται στην εξουσία. Ο ένας θα εξοντώνει τον άλλον και όλοι μαζί θα εξοντώνουν τη χώρα.
Αλλά ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Η Κωνσταντοπούλου, ο Καμμένος, ο Βαρουφάκης, ο Λαφαζάνης με την κομπανία του – που λειτουργούν συμπληρωματικά με τους ομοίους τους στην ευρύτερη Δεξιά και στήνουν μαζί το χορό της αφροσύνης την ώρα που χάνονται όλα- είναι έργο των χειρών του Αλέξη Τσίπρα. Γι’ αυτό είναι και ο μόνος αυτή τη στιγμή που μπορεί να διασώσει την κατάσταση. Αν του μένει ακόμη δύναμη, ας αναλάβει τις ευθύνες του…
