Toυ Γ. Λακόπουλου
Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Η κυβέρνηση οδηγεί σε αδιέξοδο τις συζητήσεις με τους εταίρους, για δικούς της εσωτερικούς λόγους κυρίως, και μετά ζητάει ‘πολιτική λύση’. Για να ακριβολογούμε δεν είναι η πρώτη διδάξασα. Προηγήθηκε η κυβέρνηση Παπανδρέου. Ο Βαγγέλης Βενιζέλος, ως υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, “πλακώθηκε” με τον Τόμσεν θεωρώντας ότι θα βρεθεί λύση σε πολιτικό επίπεδο και έφτασε σε αδιέξοδο.
Ο Αλέξης Τσίπρας το έκανε από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε το 2015 και το συνέχισε ως τον Ιούλιο που έσπασε τα μούτρα του και κατάληξε να υπογράψει μνημόνιο με όρους πολύ βαρύτερους από εκείνους που θα εξασφάλιζε αν είχε συμφωνήσει στην αρχή.
Αλλά φαίνεται ότι στην πολιτική το χούι φεύγει τελευταίο. Όταν ξεκίνησε η διαδικασία εφαρμογής του Μνημονίου ο ίδιος ο Πρωθυπουργός διαβεβαίωνε ότι η πρώτη αξιολόγησή του θα κλείσει τον Νοέμβριο του 2015. Οι ιδέες που κατέβαζαν στο τραπέζι οι υπουργοί του, οι δεσμεύσεις του ιδίου ότι ‘δεν θα κοπούν συντάξεις’ – ενώ είχε υπογράψει να κοπούν-και η προσπάθεια να δημιουργηθούν πλαστές εντυπώσεις έφεραν αδιέξοδο και ανέβαλαν διαρκώς της αξιολόγηση.
Αναβολή στην αναβολή η κυβέρνηση έφτασε σε αδιέξοδο. Τότε ανακάλυψε ότι υπάρχει σύγκρουση ανάμεσα στο ΔΝΤ και τους άλλους θεσμούς και τόλεγε και το ξανάλεγε ο Πρωθυπουργός. Γι’ αυτό επιχείρησε να συγκρουστεί με το Ταμείο, χρησιμοποιώντας τα επιχειρήματα που ανέκυπταν από την ελεεινή επιχείρηση υποκλοπών στο Χίλτον- τον δράστη των οποίων δεν αναζήτησε καν. Πολύ σύντομα και αυτό έφτασε σε τοίχο καθώς όλοι ξεκαθάρισαν ότι το ΔΝΤ θα παραμείνει στο ελληνικό πρόγραμμα. Για τον απλούστατο λόγο ότι κανείς δεν είναι διατειθέμενος να καλύψει το μερίδιο του στη δανειοδότηση.
Μετά από όλα αυτά η κυβέρνηση δεν είχε παρά να παραδεχθεί την αποτυχία των χειρισμών της και να υπογράψει την αξιολόγηση. Προτού αδειάσουν τα κρατικά ταμεία και αναγκαστεί να ομολογήσει ότι έχει περιέλθει σε δεινή θέση αποσπώντας αποθεματικά διαφόρων φορέων, όπως κάνει τις τελευταίες ημέρες.
Αντί γι’ αυτό και προκειμένου να κατευνάσει ένα τμήμα του κομματικού μηχανισμού της επιστρέφει στις περσινές μεθοδολογίες και ανοίγει όλα τα ενδεχόμενα μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται και οι εκλογές και η χρεοκοπία. Στο τέλος θα υπογράψει, αλλά εν τω μεταξύ η ζημία που γίνεται είναι ανυπολόγιστη. Τα παθήματα δεν έγιναν μαθήματα και παίζουν πάλι με τη φωτιά.
Στην πραγματικότητα βρισκόμαστε στο ίδιο σκηνικό. Ο Αλέξης Τσίπρας από τη μια δέσμιος της ακραίας λογικής εσωκομματικών ομάδων που έχουν επιρροή και στη κυβέρνηση και από την άλλη -αδυνατώντας πάντα να κατανοήσει πως λειτουργεί η Ευρωπαϊκή Ένωση και το σύστημα οικονομικού έλεγχου της χώρας- δημιουργεί πρόσθετες δυσκολίες στον εαυτό του.
Όταν στο τέλος θα αναγκαστεί να υπογράψει την αξιολόγηση με δυσμενέστερος όρους λόγω της καθυστέρησης που ο ίδιος προκάλεσε, αντί να είναι ο επισπεύδων, θα είναι αργά.
Εκτός αν έχουν επιστρέψει στο επιτελείο του τα σενάρια ηρωικής αποχώρησης με την ελπίδα της ‘δεξιάς παρένθεσης’.
